کتاب: تحذیر الاخوان عن مکاید حزب الشیطان یا تاریخچه وهابیت

تحذیر الاخوان عن مکاید حزب الشیطان یا تاریخچه وهابیت

تألیف: استاد محترم عبدالرحمن آخوند تنگلی حفظه الله

زبان: دو زبانه ترکمنی و فارسی

موضوع: ردیات (وهابیت)

قطع: وزیری

ناشر: تنعیم

پیرامون کتاب: با گسترش مرام وهابیت و سلفیت در ترکمن صحرا، و نمایان شدن هسته های نهفته ی این مرام شیطانی، و آشنا نبودن عام و خاص با این مرام نو ظهور، استاد تنگلی که از دیرباز در حال تحقیق و تفحص از عقاید این فرقه ی ضاله بود، تصمیم گرفت که به زبان مادری کتابی پیرامون تاریخچه ی پیدایش این فرقه ی دست نشانده یهود به رشته ی تحریر درآورد و ایشان در دهه شصت هجری شمسی شروع به تحریر این اثر جاویدان نمودند. بعدها با گسترش نسخه های کپی شده و علاقمندی غیر ترکمن زبانان به این اثر، استاد محمود آخوند تنگلی این اثر را در سال 1375 هجری شمسی به فارسی ترجمه نمودند. این دو اثر در سال 1393 هجری شمسی در یک کتاب تجمیع شده و به زیر چاپ رفت و در دسترس عموم قرار گرفت. کتاب حاضر هر دو اثر را شامل بوده و به صورت پی دی اف و با حجم 735 کیلوبایت در اختیارتان قرار گرفته است.

---

دانلود کتاب: تحذیر الاخوان عن مکاید حزب الشیطان یا تاریخچه وهابیت

---

بسم الله الرحمن الرحيم

مقدمه

الحمد لله رب العالمين و الصلاة و السلام علي سيدنا محمد سيد الاولين و الاخرين و علي آله الطيبين و الطاهرين و علي قاطبة اصحابه و اتباعه الي يوم الدين. اما بعد حرمتلي مسلمان دوغنلر! بلنگ و آگاه بولنگ، ديننگذنگ ترثنا دوردلن طايفه ني طنينگ و مذهبنگذي آردن آيرجق فرقه دن غورقنگ، شول فرقه فرقه ي وهابيه در. وهابيت يولني دوردن كشي ننگ آدي محمد نجدي در. محمد نجدي عبدالوهاب ننگ اوغلي در عبدالوهاب سليمان تميمي ننگ اوغلي در اوننگ اچن محمد نجدي ابن عبدالوهاب آدي بلن شهرت طفب در. اوننگ چقرن يول ني ابن عبدالوهاب كلمه ثنا ثويالب مرام ابن عبدالوهابي ديلب آيدلملي اوني ينگلدب مرام وهابي ديلدي. بو آدني اولرغا دقن مسلمانلردر اما اولر اوذلرنا سلفيه ديان درلر يعني اوذلرني سلف لرنگ يولن توديان ديب لاف اوريان درلر و ینا اوذلرنا اهل توحید دیان درلر یعنی اوذلرنی خدایی برلمک ننگ اهل لری دیب خلق لری آلدیان درلر و ینا اوذلرنا الله تعالی برلگوجی لر دیب و مسلمان لری مشرک لر دیب تبلیغ ادیان درلر.

وهابيت ننگ دوران يوردي پيغمبرلق دعواثني ادن مسيلمة الكذاب ننگ يوردي در پيغمبر عليه السلام ننگ «هناك الزلازل و الفتن و بها يطلع قرن الشيطان» يعني شول نجد يوردندا بولغيلق لر و فتنه لر دورار و شوندن شيطاننگ شاخي چقر ديگن مكاني در وهابيت مرامي سنه هجري قمري ننگ «1143» لنجي يلندا تازه آيقلنب اوغردي.

وهابيت ننگ اصلي طفلمش يغديي

محمد بن عبدالوهاب ننگ قاقاثي سليمان تميمي بر غريب چوپان مش اول گيجا لردن بر گيجادا ديش گورب در ديشندا اوذندن اودننگ شعله ثي چقب ير يوذنا ييراب در و غرشي ثندن هر كم گلثا شوني يقب در سليمان تميمي گورن ديشني بر ديش يورغچ غا يوردرب در اول ديش يورغچ «ثندن بر اوغلن دورجگ اول اوغلن گيچ قدرت ننگ ايثي بولجق كوب آدم لري يقجق» ديب يورب در شول يورغد يرنا يتب سليمان تميمي ننگ بر آغتغي بولب در اول آغتق نجد الكثي ننگ «عيينه» ديگن شهرندا سنه هجري قمري ننگ «1111» لنجي يلندا دنيا گلب در اوننگ آدنا محمد دقلب در.

شول محمد ننگ آتاثي عبدالوهاب اوذ زماننگ بيك عالم لرندن دي و تقوي عابد كشي دي و اوننگ مذهبي حنبلي مذهب دي محمد عاقل و بالغ بولندن بيلاك اوذ آتاثي عبدالوهاب دن علم اوقيماغا دوردي نچا وقت دن ثونگرا عیینه شهرندن چقب مکه گا گلدی حج مراسم نی بترندن ثونگرا مدینه گا گتدي شوندا «شيخ عبدالله بن ابراهيم» دن درس اوقيدي شوندا پيغمبرنگ زيارتنا گليان آدم لرغا عيب اديب بشلدي اوندن ثونگرا نجد گا گلدي ينا نجد دن آيرليب بصره گوچدي ناچا وقت «شيخ محمد مجموعي» دن درس اوقيدي شوندا بصره خلق لرنا آد دقب دل دگردي مسلمان لر موني قولاب شهردن چقردي لر اول غچب نجدننگ «حريمله» ديگن شهرنا گلدي اما نجد مسلمان لرننگ كوب عقيده لرنا عيب ادب بشلدي.

آتاثي عبدالوهاب مونگا كاينب كوب نصيحت لر ادب و اودلر برب و دليل لر اوقيب يولندن  داندرجک بولردي بو هيچ دانمذدي آتاثي ننگ كفنا غولق آثماني كوب وقت آتاثي بلن ورشب گذدي شيخ عبدالوهاب سنه هجري قمري ننگ «1153» لنجي يلندا دنيا دن غيدي اوندن ثونگرا محمد اوذ عقيده ثني ايل لرگا جي ادب بشلدي و كوب آدملري آذدردي.

انگليس ننگ وهّابيّت ني بجرشي

تاريخ ميلادي ننگ «1710» لنجي يلندا وزارت مستعمرات انگلستان ادرمن اُوكدا زيرك بلم لي آدم لر دن دوقّذ (9) نفر آدم غا ماموريت برب اسلامي دولت لرنگ اچندا جاسوس لق ادما گا ايبردي دوقّذ دن  باش (5) ثي اورلب لندن گا گلدي امّا دورد ثي گلمدي. مصرگا گدن مسلمان بولب شول يردا غالدي يمن گا گدن مفقود الاثر بولدي روسيه گا گدن اصليّتي روس بولنثنگ اوذ يوردنا برب جايلشدي عراق غا گدن عمّاره شهرندا وبا توتب اولدي شول باش ننگ بيري همفر آدلي خبره جاسوس دي شوني عثماني حكومتي ننگ ضعف لرنا يتك بولمق اچن تركيه ايبرلدي.

شول همفر استانبول غا گلب اوذ آدنا محمّد غويب «شيخ احمد افندي» ننگ ايندا اكي يل گذدي شول اكي يلّق دا ترك دلني اورندي، قرآني معناثي بلن بلدي، امپراطوری عثماني ننگ دورمش يغدي لرني آي به آي اداره مستعمرات بريطانيا خبر برب دوردي. همفر اكي (2) يل دن ثونگرا اورلب لندن گا گلندا وزير مستعمرات مونگا يغشي بهاء برب ادن ايش لرندن كوب بگنج بلدردي.

اكلنجي گذگ دا موني جاسوس ادب عراق يوردنا ايبردي شول سفردا همفر محمّد بن عبد الوهّاب گا ثطشب طنش بولدي و اننگ بلن آرثني كوكلاب علمنا و عقيده ثنا گوذ يتردي و بلدي كه اول بر جوان جاه طلب و مقام ثوين و اوذندن غتي راضي، عثماني حكومت ني بتر يگرنيان و مذهب تعصيبي اوذندا يوق بلكه اونگكي گچن مجتهد لر گا آد دقيان متكبّر كشي در همفر موننگ بلن طنش بولننا بتر بگنب بريطانيا دولت ننگ مونگا بيرن يمشي ننگ اكي ثدا شوندا بدجك ديب آرقاين بولدي.

اولقي يمشي امپراطور عثماني ننگ غرشي ثندا خلق لري شورش ادّرب شولرغا بشدق بولر يالي بر آدم بجرملي اكلنجي ثي مسلمان لرنگ ترثنا بر تازه مذهب دوردب آرلرنا فتنه اقلملي حاصل كلام همفر بلنک ثذ موني غوشنا آلدي و موننگ بلن كوب مسایل لري بحث ادّي هر وقت محمّد بن عبد الوهّاب مذهب لرنگ ترثنا بر دويغي بلدرثا شوندن غوي غرشا آلردي و شونگا تشويق ادردي محمّد هر يرگا گتثا همفردا شونگ بلن گدردي.

محمّد بن عبد الوهّاب مذهب لر بشدق لرنا عيب ادب بشلاندا همفر من بر ديش گوردم ديب يالندن عالم رؤيا دن مونگا بوشلق گتردي و آيدّي: اي محمد من ديشم دا پيغمبر عليه السلام ني گوردم منبر ننگ اثن دا اترب خلق لرغا وعظ بريار بارچا عالم لر دورد دورك لرني غوشاب دورلر من هيچ بيرني طانيمدم شول يغدي دا گون دوغن يالي بولب مبارك يوذنگدن نور ثچب مجلس گا ثن گلدنگ شوندا پيغمبر عليه السلام يرندن تورب ثنگا تعظيم ادّي و ثني غوجقلاب منگلينگ دن اوغشدي و آيّدي: «اي آد دشم! مسلمان لرنگ دين و دنيا ايش لرندا ثن مننگ حقيقت وارثم درثنگ» شوندا ثن آيدّنگ: «يا رسول الله من علمم ني و عقيدام ني خلق لرغا آشكار ادب بشرميان آدم لرنگ شرندن غورقيان» شوندا پيغمبر عليه السلام آيدّي: «اي آد دشم! ثن اوذنگ اوذنگي طنيشنگدن يوقردا درثنگ هيچ يُرگنگا غورقي گترما».

محمد بن عبدالوهاب بو يلن ديش ني اشدن زمانندا بگنجندن يوقري طوثِب اوچماغا يقين بردي شوندن بيلاگ اوذي بر مذهب چقرمق لغا تصميم تودّي همفر محمد بن عبدالوهاب ني شيلا يغدي غا يترندن ثونگرا وزارت مستعمرات انگلستان دن غيطادن كسب تكليف ادّي اندي مننگ ادملي ايشم ناما ديدي؟ وزارت بريطانيا دستور بردي آلتي (6) مادّه ني محمد بن عبدالوهاب ننگ مغزنا غُيملي اير گيچ شول مادّه لر دُذْگن ني ايلات لردا يُرِدملي:

1ـ محمد بن عبدالوهاب ننگ طبدرن مذهبني قبول ادميان مسلمان لرنگ بارثني كافر ديب فتوي بردرملي و شولر بلن جهاد ادمك فرض بولدي ديب اعلام ادملي 2ـ بُت پرستي لك ننگ اثر لرني آيرمق لق بهانه ثي بلن بيت الله ني يِقدرملي 3ـ عرب لري امپراطور عثماني ننگ ترثنا آيق اُثتنا غلدرملي 4ـ اولياء لرنگ اُثتنداكي گنبد لري يقب يرگا يكسان ادملي حتي مكه مدينه دا هم بولثا 5ـ اسلامي اُلكا لردا بِيْمَذالِق دوردملي و غُوذْ غَلنگ طبدرملي 6ـ اونگكي قرآن دن بشغا كَم يا آرتقمچ تازه دن بر قرآن چاپ ادب ايل لرگا يايْردْملي.

همفر هولقماني وقتني قراب وزارت مستعمرات ننگ آلتی مادّه ثندن دورد (4) مادّه ني محمد بن عبدالوهاب ننگ عقلنا ثِغدردي و شول مادّه لري يُرْدَيِن ديب هوكمان لك بردي. امّا بيت الله ني يقمق بلن قرآني اُيدگدمك لگنگ آشاغنا گيرمدي اگر بذ بو عقيده ني اظهار ادثك حكومت عثماني بذلرگا غوشن چكب باريمذي غرب آردن آيرمغي داش دال در ديب اولقان غرقا دُشدي.

محمّد بن عبدالوهاب نگ تازه مذهب دوردمك اُچن ادن فعاليتي

حاصل كلام محمد بن عبدالوهاب سنه هجري قمري ننگ «1143» لنجي يلندن بيلاك اوذندن بر مذهب یثاب خلق لري شونگا چاغرمغنگ فكرندا بولدي آخر الامر محمد بن عبدالوهاب «درعيه» ننگ رئيسي بولن «محمد بن سعود» بلن برلشب اوذي ننگ بدعت توغني جزيره عرب دن چُومّلدّي. محمد بن سعود وهابي لرنگ دثلابقي اميري در سنه هجري قمري ننگ «1158» لنجي يلندن تا «1178» لنجي يل غا چنلي امارت غا ايا بولدي سنه ميلادي ننگ «1765» لنجي يلندا وهابي لرنگ اميري محمد بن سعود دنيا دن گچدي اوننگ جايندا اوذي ننگ القان اوغلي «عبدالعزيز» اوتردي دولت انگليس شو اكي محمد ني غُولاّب و شولرغا بارچا امكانات برب بولري عرب امير لرننگ جاننا اوقلدي و شولرنگ اُثْتي بلن اولي هدف لرنا يتشدي شيدب مسلمان لري درغدّي.

سنه هجري قمري ننگ «1206» لنجي يلندا محمد بن عبدالوهاب اولدي شوندا علماءلر شونگا شو جمله ني تاريخ يثاب درلر «بَدَا هَلاكُ الخَبِيْثِ» يعني تلكا ننگ يوق بولمغي آشكار بولدي شو جمله ننگ حرف لري ابجد حسابي بلن جمع ادثنگ «1206»بوليار. وهابي لرنگ هنيذ ملكي گينگلماكا و شرلري دَوَرَك لرگا بتر يَيْرماقا اولر اُوذ علماء لرندن اوتذ (30) كشي ني حرمين گا ايبردي لر شولرنگ علماء لرننگ عقيده لرني اُيدگدثِن لر و شولرغا حيله لر و مكرلر بلن فتنه لر ثلثن لر ديب، اهل حرمين دا گُن دوغردا بر فرقه دوراب در ديب اشدردي لر امّا حقيقت ني بلمذدي لر.

شول وقت دا مكه ننگ اميري عثماني دولتي ننگ طرفندن تكلن «شريف مسعود» دي. شريف مسعود وهّابي لرنگ علماء لري بلن حرمين ننگ علماء لرني اكي طرفلي اوتورشدرب مناظره ادِّرْدِي وهّابي لرنگ علماء لري حرمين علماء لرندن بثِلْدي يُولْبرث دن اُركن اشك لر يالي بولب درغاب غچدي لر شول وقت دا كوچه لردا جر چكدي لر «هر كم وهابي لر عقيده ثندا بولثا شوننگ غاني حلال و مالي حلال ديب» غيغردي لر.

سنه هجري قمري ننگ «1168» لنجي يلندا شريف مسعود دنيادن گچدي اوننگ يرندا «شريف مساعد» ني غويدي لر شريف مساعد اوذ دَوْرِندا وهابي لري حرمين گا ثلمدي. سنه هجري قمري ننگ «1184» لنجي يلندا شريف مساعد ننگ دولتي تمام بولدي اوننگ يرندا «احمد بن سعيد» اوتردي شول وقت وهابي لرنگ اميري «عبدالعزيز» دي شول عبدالعزيز اوذ علماء لرندن بر جماعت نی مكه گا ايبردي گويا شريف مسعود ننگ زمانندا ايبرش لري يالي. علماء مكه اولري امتحان ادب گوردي لر و اولرنگ عقيده لرنا يتك بولدي لر اوندن ثونگرا وهابي بولن كشيني حرم ننگ توفرغنا بثدرمق دوغري دال ديب حكم ادّي لر.

سنه هجري قمري ننگ «1185» لنجي يلندا «شريف سرور» مكه ننگ امير لگنا ايا بولدي موننگ وقتندا هم وهابي لر حج ادمك دن محروم بولدي لر سنه هجري قمري ننگ «1202» لنجي يلندا «شريف غالب» مكه ننگ امير لگنا ايا بولدي موننگ وقتندا هم وهابي لري مكه گا ثلمدي لر بلكه شريف غالب اولر بلن اون باش (15) يل لاب ورش ادّي شول اون باش يل لقدا ادن ورشي الی آلتی (56) ورش بولدي شول ورش لرنگ حقیقت تفصیل لرنی بلجک بولثنگذ بذنگ «میزان الاعتدال فی بیان الحق و الضلال» آدلی یذن کتابمذ غا رجوع ادنگ.

سنه هجري قمري ننگ «1207» لنجي يلندا شعبان آينگ اچندا شريف غالب وهّابيّت فتنه ثي ننگ دُورمك لگني دولت مركزي عثماني غا خبر برمك اُچن «سيد مُحسن بن عبد الله» ني و «سيد حسين» مالكي مذهب ننگ مفتي ثني ايبردي، بولر برب وهابيّت ننگ دوريشني آيدن لرندا دولت مركزي بولرنگ خبرلرني تحويل آلمدي بولرنگ آيدن لرنا اهميت برمدي.

سنه هجري قمري ننگ «1212» لنجي يلندا شريف غالب وهابيّت دن غُورنمق اُچن دولت مركزي دن كمك اثلاب «شيخ احمد تركي» ني ايبردي اولر موننگ گفنا جواب برمدي لر و موننگ آيدن ني اِنْدَمدي لر چاراثذ دِنگا بر اوذي دفاع ادملي بولدي. سنه هجري قمري ننگ «1213» لنجي يلندا جمادي الاولي آي ننگ آخرندا «شريف غالب» بلن وهابي لرنگ اميري «عبد العزيز بن محمد» ننگ آرثن دا خط غدنشان دن ثونگرا صلح بولدي شول يلدا وهابي لر علما ء لرندن «احمد بن ناصر» ديگن كشي بر ناچا آدم لر بلن حج غا گلدي امّا امير لري گلب بشرمدي.

سنه هجري قمري ننگ «1214» لنجي يلندا وهابي لر اميري «عبد العزيز» صلح دن خيرلنب كوب قوم لر بلن حج غا گلدي «شريف غالب» بلن اكثي «ابطح» دا تكلن چادر ننگ اچندا اوترشب گُرنگ ادّي لر سنه هجري قمري ننگ «1218» لنجي يلندا وهابي لر اميري «عبد العزيز» اولدي اوننگ جايندا اوذي ننگ اوغلي «سعود» ني اوتردّي لر «سعود» ننگ اميرلگي سنه هجري قمري ننگ «1218» لنجي يلدن تا «1229» لنجي يل غا  چنلي دوام لشدي.

وهابي لرنگ طائف ني آلشي

شو امير «سعود» ننگ وقتندا كوب ورش لر بولدي شوننگ وقتندا وهابي لر طايف غا چُوذب طايف مسلمان لرني قتل عام ادّي لر حتي امجكداكي اوغلنجق لرغا چنلي اولدردي لر مسجدگا گيرب نماز اوقيب دورن آدم لري دا غِرْدِي لر كتاب لری اكدب اُوي لرغا اوقلدي لر و يول لرغا ذنگدي لر، قرآن لردن حديث لردن صحيح بخاري و صحيح مسلم ننگ نسخه لرندن و بيلكي فقه كتاب لردن و هر فن لرننگ نسخه لرندن مُنگ لرچا كتابي آردن آيردي لر و شول شهر ننگ تمام اوي لرني آغترب غذل كموش لرني آلب مال متاع لرني اُيشرب خمس ني چقرب غالني ني اوذ آرلرندا پايلشدي لر گويا كافر لردن اولجا ادلب آلنن مال يالي اول وهّابي لرنگ وحشيانه ادن ايش لري بتر كان در.

وهّابي لرنگ مكه ني آلشي

سنه هجري قمري ننگ «1218» لنجي يل ننگ عاشر آي ننگ «8» شنبه گون گونرتان «سعود» گلب غوشن لري بلن مكه گا گيردي. اكلنجي گوندا اهل مكه ننگ بارثني صفا داغ ننگ دُيبنا يغنملي ديب دستور بردي. بارچه خلق صفا داغنگ دُيبنا اُيشندن ثونگرا اولرغا قراب آيدّي: «اي جماعت! من ثذلري مشرك لنگذدن آيرب دوغري يول غا چاغريان گلنگ مننگ امير لگم گا بيعت اَدِنگ» ديدي، خلق لر غورقنجنا اوننگ بلن بيعت ادّي لر اوندن ثونگرا سعود دستور بردي قبر غويماني بارثني تكيذلانگ گنبد غويماني بارثني آوردنگ.

آدم لر ال لرنا كُلنگ لر و كادمَنْ لر آلب مشرّف مرقد لري بوذ ماغا دوردي لر، حضرت خديجه امّ المؤمنين رضي الله عنها ننگ و علامه علي القاري ننگ و حضرت آمنه ننگ و عبدالمطلب ننگ و ابوطالب ننگ و زمزم اثتنا ثلنن گنبدي و بولردن بشغا دا اولقان آدم لرنگ اثتنا ثلنن قبه لري بارثني يقب ويران ادّي لر، وهابي لر هر گنبدي يقن لرندا بگنب آيدم آيدردي لر و ثاذ چلردلر اولقان مقام لي آدم لرنگ قبرلرنا هُورلق يتيردي لر حتي حضرت «سيّد محجوب» قدس سره ننگ قبرنا پشو ادّي لر مكه دا قبر قويماني بارثني ير بلن يكسان ادّي لر اُچ گُن لاب قبرلري تكيذ لاب گذدي لر اولياء لر اثر لرني بكلي آيردي لر.

حاصل كلام وهابي لر اميري «سعود» «شريف غالب» بلن كوب ورش ادّي كوب مسلمان لرنگ غان لرني دوكدي و اوذلرندن كوب آدملري غردردي شيلا لك بلن مكه و مدينه گا ايا بولدي بر نچه مدّت حرمين گا حكومت ادي شول وقت دا آدم لري پيغمبر عليه السلام نگ زيارتندن غيطردي «ينبع» دا و «مدينه منوّره» دا و اطراف لردا اولياء لرنگ و اصحاب لرنگ اثتنا ثلنن گنبد لري يقدردي پيغمبر عليه السلام نگ اوغلي حضرت «ابراهيم» و غيذلري حضرت «فاطمه» و «رُقيّه» و حضرت «خديجه» و «ميمونه» دن غيري خاتن لري و عمو لري حضرت «عباس» و حضرت «حمزه» و عمّه ثي حضرت «صفيّه» و رضاعي دوغني «عثمان بن مظعون» و آغتغي حضرت «امام حسن» و پيغمبر عليه السلام نگ آتاثي حضرت «عبد الله» و چولغي «امام زين العابدين» و شوننگ آغتغي «امام جعفرصادق» و حضرت «عقيل» و «عبدالله بن مسعود» و «عبدالرحمن بن عوف» و «سفيان بن حرث» و «عبدالله بن جعفر طيّار» و «فاطمه بنت اسد» و «سعد بن معاذ» و «نافع» مولي ابن عمر و «اسماعيل بن جعفر الصادق» و «امام مالك» مذهب باشي و «مالك بن سنان» «ابي سعيد الخدري» ننگ دادا ثي و بولردن بشغادا اولي مقام لي آدم لرنگ بارثي ننگ اُثتنداكي گنبد لري يقدي لر آوردّي لر.

وهابي لرنگ حرمين دن چقرلشي

سنه ميلادي ننگ «1807» لنجي يلندا و سنه هجري قمري ننگ «1222» لنجي يلندا دولت عثماني ننگ پادشاثي «سلطان سليم خان» مصرننگ اميري «محمد علي باشا» غا غوشن چكب وهابي لري حرمين دن چقر ديب دستور بردي. محمد علي باشا وهابي لر بلن ورشمق اُچن غوشن تيّارلدي شول غوشن غا اوذ اوغلي «طوسون باشا» ني بشدق ادّي شوننگ ياننا علماء لردن «شيخ مهدي» ني «سيد احمد طحطاوي» ني و بشغا دا هر طبقه دن اَدَرْمن آدم لري ياننا غوشب حجازغا ايبردي. «محمد علي باشا» ننگ غوشني وهّابي لردن بثلب غرلب ايذنا اورلب گلدي.

«محمد علي باشا» سنه هجري قمري ننگ «1227» لنجي يلندا عاشر آي ننگ اچندا يمشغادن كوب تتارك لر بلن كوب غوشن تيّارلدي بو غوشن ذيقعده آيندا مدينه منوّره گا بردي و شوندا وهابي لر طرفندن غويلن امير «ابن مضيان» دي شوني توتب مصرگا ايبردي لر بو سفردا «محمد علي باشا» ننگ غوشني وهابي لری حرمين دن قوب چقردي لر شول وقتدا مكه ننگ مفتي ثنا «شيخ عبدالملك قلعي» ديردي لر اوذ زمان ننگ چُنگر عالمدي شريف غالب شونگا «شو يل وهابي لك مدّتي ننگ تُوكنن وقتي بولدي ثن شونگا بر تاريخ يثاب بلرمنگ ديدي؟» «شيخ عبدالملك» دَرّوْ «قُطِعَ دَابِرُ الْخَوَارِجِ» ديب جواب بردي يعني يول دن چِقُّوجي لرنگ كوكي كثلدي انها شو جمله ابجد حسابی بلن شول يل ننگ تاريخي بوليار (1227).

مصر غوشن لري مكه دا و طايف دا جايلشب غالن مدّت لرندا شريف غالب ننگ اوذي غوشن لرغا بش بولب وهّابي لري بُولك بُولك چبماغا دوردي و اولردن كوب كشيني اولدردي و وهّابي لر بشدق لرني تودّي و شولردن «عثمان مضايفي» ني دمر طنب بلن دنگب مصرگا ايبردي. گن لردا بر گن حكومت عثماني دن «محمد علي باشا» غا «شريف غالب» ني توتب دار السلطنت گا ايبرملي ديب دستور گلدي «محمد علي باشا» هزار جوره حيله بلن «شريف غالب» ني توتب دار السلطنت گا يولدي اوندن ثونگرا حكومت عثماني ننگ دستور ادمك لگي بلن «شريف غالب» ني اهل اولاد لري بلن و جميع مال و متاع لري بلن يونان ننگ «سالونيك» ديگن شهرنا تبعيد ادّي لر.

«شريف غالب» سنه هجري قمري ننگ «1231» لنجي يلندا شول شهر دا الله بيرغني توتب دنيا دن گچدي اوننگ مكه دا امير بولن مدّتي تقريبا‌‌‍ «27» يل بوليار «محمد علي باشا» «شريف غالب» ني آلداب غافل لق بلن توتب دار السلطنت گا ايبرنثنگ كوب خلق لر موندن انجيدي، عرب لرنگ و اشراف لرنگ كوبثي ننگ عقيده لري موندن داندي لر، مونگا يرك بريان آدام لر يانندن گدب دشمان لرنا بيرگدي لر اوننگ اچن «محمد علي باشا» ننگ كمك چي لري آذ بولب زادلر قيمتي بهالاب اغردي، يك لرني اكدماگا ديالر طفلمدي «محمد علي باشا» مصر دن گليان آذوقه لرني فقط اوذ غوشني اچن ذخيره ادردي بيلكي خلق لرغا برمذدي اوننگ اچن مكه دا بتر بهاچلق بولدي.

امير سعود دن ثونگرا بولن واقعه لر

سنه هجري قمري ننگ «1229» لنجي يلندا ربيع الثاني آي ننگ اچندا درعيّه شهرننگ اميري وهّابي لر بشدغي «سعود بن عبدالعزيز» اولدي و شونگا سعود كبير ديب دا آيديارلر چونكه موندن اتك دا دورد (4) سعود بار در شو سعود ننگ يرندا اوذ اوغلي «عبدالله» ني امير تكدي لر. «محمد علي باشا» وهابي لر بلن ورشمق اچن کوب غوشن ايبردي وهابي لر غوشن  لرغا ثو گچرمدي لر اولر علاج لرني غطرب بو وهابي لر بلن ورشدي لر «محمد علي باشا» ننگ غوشن لري بثلدي لر وهّابي لر بولردن كوب كشي لري شهيد ادّي لر.

سنه هجري قمري ننگ «1229» لنجي يلندا جمادي الثاني آي ننگ اچندا «محمد علي باشا» غا مصردن کوب غوشن لر و اسلحه لر و مال لر و پول لر گلدي شول پول لري خرج ادب عرب لرنگ بشدق لرنا پاره برب اولرنگ كوپ ثني اوذنا اوردي هر يردا دشمان لري بولثا شوني مغلوب ادّي سنه هجري قمري ننگ «1230» لنجي يلندا «طوسون باشا» ني غوشن لري بلن حجاز دا غويب اوذي مصرگا يذلندي رجب آينگ اچندا اينا برب يتشدي.

سنه هجري قمري ننگ «1230» لنجي يلندا شعبان آي ننگ اچندا «طوسون باشا» بلن وهّابي لر بشدغي «عبدالله بن سعود» ننگ آرثن دا يرشق و اورش اودني ثوندرش لك گرّنگي باغلندي «عبدالله بن سعود» يمشق طبيعتلي آدمدي اورش ادمك لگي و غان دكمك لگي و يول كثمك لگي اثلمذدي شيلالك بلن وهّابي لر بلن مسلمان لرنگ آرثن دا صلح برقرار بولدي «طوسون باشا» ذي القعده آي گليانچا حجازدا بولدي اوندن ثونگرا قربان آي ننگ اچندا اودا اورلب مصرگا گلدي سنه هجري قمري ننگ «1231» لنجي يلندا طاعون كسلي بلن مبتلي بولب دنيادن گچدي.

سنه هجري قمري ننگ «1232» لنجي يلندا «محمد علي باشا» اوذ اوغلي «ابراهيم باشا» ني وهّابي لر بلن اورشمق اچن حجازغا ايبردي «ابراهيم باشا» دا كوب غوشن بلن و كان تتارك بلن حجازغا برب وهّابي لر بلن مبارزه ادّي، صندوق صندوق پولر خرج ادب عرب بشدق لرني پول بلن باغلدي هر شهرگا برن دا اورشماني مونگا تسليم بولدي لر، امّا جمادي الاول آينگ اچندا «موتان» گا برن دا وهّابي لر موننگ غرشي ثندن چقب ورشدي لر، مسلمان لر بلن وهّابي لر آرثندا گيچلي ورش بولدي وهّابي لردن كوب كشيني الدردي لر و ناچا لرني اسير ادّي لر و مال متاع لرني الجالاب آلدي لر «ابراهيم باشا» اولر بلن هر شهر لرنا برب ورش ادّي كوب كشي لر شهيد بولدي و كان ثروت لرآردن گدي.

سنه هجري قمري ننگ «1233» لنجي يلندا ذيقعده آي ننگ اچندا درعيّه ني تصرّف ادّي اوننگ اميري و وهابي لر بشدغي «عبدالله بن سعود» ني اهل اولاد لري بلن و دوغن قرندش لري بلن و بارچا ياران لري بلن ديري توتب مصرگا ايبردي، مصردن اولري دار السلطنت گا ايبردي حكومت اولري «استانبول» ننگ ميدان «اياصوفيه» ثندا خلق لرغا گوذ ادب اولدردي، «عبدالله بن سعود» ننگ حكومتي سنه هجري قمري ننگ «1229» لنجي يلندن تا «1234» لنجي يلنا چنلي دوام لشدي اوّلقي «سعود» ننگ حكومتي شوننگ بلن تمام بولدي وهّابي بولغن دثلابقي «سعود» شو «عبدالله» ننگ آتاثي بولغن «سعود» در اوننگ اوچن مونگا «سعود كبير» ديّارلر شو «سعود» ننگ دورد (4) لنجي آتاثي دا «سعود» در امّا اول «سعود» وهّابي دال اول وهّابي لكدن اونچا گچن مسلمان «سعود» در.

الحاصل «عبدالله» «سعود كبير» ننگ اوغلي، «سعود كبير» «عبدالعزيز» ننگ اوغلي، «عبدالعزيز» «محمّد» ننگ اوغلي، «محمّد» «سعود» ننگ اوغلي، «سعود» «مُقْرِن» ننگ اوغلي، «مُقْرِن» «مرخان» ننگ اوغلي، «مرخان» «ابراهيم» ننگ اوغلي در و «سعود كبير» «سعود بن مُقْرِن» ننگ چولغي در «ابراهيم باشا» «درعيّه» گا ايا بولندن ثونگرا آل سعود ننگ و آل محمّد بن عبدالوهاب ننگ مال لرني گيچ ادب آلدي و شولرنگ اركك لرني و خاتون لرني و اغلن اوشق لرني اوذ يورد لرندن تبعيد ادّي و كوبثني مصرگا گوچردي و «درعيّه» ني ويران ادب اوذي اول يردن گوترلدي.

شول غچن لر ينا اورلب «درعيّه» گا گلدي لر اما «مُشَاري بن سعود» «عبدالعزيز» ننگ دادا ثننگ دوغني «ابراهيم باشا» ننگ توتب اولاد «سعود» بلن مصرگا ايبرن آدم لرندن دي اول «حمراء» آدلي اوباغا برن دا غوشن دن غچب «درعيّه» گا گلدي غچب گدن لري ايشرب «درعيّه» ني بجرماگا دوردي وهابی لر اوذلرنا «مشاری بن سعود» نی بشدق غویدلر موننگ گیجی کوپلب دولتی گینگلدی کوپ آدم لر مونگا مطیع بولدی «مشاری» ننگ بو یغدیی «محمد علی باشا» غا یتشن زمانندا اوننگ اچن غوشن لر تیارلدی اول غوشنغا «حسین بک» دیان کشینی بشداق ادی «حسين بك» غوشن لري بلن گلب «مشاري» ني توتب مصرگا ايبردي «مُشاري» يول دا اولدي «مشاري» دن ثونگرا وهّابي لر بشدغي «مشاري» ننگ «عبدالله» ديگن دوغن ننگ اوغلي «تُركي» بولدي.

سعودي لرنگ پايتختي اُيدگدشي

سنه هجري قمري ننگ «1235» لنجي يلندا «تركي بن عبدالله» رياض شهرني مصر باشاثي ننگ ثورغن دن آيرب اوذ مُلكنا گچردي و شوني اُوذنا پايتخت ادندي شوندن بيلاك سعودي لرنگ پايتختي درعيّه دن گوترلب «رياض» غا گچدي. «تركي بن عبدالله» ننگ «مشاري بن عبدالرحمن» ديگن يگني باردي شو «مشاري» اونگكي «مشاري» ننگ چولغي دي دايي يگن آرثنا اختلاف دُشب يگني اُوذ دايثي «تركي» ني الدردب اوننگ مقامنا اُوذي ايا بولدي امّا «تركي» ننگ «فيصل» آدلي بر اوغلي باردي شول «فيصل» سنه هجري قمري ننگ «1249» لنجي يلندا «مُشاري» ني الدرب آتاثي ننگ تختنا ايا بولدي «تركي» ننگ حكومتي سنه هجري قمري ننگ «1235» لنجي يلندن تا «1249» لنجي يلناچنلي دوام لشدي.

«فيصل بن تركي» آتاثندن ثونگرا نجد اُلكاثنا ايا بولدي ايشي بارا بارا رواج طبدي اونگكي وهّابي آتا لرننگ ثوريان يرلرني دعوي ادماگا دُوردي «فيصل بن تركي» ننگ بو دورمش يغديي «محمّد علي باشا» غا يتن زمانندا «محمّد علي باشا» «فيصل» بلن ورشمق لغا غوشن طيّارلدي شول غوشن غا «خورشيد باشا» ني بشدق ادّي، «خورشيد باشا» گلب «فيصل» بلن ورشدي كوب هلاكت بولدي غان لر دوكلدي آخر «خورشيد باشا» سنه هجري قمري ننگ «1255» لنجي يلندا رمضان آينگ اچندا «فيصل» ني اكي اوغلي «عبدالله» و «محمّد» بلن و دوغني «جَلْوي» بلن توتب مصرگا ايبردي.

«خورشيد باشا» «تركي» ننگ اوغلن لرني وآغتق لرني توتب مصرگا ايبرن دن ثونگرا «فيصل» ننگ يرندا «خالد بن سعود» ني امير تكدي «خالد بن سعود بن عبدالعزيز بن محمّد بن سعود» «ابراهيم باشا» ننگ اسير ادب مصرگا گوچرن توپرلرندن دي «خالد» اول وقتدا اوغلندي «محمّد علي باشا» ننگ يانندا تربيت طفب اُولالنثنگ اوننگ عقيده ثي سالم دي اوننگ اچن «محمّد علي باشا» شوني اوذ آتا لرننگ يوردندا امير ادملي ديب «خورشيد باشا» ننگ غوشنا بردي.

«خورشيد» «فيصل» ننگ حكومتني يقن دن ثونگرا اوننگ جايندا شوني اُوتردّي اوندن ثونگرا «خورشيد باشا» غوشن لري بلن اورلب مصرگا گلدي «خالد بن سعود» اكي يل امير بولندن ثونگرا موننگ غرشي ثندن «عبدالله بن ثُنَيّانْ بن ابراهيم بن سعود» توردي، وهّابي لر «خالد بن سعود» دن گون لري ثو اچمانثنگ اوننگ ترثنا «عبدالله بن ثُنَيّان» ني تورذدي لر «خالد» «عبدالله» دن غچب مكه گا گلدي تا اليانچا مكه بلن جدّه ننگ آرثندا غدناب گچدي شوننگ بلن نجد ننگ حكومتي «عبد الله بن ثُنَيّان» غا اورلدي.

شو خبر مصر ننگ زندانندا «فيصل بن تركي» گا يتشدي «فيصل» كوب مكر و حيله بلن زندان دن غچب اوذ يُوردنا گلب غلطمن لرني يغناب سنه هجري قمري ننگ «1258» لنجي يلندا يگرم گونلاب «عبدالله بن ثُنَيّان» ننگ دشن غاباب يدي، آخر اوني اسير ادب تودّي زندان دا اوني بوغب اُلدردي شوننگ بلن نجد حكومتنا ايا بولدي «فيصل» یگرم دورد (24) يل حكومت ادّي عمر لرننگ آخرلرندا كور بولدي سنه هجري قمري ننگ «1282» لنجي يلندا دنيا دن گچدي.

سنه هجري قمري ننگ «1264» لنجي يلندا مصر باشاثي «محمد علي باشا» هثلاب امير لگني اوذ اوغلي «ابراهيم باشا» غا طبشردي «ابراهيم باشا» اون بیر (11) آي امير بولندن ثونگرا هثلاب قربان آينگ اچندا الدي اوندن ثونگرا اوننگ يرندا «طوسون باشا» ننگ اوغلي «عباس باشا» ني اميرغويدي لر سنه هجري قمري ننگ «1265» لنجي يلندا رمضان آي ننگ اچندا «محمد علي باشا» الله تعالي بُيرغن توتب دنيادن اُودي.

 «فيصل» المذندن اونچا گچن آتا لرننگ يول لرني ايذرلاب اوذي ننگ اوغلي «عبدالله» ني وليعهدي ادب غويدي «فيصل» اُولن دا «عبدالله» شوننگ يرندا امير بولدي امّا «عبدالله» ننگ دوغن لري اوننگ غرشي ثندن چقب اميرلگا دعوا لشدي لر آخر اوننگ الندن امير لگي آلب «سعود» غا بردي لر آل سعود دا بشدق بولن سعود لرنگ اكلنجي ثي شو «سعود» در سنه هجري قمري ننگ «1290» لنجي يلندا رياض شهرندا وهّابي لر بشدغي «سعود بن فصيل» دنيا دن گچدي اوندن ثونگرا اميرلك ينا «عبدالله بن فيصل» غا يدّي امّا موننگ رياستي بتر اربدلدي، «احساء» و «قطيف» ننگ ايالگي حكومت عثماني غا گچدي و بولرننگ اميرلرني اوذندن غويدي و «جبل شَمَر» ننگ اميري «ابن رشيد» حكومت عثماني ننگ اختيارندا بولدي.

حاصل كلام مصر باشاثي ننگ الي نجد دن چكلن دن ثونگرا نجد اولكاثندا اكي حكومت غورلدي برنجثي «آل سعود» ننگ حكومتي اوننگ محلي «قصيم» پايتختي «رياض» بولدي انگليس دولتي  عثماني دولت ني عجيز ادمگ اچن آل سعود حكومت ني تقويت ادردي چونكه بو وهّابيت تشكيلاتي مسلمان لرنگ ترثنا اُوذي ننگ يثان تشكيلاتي در اكلنجثي «آل رشيد» حكومتي اوننگ محلي «جبل شَمَر» در قديم دا «جبل طي» ديب معروف در اوننگ پايتختي «حائل» بولدي دولت عثماني وهّابي لري تضعيف ادمك اچن «آل رشيد» حكومت ني تقويت ادردي امّا اُكنج بلن «آل رشيد» ننگ رعيّت لرننگ بارثي وهّابي دلر.

سنه هجري قمري ننگ «1307» لنجي يلندا «عبدالله بن فيصل» اُلدي اوندن ثونگرا «عبدالله» ننگ دوغني «عبدالرحمن بن فيصل» اوننگ يرندا اوتردي باش آيْلاب رياض غا ايا بولندن ثونگرا «ابن رشيد» رياض غا غوشن چكدي رياض اهل لري موننگ غرشي ثندا غايم دورب موني شهرگا ثلمدي لر «عبدالرحمن» بلن ابن رشيد ننگ آرثندا دعوي اوللدي «عبدالرحمن» ابن رشيد ننگ گُيجني كان گورب اُوذنا اكي يول دن بشغا دُيغي بلمدي، من ابن رشيد ننگ غرشي ثندا دورب اورشملي يادا شونگا نوكر بولملي، اگر اورشين ديثم گُيجم دنگ دال چونكه اوننگ آرقثندا دولت عثماني بار اگر اونگا نوكر بولب گذين ديثم غيراتم هيچ قبول ادميار چونكه اولرننگ يول لري بذنگ آتا بابالر مذنگ يول لرنا ترث در اوننگ اوچن «عبدالرحمن بن فيصل» مننگ يولم دنگا شو يورد دن گوترلمگ در ديب سنه هجري قمري ننگ «1309» لنجي يلندا اوذ اوغلن اوشق لري بلن رياض دن گوچدي. دَثلاب «احساء» غا، اوندن ثونگرا «بني مرّه» طايفه لرنا اوندن ثونگرا «قطر» غا اوندن ثونگرا «بحرين» غا اوندن ثونگرا «كويت» گا گوچدي شوندا اون يلاب اتردي شول يورد دكا اوغلي «عبدالعزيز» اوثب آيق اثتنا غلدي امّا رياض حكومتي «ابن رشيد» ننگ اركنا گچدي وهّابي لرنگ بشدغي بولغن «آل سعود» لردن حكومت آيرلدي.

آل سعود لرغا حكومت ننگ اورلب گلشي

«عبدالعزيز» اوللب آيق اثتنا غلن وقتندا آتا لرننگ يوردنا ايا بولب وهّابيّت نی ديرلدمك لگنگ فكرنا دشدي كويت ننگ اميرنا گلب شوندن كمك اثلدي امير كويت مونگا «40» ديا «30» تفنگ «200» ريال پول بردي شوننگ بلن دَوَرَك لرنا غلطمن لر ايشرب «40» غا يقين آدم لر بلن رياض طرفنا اوغردي نچا وقتدن ثونگرا وقتن قراب رياض غا دفلدي.

سنه هجري قمري ننگ «1319» لنجي يلنگ بيرم آيي ننگ اچنجي گوني شهرگا ايا بولدي شول گن دا آل سعود ننگ امارتي تازه لندي رياض ننگ دورك لرندا اوبا لردن و طايفه لردن «خرج» و «محمل» و «شعيب» و «وشم» و «حوطه» و «افلاج» و «وادي الدواسر» ني آلدي سنه هجري قمري ننگ «1324» لنجي يلندا «قصيم» شهر لرني اوذنا گچردي و سنه هجري ننگ «1330» لنجي يلندا «احساء» غا و «قطيف» غا ايا بولدي و بو اكي شهردن عثماني لرنگ نوكر لرني قوب چقردي.

سنه هجري قمري ننگ «1343» لنجي يلندا مكه مكرمه آل سعود ننگ پايتختي بولب آيلندي شوندن  بيلاك «عبدالعزيز» ني ملك حجاز و نجد ديب چاغرلدي اوندن اونچا امير و سلطان و امام ديب چاغرردي لر تاريخ ميلاي ننگ «1932» لنجي يلندا و سنه هجري قمري ننگ «1351» لنجي يلندا شول يورد «المملكة‌‌‌ العربية السعودیة» ديب آدلندي بيك طنگري ننگ تقديرنا دوش بولمغي سببندن و بو يورد لرنگ بيك حاكمي بولغن دولت عثماني ننگ آيق لري جهانلق اورشنا چكلمگي سببندن، وهّابي لگنگ اوچب بريان اودلري يلفلدي، بدعت يلي اوثب ينگادان لامذهب لك اودي توطشدي، منافق لر ميداني گينگلب مسلمانلر دار غا غابلدي، غنيم غالب بولب گمراه لك توغي تكلدي اوذول آثّرين دان كمك بريان انگليس دولتي، اندي گلب آشكار آل سعود غا آرقا چقدي، «عبدالعزيز» ننگ دولت ني رسميت گا گچردي، وهّابيّت مرام ني مسلمان لرنگ ترثنا غورلن دولت ادب يثدي ملك «عبدالعزيز» بارچا عهد و پيمان ني انگليس بلن باغلدي.

وهّابي لر پادشاثي «عبدالعزيز» سنه هجري قمري ننگ «1362» لنجي يلندا مكه مكرمه دا اوقين خطبه ثندا انگليس دن قدر دانلق بلدرب پيغمبر عليه السلامنگ «مَنْ لَمْ يَشْكُرِالْنََّاسَ لَمْ يَشْكُرِ اللهَ» ديگن حديثني «اي مَنْ لَمْ يَشْكُرِ الانگِليزَ‌‌ لَمْ يَشْكُرِ اللَهَ» ديب تفسيرلدي يعني هيثي برآدم انگليس دولتنا شكر ادمثا الله تعالي ننگ شكرني ادّگي دالدر. انها عزيز مسلمان لر وهّابي لگنگ يولي شو، يا رسول ديب پيغمبر عليه السلام ننگ مبارك آدني توتن كشيني كافر ديب حكم اديان «عبد العزيز» انگلستان كافر لرننگ شكرني ادمك لك فرض در ديب بيرق چقريار.

سنه ميلادي ننگ «1928» لنجي يلندا «عبدالعزيز» ننگ آتاثي «عبدالرحمن بن فيصل» یدمش ثگذ (78) ياشاب اولدي اولماكا اوغل ننگ يوردي خليج فارس دن تا غذل دنگذگا چنلي گينگلن ني گوردي ملك «عبدالعزيز» وهّابي لرنگ دثلابقي پادشاثي در موننگ حكومتي سنه هجري قمري ننگ «1309» لنجي يلندن تا «1373» لنجي يل غا دوام لشدي آلتمش دورد (64) يل لاب حكومت ادّي سنه هجري قمري ننگ «1373» لنجي يلندا ربيع الاول آي ننگ اچندا دنيا دن گچدي موننگ ايذندا اوتذ آلتی (36) اوغلي غالدي.

«عبدالعزيز» اولندن ثونگرا اوننگ «سعود» ديان اوغلي آتاثي ننگ تختندا اوترب پادشاه بولدي بو پادشاه وهّابي لرنگ اكلنجي پادشاثي در اچرلك و دشرلق سياست لرندا اربد لك بلن دوش بولمغي جهتندن اولمذندن اونچا تخت دن دشب سنه هجري قمري ننگ «1384» لنجي يلندا جمادي الثاني آينگ اچندا پادشاه لغي اوذ دوغني و وليعهدي بولن «فيصل» گا طبشردي اوندن ثونگرا غالن عمرني تا اوليانچا يونان دا گچردي اوندن ثونگرا مثلغني رياض غا گترب گومدي لر اوننگ اولن تاريخي سنه هجري قمري ننگ «1388» لنجي يلي در.

وهابي لرنگ اچلنجي پادشاثي ملك «فيصل» در «عبدالعزيز» نگ اچلنجي اوغلي در اون اچ (13) ياشندا داشاري يورد لرگا گذدي، انگلستان غا و فرانسه غا و بلژيك گا و بيلكي يورد لرگا بردي اوذ دوغني «سعود» ننگ پادشاه وقتندا دولت ايش لرنا انجام بريان بش وزير بولدي سنه هجري شمسي ننگ «1343» لنجي يلندا اوني شاه لقدن چقرب اوذي يرندا اوتردي سنه هجري قمري ننگ «1395» لنجي يلندا اوذ دوغن ننگ اوغلي «فيصل بن مساعد» ننگ الي بلن الدرلدي «ملك فيصل» اولدرلندن ثونگرا اوننگ جايندا اوذي ننگ دوغني «خالد بن عبدالعزيز» اتردي «ملك خالد» وهابي لرنگ دورد (4) لنجي پادشاثي در بو پادشاه دا سنه هجري قمري ننگ «1402» لنجي يلندا دنيادن گچدي «ملك خالد» اولندن ثونگرا اوننگ يرندا «فهد بن عبدالعزيز» اوتردي بو «ملك فهد» وهّابي لرنگ باشلنجي پادشاثي در «ملک فهد اولندن ثونگرا اوننگ یرنا «عبدالله بن عبدالعزیز» اوتردی شو وقت حرمين گا ايا بولب جزيره عرب غا حكومت ادب دورن شول پادشاه در.

آل سعود نگ تاريخندن آلملي نتيجه لر

آل سعود لرنگ تاريخنا سير ادب شولرنگ حكومت تشكيل برشنا گوذ يترن آدم، «محمد بن عبدالوهّاب» ننگ بشدا طفلمش يغدینا يتك بولب و اوننگ «ابن سعود» بلن ال بيرکدرب ادن ايش لر ننگ ديب تيندن ثو اچن آدم، اولر كافر لرنگ فكري بلن اسلام ايشملنگ ني چاشرمق اچن مسلمان بنده لرنگ غان لرني دوكب دولت بولش لرني آشكار بليان آدم، هوكمان بلر وهّابي لگنگ يولي فقط مرام سياسي دغني، مذهب اسلامي دال دگني پيغمبر عليه السلامنگ وهّابيّت ننگ دوران يوردني يمنلاب شوندن شيطان نگ شاخي چقر ديّان گفني تاريخ بلدريار.

وهّابيّت ننگ مؤسسي بولغن «محمد بن عبدالوهاب» ني اوذ زمان ننگ علماء لري قوب ايل دن چقرن ني تاريخ اورديار «محمد بن عبدالوهاب» اولندا «بَدَا هَلاكُ الُخَبِيْثِ» ديب تاريخ ياثالان ني يعني تلكا ننگ هلاك بولني خلق لرغا آشكار بولدي ديب آيدلن ني تاريخ كوكذيار، انگليس ننگ جاسوسي مستر «همفر» گلب اوني اوذ غوشنا آلب مسلمان لرنگ ترثنا بر يول چقردن ني تاريخ نشان بريار، «شريف مسعود» ننگ وقتندا اسلام علماء لري اولر بلن اترشب اولري محكوم ادن دن ثونگرا وهّابي بولن آدمنگ غاني حلال، مالي حلال ديب كوچه لردا جار چكدرلن ني تاريخ غيغريار.

«شريف غالب» ننگ غوشن چكب الی آلتی (56) گذك ورش ادب غان لر دوكن ني تاريخ دشندريار، وهّابي لرنگ مكه مكرمه داكي و مدينه منوّره داكي و اوذگا یرلرداكی اولياء لرنگ اثتنا ثلنن گنبد لري آوردب يرگا يكسان ادن لرني و جميع آثار متبركه لري غوپرب ذنگن لرني تاريخ آيديار، سنه هجري قمري ننگ «1227» يلندا مسلمان لر وهّابي لري حرمين شريفين دن قوب چقرن لرندا شيخ «عبدالملك» مفتي شول يل غا ابجد حسابي بلن تاريخ يثاب «قُطِعَ دَابِرُ الْخَوَارِجِ» يعني دوغري يول دن چِقُّوجي لرنگ كوكي كثلدي ديب آيدن ني تاريخ خبر بريار، دولت عثماني ننگ آيغي جهان لق اورشنا بند بولن وقتندا انگليس دولتي فرصت دن پيدا لنب مسلمان لر ترثنا سعودي حكومت ني تكن لگني تاريخ تعليم  بريار، سنه هجري قمري ننگ «1407» لنجي يل ننگ قربان آيي ننگ ثگذ (8) لنجي گني مكه مكرّمه دا دورد یذ (400) گا يقين حاجي لري اولدرب اولرنگ غذل غاني بلن كوچه لري بويان ني شو زمان ننگ معنا دوشن آدم لرننگ بارثي گوذلري بلن گوردي لر و غولق لري بلن اشدي لر.

‌‌وهابي لرنگ شكل لري ايدگيشي

وهّابي لرنگ كلا لرنا غوشق دنگماني سنت بولن ثلاني ارنماني، خاتونلر يالي چرغت اورتنب يورش لرندن بلي بوليار اولر حضرت رسول اكرم صلي الله تعالي عليه و سلم ننگ سيرتندن آيرلب شوننگ سنتندن داش دشن لك لري، شول آل سعود لردن غيري اركك آدم بولب چرغت اورتنيان طايفه يوقدر اگر آيري عرب لردا اورتنيان بولثدا شولردن تقليد ادب ارتنيان در اصلي مدنيت لرندا چرغت اورتنمك يوقدر اصلي عرب لر ثلا اورنملي اوننگ اچن پيغمبر اكرم صلي الله تعالي علیه و سلم اوذ ننگ صحيح حديثندا ثويب آيديار: «اَلْعَمَائِمُ تِيْجَانُ الْعَرَبِ» يعني ثلالر عرب ايل ننگ تاج لري در حديث شريف ننگ بعضي طرق لرندا گلبدر: «فَاِذَا وَضَعُوا اْلعَمَائِمَ وَضَعُوا عِزَّهُمْ» يعني عرب لر ثلا لرني اتبرثلر اوذ لرننگ آبري لرني اتبردگي در.

ينا بر طرق دا شو شريف گلبدر: «اَلْعِمَامَةُ عَلَي اْلقَلَنْسُوَةِ فَصْلٌ مَا بَيْنَنَا وَ بَيْنَ الْمَشْرِكِيْنَ يُعْطَي يَوْمَ الْقِيَامَةِ بِكُلِّ كَوْرَةٍ يُدَوِّرُهَا عَلَي رَاْسِهِ نُوْراً» يعني بورك اثتندا ثلا ارمق كافر لر بلن بذنگ آرامذنگ بلگثي در يعني مسلمان لر بورك ننگ اثتندن ثلا ورنرلر امّا كافرلر فقط بورك گيرلر، كلاثنا ثلا ورنن آدم غا قيامت گنن دا ثلاثي ننگ هر آيلوننگ برابرنا بر نور برلر، آل سعود لر شول نور عمامه دن محروم درلر دنيادا اوذ لرني خلق لردن ثيلجق بولب شول چرغت اورتنمك لري اوذلرنا آبري حساب ادب آخرت آبري لرني ال لرندن برن درلر.

الحاصل وهابیت يولي اسلام ترثنا غورلن و مذهب لر غرشي ثندن یثلن سياسي يولدر، مذهب اسلامي و مسلك اجتهادي دالدر اولرنگ مرامي المدام اسلام اهل لرنا عيب ادب گذملي، گچن مجتهد لرگا و اولياء لرغا آد دقملي، وهّابي بولمدق مسلمان لري مشرك ثانملي، منگ دورد یذ (1400) يل باري يوريب گليان يولي باطل و خرافات ديملي، شيدب مسلمان لري تضعيف ادملي، وهّابي لرنگ مسلمان لردن بشغا دشمان لري يوقدر چونكه مسلمان لر اولرنگ يانندا مشرك لر در.

وهابي لرنگ دين ترثنا آيدن گب لري

«محمد بن عبدالوهاب نجدي» اوذ «كتاب التوحيد» ننگ اوتذ بیر (31) لنجي صفحه ثندا «اِنَّ الاِسْتِعَاذَةَ بِالمَخْلُوْقِ شِرْكٌ» ديب آيدبدر يعني خلق لردن كمك اثلمك كافرلق در «محمد بن عبدالوهاب نجدي» اوذ «كشف الشبهات» آدلي كتابي ننگ آلتمش دورد (64) لنجي صفحه ثندا «ان شرك الاولين اخف من شرك اهل وقتنا» ديب آيدبدر يعني هوكمان ثن بلگل اوّلقي مشرك لرنگ شرك گترشي بذنگ بو وقت قي مسلمان ثمق لرنگ شرك گترشندن ينگل در.

ينا «محمد بن عبدالوهاب» شول كتابي ننگ بشندا «فَاَوَّلُهُمْ نُوْحٌ» ديب در يعني پيغمبر لرنگ اوّلقثي نوح عليه السلام در ديب، حضرت آدم ني و حضرت شيث ني و بشغقي پيغمبرلري پيغمبرلقدن آيربدر «محمد بن عبدالوهاب» ننگ آغتغي «عبدالرحمن بن حسن» «فتح المجيد » آدلي كتابي ننگ یگرم (20) لنجي صفحه ثندا شو وقت ننگ آدم لري شرك ني اوذلرنا دين ادندي لر ديب آيدبدر، ينا شول كتاب ننگ یذ ثگذ (108) لنجي صفحه ثندا آدم لري كفر لگا چاغريان، شيخ لر و طريقت ايالري بولغن صوفي لر ديب آيدبدر.

ينا شول كتاب ننگ یذ آلتمش (160) لنجي صفحه ثندا، مصر يوردندا گچن اولقان ولي «سيد احمد بدوي» ننگ قبرني يمنلاب آيدب در: «وَ قَبْرُهُ اَكْبَرُالاصنَامِ فِيْ الدِّيَارِ الْمِصْرِيَّةِ» يعني «سيد احمد بدوي» ننگ قبري مصر يوردندا بت لرنگ القاني در، انها وهّابي لرنگ اولقان اولياء لرغا و مشايخ لرغا اديان تهمت لري، ينا شول كتاب ننگ یذ آلتمش یدی (167) لنجي صفحه ثندا آيدب در: «يَا سَيِّدِي فُلانْ اُنْصُرْنِيْ» اي مننگ سيّدم فلان ولي، منگا كمك بر ديثا شول مشرك بولر دين دن چقر اگر توبه ادثا غوي و اگر شول آيدن گفندن توبه ادمثا اوني الدرملي، انها وهابي لرنگ يا رسول، يا ولي ديب چاغرن آدم ني كافر بولدنگ، دين دن چقدنگ ديش لري.

ملك عبدالعزيز ننگ پادشاه وقتندا، مكه ننگ امامي بولغن «ابوالسمح محمد عبدالظاهر» ديگن وهّابي «حَيَاتُ الْقُلُوب» آدندا بر كتاب يذب در شول كتاب ننگ الی باش (55) لنجي صفحه ثندا بارچا مذهب لري باطل ادب در، شافعي ني مالكي ني حنبلي ني حنفي ني و زيدي ني و بولردن بشغقي مذهب لري دا و شول صفحه دا بارچا طريقت لري دا باطل ادب در، شاذلي ني و خلوتي ني و نقشبندي ني و رفاعي ني و احمدي ني و تيجاني ني و بولردن بشغقي طريقت لري دا و شو گب لرننگ ايذندا آيدب در: «هذِهِ الطُّرُقُ الصُّوْفِيَّةُ و الْمَذَاهِبُ الْفِقْهِيَّةُ يَنْبِذُهَا الاسْلامُ ولا يَعْرِفُهَا وَ قَدْ بَرَّا اللهُ رَسُوْلَهُ منْهَا كُلَّهَا» يعني شو صوفي چلق طريقت لري و شو فقهي بولن مذهب لرني اسلام طشليار، اسلام شولري طنيميار الله تعالي اوذي ننگ پيغمبرني شول طريقت لرننگ و مذهب لرننگ بارثندن بيزار ادّي، انها وهّابي لرنگ مذهب دا بولن آدم لري و صوفي چلق اديان آدم لري مسلمان طنيميشي.

ينا شول كتاب ننگ ثگثن یدی (87) لنجي صفحه ثندا آيدب در: «اَمَّادَعْوَي التَّمَذْهَبِ و المَذاهِبُ فَهِيَ مِنَ الْبِدَعِ الضَّالَّةِ الََّتِيْ فَرَّقَتِ الامَّةَ قَدِيْماً و حَدِيْثَاً» يعني بر مذهب ننگ ايذنا دشمك گرك ديب دعوي ادمك لك و شول مذهب لرنگ بارثي تازه دوران گمراه لك يول لردن در، ينا شول كتاب نگ شول صفحه ثندا آيدب در:« وَ اِنّي مُسَتعِدٌّ لِمُناظَرَةِ اَيِّ مُخاِلفٍ فِيْ ذلِكَ و مُباهَلَتِهِ اِنْ اَصَرَّ  عَلَي جَوَازِ التَّمَذْهَبِ» يعني من هوكمان تياردرن شو آيديان گب لرما ترثگيان و غرشي چقيان آدم بلن مناظره ادمك لگا و شونگ بلن مباهله ادمگ لگا اگر شو مذهب توتنمق دوغري در ديّان عقيده ثندا غايم دورثا.

انها عزيز مسلمان لر وهّابي لر ثذلر بلن شوجره دوشمان در مذهب دا بولن آدم لرنگ بارثي اولرنگ يانندا كافردر وهّابي لرننگ علم لري آذجق بولشي يالي عقل لري دا آذجق در بر گب بلن جهان مسلمان لرننگ بارثني كافر ديب حكم ادرلر وهابي لرنگ شول كتابي ننگ یذ بر (101) لنجي صفحه ثندا آيدب در:

وَ تَرُوْحُ تَدْعُو الاَوْلِيَاءَ تَاَلُّهاً       وَ تَقُوْلُ يَا بَدَوِيْ يَا جِيْلانِيْ

  يَدْعُوْنَهُمْ مُتَوَسِّلِيْنَ بِزُعْمِهِـمْ       وَ دُعَاؤُهُمْ شِرْكٌ بِنَصِّ قُرْآنِ

يعني ثن گدرثنگ ولي لري چاغررثنگ شولري اوذنگا خداي ادنن يغدي نگدا و ثن اي سيد احمد بدوي اي عبدالقادر جيلاني ديب آيدرثنگ شول زيارت چی لر اوذ گمان لرندا ولي لري اذلرنا وسيله ادن يغدين دا چاغريارلر شول ولي لري چاغرمق خدايا شرك گترمك در قرآننگ آشكار آيدمغي بلن انها وهّابي لرنگ عقيده ثي هر كم اولياء غا ثغنب زيارتنا برثا شونگا كافر ديارلر.

اگر بذ آيدثق اولياء غا برنمذ بلن اولياء ني خداي ديمذاق يا شوننگ قبرنا عبادت ادمذاق بلكه شول اولياء لر الله تعالي ننگ ثوين بنده ثي در شولري آرا ثلب شولرنگ حرمتي اچن خداي تعالي دن دليارث ديثگ اوندا دا وهّابي لر آيدر ثذ كافر بولدنگذ چونكه اول وهابي لرنگ «القول السديد في مقاصد التوحيد» آدلي كتابي ننگ آلتمش یدی (67) لنجي صفحه ثندا يذلب در: «اِنَّ مَنْ اِعْتَقَدَ اَنَّ الّلهَ هُوَ الْفَاعِلُ وَ اَنَّهُمْ وَسَائِطُ بَيْنَ اَللّهِ وَ بَيْنَ مَنْ دَعَاهُمْ وَ اِسْتَغَاثَ بِهِمْ يَكْفُرُ» یعنی بر آدم ايشي بتريان الله تعالي در امّا ولي لر الله تعالي بلن زيارتچي لرنگ آرثندا واسطه لر در ديب اعتقاد ادثا هوكمان شول آدم كافر بولر انها وهابي لرنگ مسلمان لرغا اديان تهمت لري اولرنگ يانندا دنيا دا اوذ لرندن بشغا مسلمان يوق در ناهيل لي اولر بلن اوغردش بولجق؟ ناهيل لي اولر بلن يولا گدجك؟ اولرننگ يولي بشغا مسلمان لرنگ يولي بشغا.

اول وهّابي لرنگ «تمييز المحظوظين» آدلي كتابي ننگ ثگثن بر (81) لنجي صفحه ثندا هوكمان اروپائي لر و آمريكائي لر و بلشويك لر ديندارلق دا قرآن حكم لرنا يقين در خانقاه ايالرندن و چلا يطن لردن و طريقت بشدق لرندن و مذهب بشدق لردن، اي مسلمان لر گورنگ بو وهّابي لرنگ آيديان گفني بولرنگ يانندا بر آمريكائي كافر دا امام اعظم دن و بهاء الدين دن افضل در هي مسلمان آدم شو كفي آيدرمي؟ ايمانلي آدمنگ آغذنا شو جرا گب گلشرمي؟ وهّابي لرنگ گفي ننگ ميزاني يوقدر اولر هر هيل لي گفي گبلا بريان در.

حضرت علامه «سيد احمد زيني دحلان» «خلاصة الكلام» آدلي كتابي ننگ اکی یذ اتذ (230) لنجي صفحه ثندا يذب در: «اِنََّ بَعْضَ اَتْبَاعِهِ يَقُوْلُ: عَصَايَ هَذِهِ خَيْرٌ مِنْ مُحَمَّدٍ لاَنَّهَا يُنْتَفَعُ بِهَا فِيْ قَتْلِ الحَيَّةِ وَ نَحْوِها و مُحَمَد قد مَاتَ وَ لَمْ يَبْقَ فِيْهِ نَفْعٌ اَصْلاً وَ اَنَّهَا هُوَ طَارِشٌ وَ مَضَي» يعني محمد بن عبدالوهّاب ننگ ايذنا دشيان وهابي لرنگ بر نچا لري آيدردي: مننگ شو طيغم دا محمد دن غوی در هوكمان شو طيق بلن يلان الدرمك لگدا و شونگا منگذش ذاد لردا پيدالنب بوليار تحقيق محمّد اولدي گدّي اوندن هيچ بر پيدا غالمدي تحقيق شول محمد بر خبرچي در گلدي خبرني بردي گدّي.

اي مسلمان دوغن لر اكي جهاننگ پادشاثي و بيك طنگري ثوير دوستي بولغن محمد عليه الصلاة و السلام ني طيق چا گورمثا ناهيل لي اولرغا مسلمان ديجگ؟ ناهيل لی اولردا دين بولجق؟ وهابي لر يالي عقيده ثي خراب هيچ فرقه يوق در، ينا دا علامه «زيني دحلان» شول صفحه دا شولرنگ گفندن شو جمله ني نقل ادب در: «اَلزَّانِيَةُ اَقَلُّ اِثْماً مِمَّنْ يُنَادِيْ بِالصَّلاةِ عَلَي النَّبِيْ فِيْ المَنَائِرِ» يعني زنا ادگوجي فاحشه خاتون ننگ گناثي مناره لرغا منب پيغمبر عليه السلام غا صلوات آيديان آدم ننگ گناثندن آذ در يعني وهابي لرننگ يانندا مناره منب پيغمبر عليه السلام غا صلوات آيدمق لغنگ گناثي زنا ادمك لگنگ گناثندن دا يمن در.

اي مسلمان دوغن لر وهابي لردا هيچ بر عقيده يوق در هر گن دا بر هيل لي اوثب دورن ابن وقت لر در «مصطفي ابو سيف الحمامي» وهابي لرنگ يول لرني رد ادمك اچن و شولرنگ مرامي ننگ باطل لغني خلق لرغا دوشندرمك اچن «غوث العباد بيان الرشاد» آدلي كتابي دذب در شول كتاب ننگ یذ ثگثن (180) لنجي صفحه ثندا آيدب در: «يُصَرِّحُ فِيْ غَيْرِ خَجْلٍ اِنَّ بِنْتَاً صَغِيْرَةً خَادِمَةً اَصْدَقُ مِنْ روَاةِ البُخَارِي اَلَّذِيْ يَعُدُّهُ عُلَمَاءُ الاسْلامِ اَصَحَّ كِتَابٍ فِيْ السُّنَةِ» يعني وهابي لرننگ بيري اوطنماني آشكار آيدِّي: خدمتكار بولن صغيره جه غيذ دوغرچل در، اسلام علماء لرننگ سنت دا انگكي دوغري گوريان كتابي صحيح بخاري ننگ راوي لرندن انها وهابي لرنگ شريعتنگ اولقان سندي بولغن كتاب غا اديان توهين لري.

وهّابي لرنگ آيدن گب لرندن آلملي نتيجه لر

 وهّابي لرنگ حضرت آدم ني و شيث ني و ادريس ني و بولر دن بشغدا پيغمبر لري پيغمبرلق مقامندن آيرشي، طريقت غا گيرمك دا و مذهب توتنمق دا مسلمان لق بولمذ ديشي، پير لردن مشايخ لردن آمريكا و روس لر دين غا يقين ديشي، و مننگ الم داكي طيغم دا محمد پيغمبر دن غوي در ديشي، پيغمبر عليه السلام غا صلوات آيد مغنگ گناثي زنا ادمگ نگ گناثندن دا اولقان در ديشي، يا رسول يا ولي ديب چاغريان غا مشرك ديشي، اولرنگ هميشه هدف لري اولياءلر و پيرلر و صوفي لر و مذهبي لر بولب شولري تضعيف ادمك بلن و تكفير ادمك بلن و شولرغا خيانت لي گب لر آيدمق بلن چورنگشك ثلشي بلدريار كه اولرنگ دنگا دشمان لري مسلمان لردر مسلمان لرنگ اديان ايش لرننگ كوبثي وهابي لرنگ

يانندا شرك يا بدعت در شو يغدي لردن بلي بوليار فرقه وهابي حقيقتاً مسلمان لرنگ ترثنا طثلنن توپرلر در. اولرنگ مسلمان لردن بشغا دشماني يوق در فقط مسلمان لرنگ آغذني آلردملي و اولرنگ اعتقاد لرني خراب ادملي شيطان لعين نگ بترجك ايش لرني شولر بتريان در.

وهابيّت ني محكوم ادن علماء لر

وهّابيّت مرام ني محكوم ادن علماء لر بتر كان در گچن زمان لردا و حال حاضر دا شولر دن سنه هجري قمري ننگ منگ اکی یذ قرق بر (1241) لنجي يلندا دنيا دن گچن مالكي مذهب ننگ عالمي شيخ «احمد صاوي» اوذي ننگ تفسير جلالين اچن يذن حاشيه ثننگ اچ (3) لنجي دفتر ننگ اچ یذ ثگذ (308) لنجي صفحه ثندا آيديب در: «وَ هُمْ فِرْقَةٌ بِاَرْضِ الْحِجَازِ يُقَالُ لَهُمُ الْوَهَّابِيَّةُ يَحْسَبُوْنَ اَنَّهُمْ عَلَي شَئٍ اَلا اِنَّهُمْ هُمُ الْكَاذِبُوْنَ اِسْتَحْوَذَ عَلَيْهِمُ الْشَّيْطَانُ فَاَنْسَاهُمْ ذِكْرَاللّهِ اُوْلئِكَ حِزْبُ الشَّيْطَان اَلا اِنَّ حِزْبَ الشَّيْطَانِ هُمُ الْخَاسِرُوْنَ نَسْاَلُ اللّهَ الْكَرِيْم اَنْ يَقْطَعَ دَابِرَهُمْ» يعني شول يول دن چقب آذشن لر حجاز ايلندا دوران بر توپر در شولرغا وهّابيّة ديب آيدليار شولر اوذلرني بر زاد حساب ادرلر خبردار بولنگ هوكمان شولر يالنچي درلر شولرغا شيطان اثم چقدي و اولر غا اللّه تعالي ني يادلمغي اندردي شولر شيطان نگ توپري در خبردار بول تحقيق شيطان نگ توپري هوكمان شول شيطان نگ توپري زيان چگوجي لر در بذ جومارد بولن طنگري تعالي دن شولرنگ كوكني كثمگني دليارث آمين يا رب العالمين.

وهابی لر خدای دن غورقمیان آنگربش خائن لر بولنثنگ دین ثذ ناشر لری ثتن آلب حضرت «شیخ احمد صاوی» ننگ شو گب لرنی سوره فاطر ننگ یدلنجی آیه ثندن حذف ادب آیردی لر بیروت ننگ «دار الکتب العلمیه» ثی ننگ اکی منگ دوقذ (2009) لنجی یلندا دورد (4) جلدی ادب چاپ ادن نسخه لرندا یوق در «دار الفکر» لبنان ننگ سنه اکی منگ اون (2010) لنجی یلندا آلتی (6) جلدی ادب چاپ ادن نسخه لرندا هم یوق در دثلاب شول خط لرننگ اثتنا لاک ورب افست ادی لر اوننگ جایی آغرب غالدی عام و خاص غا بلی بولدی اوندن ثونگرا بلدرمجک بولب اوننگ آچلن سطر لرنی بیرکدردی لر انها وهابی لرنگ انگکی کچی جک ادیان خیانت لری، قدیم تفسیر لری و قدیم کتاب لری تحریف ادب ایدگدمک در حتی «اعلام المنجد» ننگ مصنفی «وهابیة نی بدعت و فتنه اسلام دیب یذدی» اما وهابی لر شونی تحریف ادب ثونگرقی چاپ لرندا شونی «وهابیة مذهب اسلامی» دیب یذدی لر اولر فرصت طبثا لر اسلام نگ هر مقدساتنا ال اوررلر ایدگدرلر.  

و ينا سنه هجري قمري ننگ منگ اکی یذ الی بر (1251) لنجي يلندا دنيا دن گچن حنفي مذهب ننگ عالمي حضرت «علامه ابن عابدين» اوذي ننگ «رد المحتار» آدلي يذن كتابي ننگ اچ (3) لنجي دفتر ننگ اکی یذ دوقذ (209) لنجي صفحه ثندا آيدب در: «شول يول دن چقن آدم لر اوذ لرنا مخالف بولن آدم لري كافر ثاندي لر گويا نجد ايلندا دوران ابن عبدالوهاب ننگ تابع لري جميع مسلمان لري كافر ثانيش لري يالي اولر اهل السنّة و الجماعة ننگ علماء لرني اولدرمگني مباح ديدي لر».

ينا سنه هجري قمري ننگ ثگذ یذ الی باش (855) لنجي يلندا دنيا دن گچن حنفي مذهب ننگ عالمي حضرت «علامه بدر الدين عيني» اوذي ننگ «عمدة القاري شرح صحيح البخاري» آدلي كتابي ننگ یگرم دورد (24) لنجي دفتر ننگ توغثن (90) لنجي صفحه ثندا آيدب در: «هؤلاء الْقَوْمُ خَرَجُوْا مِنْ نَجْدٍ مَوْضِعِ التَّمِيْمِيْنَ» يعني شو آذشن قوم نجد ايلندن تميم لر جايندن چقدي لر، ينا سنه هجري قمري ننگ منگ اکی یذ ثگثن باش (1285) لنجي يلندا دنيا دن گچن حنفي مذهب ننگ بيك عالمي «عبدالحليم لكنوي» اوذي ننگ «قمر الاقمار» آدلي كتابي ننگ اکی یذ قرق یدی (247) لنجي صفحه ثندا آيدب در: «وَ نَحْوِهِمْ كَالْوَهَّابِي الْمُنْكِرِ لِلشَّفَاعَةِ» يعني گمراه لق دا شول آذشن خوارج لر يالي و معتزله لر يالي در شفاعت غا انكار ادگوجي وهابي لردا.

  و ينا سنه هجري قمري ننگ منگ اچ یذ دورد (1304) لنجي يلندا دنيا دن گچن حنفي مذهب ننگ محقق عالمي «علامه عبدالحي لكنوي ننگ» «عمدة الرعاية» آدلي كتابي ننگ ايكی (2) لنجي دفتر ننگ اچ یذ اون اکی (312) لنجي صفحه ثندا آيدب در: «وَ اَنْتَ وَهَابيٌّ اَيْ مَنسُوْبٌ اِلي مُحَمَّد بن عبدالوهاب النجدي صاحِبِ الفتاوي الزَّاِئعَةِ» و ينا وهابي درثنگ يعني باطل فتوي لرنگ ايثي بولغن محمد بن عبدالوهاب ننگ يولنا گيرنثنگ ديثا شوني تعزير ادملي يعني شلّق ورملي مسلمان غا وهّابي ديمك لگنگ جزاثي گويا مسلمان غا كافر ديمك لگنگ جزاثي يالي در.

و ينا سنه هجري قمري ننگ منگ اچ یذ دورد (1304) لنجي يلندا دنيا دن گچن شافعي مذهب ننگ بيك عالمي «علامه سيد احمد زيني دحلان» اوذي ننگ «الدّرر السَّنِيَّة» آدلي كتابي ننگ الی اچ (53) لنجي صفحه ثندا آيدب در: «‍‌‌‌‌محمد بن عبدالوهّاب ننگ گب لرندن و ايش لرندن بذنگ يانمذ دا بلّي بولن زاد اسلامي قانون لردن چقمق لغني واجب آيلندريان زاد ننگ شوندا بولمق لغي در، و ينا حنفي مذهب ننگ اولي عالمي «حضرت الفاضل مولوي ملا صالح محمد» اوذي ننگ «نورالعقائد» آدلي كتابي ننگ اچ یذ الی بر (351) لنجي صفحه ثندا دوغري يول دن آذشن توپر لري ثانان دا «والْوَهّابِيّة» ديب آيدب در يعني وهّابي بولن طايفه دا آذشن لردن در.

الحاصل اهل التّسنُّن اهل التّشيُّع علماء لرننگ بارثي وهّابيّت ننگ باطل لغنا برلشيان درلر وهّابيّت مرام ني محكوم اديان مصنّف لر و شو حق دا كتاب يذن عالم لر كوب در اولرنگ يكايكا آد لرني آيدب گب لرني قلم غا گترجگ بولثق اشدگوجي لري آردرب يذغوجي لري ياددجق اوننگ اچن «خَيْرُ الْكَلامِ مَا قَلَّ وَ دَلَّ» ديلن حكمت لي گب گا گورا يعني ثوذنگ انگكي غوثي آذجق بولب مقصد غا دلالت اديان ديب آيدلن اودگا گورا ثوذ مذي غيثغلدب دمجا لري دريا لردن نمونه آيلندردق عقل دن و انصاف دن بي پاي بنده لرگا دليل لر دريا بولب آقثلردا پيدا برمذ نعوذ بالله من ذلك.

وهّابي لرنگ علامت لري

1ـ وهّابي بولن آدم گبلان دا توحيد بلن گبلار اوذني موحّد كوكذر خلق لري توحيد غا چاغرر موننگ مقصدي مقابلنداکي لري مشرك بلمك در توحيد ننگ فرض لغندا هيچ بر مسلمان لرنگ شكي يوق در مسلمان لرنگ بارثي موحّد در هيچ بر مسلمان مشرك دال در مشرك دن مسلمان بولمذ مسلمان دن مشرك بولمذ «ضِدَّانِ لايَجْتَمِعَانِ» يعني اكي ترث بيرگمذ اوننگ اچن مقابلنداکي لري مشرك حساب ادمثنگ موحّد بولنگ ديب يورملي دال، آيت التوحيد ني اقيب توحيد غا چاغرثا بلنگ شول وهّابي در.

2ـ وهّابي بولن آدم مذهب گا آد دقر مجتهد لرگا عيب ادر، مذهب گا بدعت ديب گبلثا بلنگ شول وهّابي در 3ـ وهّابي بولن آدم طريقت غا عيب ادر پير مريد لك ناما گرگ؟ ايشان لق صوفي لق ناما گرگ؟ بو زاد لرنگ بارثي خرافات در ديب اُغرثا بلنگ شول وهّابي در 4ـ وهّابي بولن آدم فقط خدايا ثغي ننگ خداي دن بشغدن كمك اثلمانگ دير اولياء لري ايشان لري چاغرمق لق خدايا شرك گترمگ در ديثا بلنگ شول وهّابي در 5ـ قبر لرغا زيارت ادمانگ اولي ثذ دن هانطما ثذ اولي لردن ناما هانطما بوليانگذ ديثا بلنگ شول وهّابي در 6ـ سفر دا يا مقيم چلق دا نماز نگ سنّت لرني اتبرنگ سنّت اوقيمق دوغري دال در ديثا بلنگ شول وهّابي در.

 7ـ باش وقت نماز نگ ايذندن آيدليان وردلر گرگ دال نماز نگ ايذندن قرآن اوقيمق بدعت در و دعا ادمك بدعت در ديثا بلنگ شول وهّابي در 8ـ نماز نگ اكلنجي اعلاننا آد دقثا يعني اذان چكلن دن ثونگرا «قامت» ديب اكلنجي خبر ادلمگي دوغري دال در ديثا بلنگ شول وهّابي در 9ـ جمعه دا رواتب لر گرگ دال احتياط ظهر اوقيمق دوغري دال ديثا بلنگ شول وهّابي در 10ـ ايشان غا اجق غا برمانگ دعا تومر آلاجه دقنمانگ اولياء لرغا ثغنمانگ ديثا بلنگ شول وهّابي در 11ـ طعام ايب  بولنگذ دا توهير غلدرمق دوغري دال آيت قرآن اوقيمق بدعت در ديثا بلنگ شول وهابي در.

 12ـ اولي لرنگ ايذندن صدقه برملي دال و شونگا بشن طعام ني ايملي دال ديثا بلنگ شول وهابي در 13ـ اولي ننگ ياشني اورملي دال دَوْر اِسقاط ادملي دال اول خدايي آلداب اوترمق در ديثا بلنگ شول وهّابي در 14ـ اولياء لرنگ و صلحاء لرنگ لباس لرني و غيري اسباب لرني ثرقد لرني تبرك ادمك لك دوغري دال در ديثا بلنگ شول وهّابي در 15ـ اولن آدم لرنگ اشدمك لگي يوق در زيارتنا بريان آدم لري بليان دال در ديثا بلنگ شول وهّابي در 16ـ اولياء لرغا آيدليان مال لر دوغري دال در اگر اولدرلثا اوننگ اتي حرام در ديثا بلنگ شول وهّابي در.

 17ـ پيغمبر عليه السلام نگ بولن گن ني و بولن آي ني جشن ادمك دوغري دال مولد اوقدمق بدعت در ديثا بلنگ شول وهّابي در 18ـ مسجد لردا ادليان ذكر لر و ختم خواجه لر بدعت در دوغري دال در ديثا بلنگ شول وهّابي در 19ـ قدر گيجا ثندا برائت گيجا ثندا رغائب گيجا ثندا يعني رجب آي ننگ اولقي جمعه ثي ننگ گيجا ثندا اوقليان نفل لر دوغري دال در ديثا بلنگ شول وهّابي در20ـ فتاوي لرغا فقه كتاب لرغا آيت دن يا حديث دن سندي بولمثا قبول ادملي دال در ديثا بلنگ شول وهّابي در 21ـ هر بر ذاد دا قرآن دن دلیل بارمی دیب گبلثا بلنگ شول وهابی در چونکه اهل السنة و الجماعة ننگ دلیلی دنگا قرآن دال در بلکه ادله اربعه در یعنی قرآن حدیث اجماع قیاس، شو دورد دلیل ننگ هر بیرندن آیدلثا مسلمان آدم شوننگ بلن قناعت لنیان در. 

وهّابي لرنگ نوع لري

وهّابي لرنگ علامت لرني بلنگدن ثونگرا هوكمان اوننگ نوع لرني بلمك دا لازم در اوّلقي نوعي «وهّابي جلي» در موننگ وهّابي لگي خلق آرثندا آشكار در، بو آدم اوذي ننگ عقيده ثني هيچ كم دن گيذلميار، من مذهب لري دا قبول ادميان، طريقت لري دا قبول ادميان و شول يولداکي خلق نگ بارثني مشرك بليان ديب ايل اورطلين آيديار، مذهب گا گيرمك گمراه لق در صوفي بولمق دين دن چقمق در ديب آشكار غيغريار مثل سعودي لرنگ وهّابي لري يالي عيد لرنگ و جمعه لرنگ خطبه لرندا آيديار روزنامه لرغا مجله لرگا بريار راديو بلن و تلويزيون بلن پخش اديار كتاب لرندا رساله لرندا يذيار، وهّابي جلي ننگ زياني بيلكي اكي نوع دن ينگل در چونكه عقلّي آدم هيچوقت اوذي ننگ مذهبنا ثاوب و مسلكني يمنلاب دورن آدمي ننگ گفني قبول  ادمذ و اوننگ گب لرنا آلدنب دوغري يول دن چقمذ  بذنگ جامعه مذغا وهّابي جلي ننگ خطري يوق در الحمد لله بذنگ ايلاتمذ مذهب نا غايم در دين نا پوغتا در.

اكلنجي نوعي «وهّابي خفي» در موننگ وهّابي لگني خلق دُيّان دال در بو وهّابي باطن دا مذهب گا اعتقادي يوق طريقت غا منكر اكثر مسلمان لر اوننگ عقيده ثندا مشترك در امّا شيلادا بولثا اوذننگ وهّابي دگني جماعت غا بلدرميار معركه دا اوذي ني مذهبي كوكذيار، وعظ لرندا مذهب بش لري و اولياء لري اويار تمام حركات لرندا زيركانه ايشليار فرصت طفن يرندا وهّابي لگي تبليغ اديار، وهّابي ننگ كتاب لرني اوذنا انم گچرن آدم لرنا اوقديار مذهبي آدم لرغا شو هيل لي تبليغ اديار: «احكام لرنگ دليل ني بلنگ آيت دن حديث دن سندي ني طفنگ سندي بولمدق حكمنگ اعتباري بولمذ» آدم لرنگ ذهن لرني شو هيل لي گب لر بلن دولدريار.

برآخوند ننگ بيري فتاوي دا گوردم فلان زاد دوغري يا دوغري دال ديثا درّو ثوريار اوننگ سندي ناما؟ شوننگ سندي آيت مي؟ يا حديث مي؟ بو وهّابي ننگ اوذي بليار فتاوي لردا دليل اوقيلميان ني فتاوي لر فقط احكام غا حصر دغني، دليل لر مجتهد ننگ يانندا دغني و مجتهد ننگ گفي مقلّد لري اچن دليل دگني امّا شو گفي بلن آنگرقي آدم نگ عقيده ثني خراب اديار فتاوي لردن ر‌أي ني غيطريار، اگر شول گوردم ديّان آدم آيديان حكمنا بر حديث ني دليل گترثا درّو شونگا آيديار: «شول حديث صحيح بخاري دا بارمي؟ صحيح مسلم دا بارمي؟» يوق من اول كتاب لردا گورمدم ديثا بو وهّابي آيدر: «اول حديث موضوع در يا ضعيف در اوندن ال چك» انها شيدب شيدب آدم لرنگ عقيده ثني خراب ادر.

شو وهّابي خفي ننگ خلق لرغا اديان تبليغي شو در: «اگر بر آخوند دن بر حكمي اشد ثنگذ درّو شوندن سندي ني ثورنگ شول آيديان حكمنا آيت دن دليل اوقيثا قبول ادنگ يا صحيح حديث بلن دليل اوقيثا قبول ادنگ يوغثم قبول ادمانگ چونكه امام اعظم ناما حكم ادن بولثا آيت دن دليلي بار در» اوننگ اچن بو وهّابي خفي ننگ بجرن عام آدم لري دا آخوند جان بو آيديان كفنگا قرآن دن دليل بارمي ديب ثُوريار قرآن دن دليلي يوق ديثنگ درّو عقيده ثي شو حكم دن دانيار، عام آدم لري و علمي آذ آدم لري شو هيل لي آلداب يولدن چقريار.

امّا عالم آدم بليان درلر شريعت ننگ دورد (4) دليلي باردغني: قرآن ـ حديث ـ اجماع ـ قياس، حنفي مذهب هيثي بر حكم ني دستور ادثا هوكمان شو دورد (4) دليل دن بر دليلي بار در، شو وهّابي خفي اوذي ننگ وهّابي دگني بلدرماني آدم لري مذهب دن آيريان در موننگ مثالي گويا غوين ننگ درثني گيب گلن موجك يالي در موننگ خلق لري هلاك ادشي وهّابي جلي دن يمن در غتي خبر دار بولنگ، بولر وهابی جلی ننگ مزدور لری در اوذ مذهب لرنی پول غا ثتن آدم لر در.

اچلنجي نوعي«وهّابي غبي» در بو وهّابي نادان لغندن دشمثذ لگندن اوذ مذهبي بلن وهّابي مذهبي ثيلاب بلميان لگندن وهّابي لك رنگي بلن رنگ لنيار، بو وهابي اوذني حنفي ديب يور مجتهد لرگا فقهاء لرغا معتقد، اولياء لرغا مشايخ لرغا مخلص، امّا بر نچا مسايل لردا شول وهّابي لر حنفي لر بلن بر مكا ديب گمان اديار حنفي لر بر عمل ني منع ادثا كراهيّت جهتدن منع اديار وهّابي لردا شول عمل ني منع اديار امّا اولر اوذ يانلرندا شول عمل ننگ شرك بولمغي جهتدن منع اديار حنفي لر بر نچا ايش لرنگ وصف ني منع اديار وهّابي لر شول ايش لرنگ اصل ني منع اديار، بو وهّابي غبي شوني ثيلاب بلماني وهّابي لرنگ ثاذن چليار موننگ ادّعاثي حنفي امّا عملي وهّابي، اوقيّان اوقديان كتاب لري حنفي امّا گب لري وهّابي، اوذي ننگ اُمر دا گذب يوران دن خبري يوق، ثمثق لغندن اوذنی اودریان لردن در، بذنگ جامعه مذي خطرغا اوقليان شو اكي نوع وهّابي در يعني «وهّابي خفي» بلن «وهّابي غبي» در اوّلقثي مكر و حيله بلن آدم لري آلداب مذهبندن آذشدريار اكلنجي گودك لكدن ثمثق لقدن دين ننگ مصيبتي بولب دوريار.

الحاصل وهّابي لر اسلام نگ كوكنا دشن غورچق در هيچوقت اسلام كافر لردن شكست ايمذ اسلامي يقجق آخر دا مسلمان ثمق لر در اسلام دن دانك بولن لردر، من عموم مسلمان دوغن لرما طبشرغي بريان اسلامي طنيثن لر اسلام نگ دشمان لرني بلثن لر وهّابي لر فرقه لرنا يتك بولثن لر اوغلن لرني علم اوقدمق اچن عربستان سعودي غا ايبرمثن لر يا آيري يورد لردا عربستان سعودي ننگ ثلن دانشگاه لرندا اوقدمثن لر اوّلاً اوذنگذگا خبردار بولنگ وهّابي ننگ آخرقي اكي نوعي ثذي آلداغمثن، اوندن ثونگرا اوغل غيذ لرنگذغا خبردار بولنگ شولرنگ دوذغنا دشب النگذدن گدامثن.

وهّابيّت دا حقيقيت يوق در وهّابيّت بر ثالغن در ثو مقاديب اونگا الغمانگ بذنگ اوذ يولمذ غوشلق ننگ گني يالي يغتي در امّا وهّابيّت يولي آي ثذ يلدذ ثذ غرنگقي گيجا دن دا بتر غرنگقي در اول يولنگ باطل دغني عقلي و نقلي دليل لر بلن ثابت ادين، من الله تبارك و تعالي ننگ توفيق برمگي بلن وهّابي بولن آدم لرغا يا وهابيّت گا غيشرن آدم لرغا شولرنگ يولي ننگ يلنگش دغني دشندرمك لگا تيّار درن انشاء الله تعالي، هر كم گلب گبلشجك بولثا بيلم غوشغلي غولم چرمگلي مقصدم غابرمق دال و گُرلمك دال بلكه مننگ مقصدم حق يولنگ پوغتا لغني بلدرمك در و اسلام دين ننگ محكم دگني دشندرمگ در.

اگر مننگ يانما گلب بلمثلر مننگ شو حق ذا يذن كتابم «هدایة الخلق الی سبیل الحق» و «لُزُوْمُ الاِقْتِصَاد فِي الْعَمَلِ وَ الاِعْتِقَاد» ني درس ادب اوقيثن لر يادا «مِيْزَانُ الاِعْتِدَال فِي بَيَان الحَقِّ وَ الضَّلال» آدلي يذن كتابم ني يغشي مطالعه ادثن لر شوننگ بلن يرك لرنداكي شك و شهبه لرنگ غرنگقی لغي گوترلب يرنا جزم و يقين ننگ يغتی لغي گلر ايمان و اخلاص ننگ نوري بلن بذنر.

و ینا مننگ مسلمان دوغن لرما اولقان طبشرغیم شو در مخصوصا سوادلی عزیز جوان لرمذغا: «شو زمان داکی اینترنت ننگ و ماهواره ننگ توسطی بلن ادلیان تبلیغ لرغا غلق آثمنانگ و اولرنگ آیدیان گب لرنا انس برمانگ چونکه کافر لر میلیاردها پول لر خرج ادب ایمانی سست آدم لری پول بلن ثتن آلب مسلمان لری آلدمق اچن شولرغا اسلام سازنی چلدرب اسلام نگ ترثنا دکن برنامه لرنی شولرنگ توسطی بلن پیاده ادیان درلر».

مذهب لری یقمق اچن و مسلمان لری بیر بیرلرننگ جان لرنا اوقلمق اچن دوکن دوکم لری در اسلام آخردا جهان عالم نا حکم فرما بولمغنا گوذ لرنی یترندن ثونگرا بارچا سرمایه لرنی تفرقه و اختلاف اچن صرف ادی لر، اونچا اسلام خلق لرننگ یورد لرنی بولدی لر هر غیثنا مختصر حاکمیت برب رهبر لرنی اوذ لرنا وابسته ادی لر اسلام گیج نی آذلدّی لر اوننگ بلن دا قناعت لنمانی هر مذهب ننگ اچندن شول مذهب ننگ ترثنا ایشلجک آدم لری طفب پول بلن ثتن آلدی لر پیغمبر علیه السلام نگ شو آیدن مبارک کلامی الآن تحقق طبدی: «لِکُلِّ اُمَّةٍ عِجلٌ یَعبُدُونَه وَ عِجلُ اُمَّتِی الدَرَاهِمُ وَ الدَنَانِیرُ» یعنی هر بر امت اچن طانا بولر اولر شونگا عبادت ادب دین دن چقرلر موسی پیغمبر ننگ امتی یالی، مننگ امتم ننگ طاناثی پول لر در یعنی اوذ لرنی پول غا ثتب دین و مذهب لرنی یقرلر؛ اوننگ اچن اوذ لرنی پول غا ثتن عالم نما لر کوب در خبردار بولنگ اولرنگ گب لرنا آلدنمانگ!

اول وهابی خفی لر و وهابی غبی لر ثذلرگا آیدرلر: اول واعظ لر ثذلرگا آیت بلن و حدیث بلن آیدیارلر اگر اولرنگ آیدن لرنی قبول ادمثنگذ دین دن چقرثنگذ، خداینگ و پیغمبرنگ ثوذنی تودمثنگذ کافر بولرثنگذ دیرلر، حرمتلی مسلمان دوغن لر! اولرنگ بو گب لری دنگا ثذلری آلدمق اچن آیدلیان گب لر در، آیت حدیث لری استدلال ادمک لری بلن هوکمان دوغری مقا دیمانگ، گمراه بولن فرقه لرنگ بارثی اوذ غیشق یول لرنا آیت دن یا حدیث دن استدلال ادیان درلر، وهابی لر بهائی لر هر بر منحرف اوذ مقصد لرنی ثابت ادمک اچن قرآن غا دینن کش بولیان در گرچه قرآن غا ایمانی یوق بولثا دا.

خلیفه «هارون الرشید» زمان لرندا بر مسیحی اوذی ننگ یولنا استدلال ادب شو آیت نی اوقیب در: «اِنَّمَا المَسِیحُ عِیسَی بنُ مَریَمَ رَسُولُ اللهِ وَ کَلِمَتُهُ اَلقَاهَا اِلَی مَریَمَ وَ رُوحٌ مِنهُ ـ نساء 171» یعنی دوغرثی مسیح مریم اوغلی عیسی خدای تعالی ننگ رسولی و هم خدای تعالی ننگ مریم گا طشلان کلمه ثی در و خدای تعالی دن بر روح در، یعنی عیسی علیه السلام الله تعالی دن بر جزء در اوننگ اچن الله تعالی ننگ اوذی خدای بولثا اوننگ جزئی دا خدای بولر دیب خلق لری حیرانا غویدی، شوننگ غرشی ثندن ماری ولایت ننگ ترکمان لرندن «علی بن حسین» آدلی کشی تورب شو آیت نی اوقیدی: «وَ سَخَّرَ لَکُم مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الاَرضِ جَمِیعًا مِنهُ ـ جاثیه 13» یعنی خدای تعالی ثذنگ پیدانگذ اچن آسمان لرداکی و یرداکی زادلری یردی و شولرنگ بارثی خدای تعالی دن در، بث هر بر خدای دن بولن زاد خدای دن بر جزء بولیان بولثا آسمان لرداکی و یرداکی مخلوق لرنگ بارثی خدای بولملی بولیار دیدی، اول مسیحی جواب طبمانی دونگب غالدی.

   و ینا کافرلر انا ثندن تازه دوغن بر چاغا غا «لا» دیب آد غویدی لر، لا  لا دیب اوللدّی لر و شونگا پیغمبرلق دعواثنی تودمق لغی اوردّی لر و اول کافر پیغمبر علیه السلام ننگ شو حدیث شریف نی اوذی اچن استدلال ادردی: « لاَ نَبِیٌّ بَعدِی» یعنی لا آدلی کشی مندن ثونگرا پیغمبر بولر دیب، حدیث شریف نی غلط اوقیب غلط معنی برب خلق لری آلداردی، حدیث ننگ دوغری عبارتی و دوغری معناثی شو هیل لی در: «لاَ نَبِیَّ بَعدِی» یعنی مندن ثونگرا پیغمبر بولملی دال تا قیامت غا چنلی مننگ شریعتم یوریملی در، بث هر بر آدم آیت حدیث بلن استدلال ادیار دیب اونگقینی حق مقا دیملی دال در، گورمیانگذمی اول مسیحی اوذ یولنا آیت بلن استدلال ادی و اول کافر دا حدیث بلن استدلال ادی آیا شولرنگ یول لرنا حق دیاجق می؟

بث وهابی لردا شو آیت نی ثذگا اوقیب یلنگش معنالر برب ثذلری آلداب انبیاء لرنگ و اولیاء لرنگ زیارت لرندن غیطرجق درلر: «اِنَّکَ لاَتُسمِعُ المَوتَی ـ نمل 80» یعنی ثَن اُولِی لرگا گب اشِدِّرِب بلمرثنگ، بَث اُولی گَب اَشدمیان بولثا، پیغمبرلردا، و اولیاء لردا، بارثی اُولِی لردر، گَب لرنگذی اشدمیان زادلری زیارت ادب دورمق لرنگذ دوغری دال در، دیب آیدرلر، و شو هیل آیت نی اوذ هدف لرنا غلط معنا بَرَرلر.

دوغری معناثی شو، ثَن اول کافرلرگا حق نی قبول اَدِّرِب بلمرثنگ دیدگی در بو آیت داکی اُولِی لردن مراد کافرلر در، و اَشِدِّرمک مراد، شولرگا حق نی قبول اَدِّرِب جواب وِفَاق آلمق در، الله تعالی بو آیت نی کافرلر حق نی قبول ادمیان لگنا مثال وِریَان در، امّا مسلمان لر حق گا تسلیم بُولیان لگی اچن بو آیت نی فرمایش ادیان در: «اِن تُسمِع اِلاَّ مَن یُؤمِنُ بِآیَاتِنَا ـ نمل 81» یعنی ثن اشدِّرب بلمرثنگ، مگر اشدرب بلرثنگ، بِذِنگ آیت لرمذگا ایمان گترن مسلمان لرگا. یعنی حق نی دنگا مسلمان لر قبول اَدَر، کافرلر قبول اَدمَذ دیدگی در، شو آیت داکی و اُونگکی آیت داکی اَشِدِّرمک دن مراد، اولرگا حق نی قبول اَدِّرمَک در، غُلق لرننگ اَشِدمَک لگی مراد دال در، اگر غُلق ننگ اَشِدمَگی مراد بُولثا، اوندا دنگا مسلمان لرنگ غُلق لری اَشِدیان در، کافرلرنگ غُلق لری اشدیان دال در دیدگی بولر، بو گَب یلن گَب بولر، الله تعالی یلن گبلَمَگ دن مُبَرَّی در. طنگری تبارک و تعالی کافرلری یمنلاب شو آیت نی اِیندَرِب در: «صُمٌّ بُکمٌ عُمیٌ فَهُم لاَ یَعقِلُونَ ـ بقره 171» یعنی کافرلر، کَرِی در، لال در، کُور در، یعنی غُلق لری بِلَن حق نی اشدب قبول ادمذلر، و دل لری بلن حق نی آیدمذلر، و گُوذلری بلن معجزه لری گورب عبرت آلمذلر، بث شولر دلیل لرگا دُشِنمَیَان نادان لر در، دیدگی در، اولرنگ کَلاَّلرنداکی غُلق لری بِتَوِی ثث نی اشِدمیان کری لردر، آغِذلرنداکی دِلِی کَبلماگا اِثمَیَان لال لردر، منگلی لرنداکی گُوذلری یِمِق کُورلر در، شولر عقل ثِذ زنجرلی دالی لردر دیدگی دال در، بو آیت دن ظاهری و تحت اللفظی معناثی آلمق لق اولقان جهالت دن در، بث بیک طنگری ننگ اِنَّکَ لاَ تُسمِعُ المَوتی دیگن کلامی هم شول قبیله دن در یعنی شوننگ ظاهری و تحت اللفظی معناثی بلن قناعت لنمق، اولقان نادانلق دن در.

حرمتلی مسلمان دوغن لر استدلال اُچِن ضابطة لر و قانون لر باردر، علوم قرآن اچن و علوم حدیث اُچِن اصطلاح لر بار در، شول اصطلاح لری بلمثنگذ، و اُوذ مذهبنگ اُصُول لرنا یتک بولمثنگذ وادّلة اربعة دن معلومات طبمثنگذ، هر بر مُنحرف لرنگ ثوذلرنی دِنگلایلی دِیمَانگ، مَخصُوصاً شو زمان دا، هر بر حَق یُولِندا گَذَن آدم ننگ تَرثِنَا، مِنگ مُخالف دُورَدَن درلر، هر هیل لی شبکه لر طبدردی لر، و هر هیل لی کتاب لر ییردِّی لر، و هر هیل لی سِی دی لر پخش اَدِّی لر، ثذلری دوغری یُول دن آیرمق اُچِن، و ثذ لرنگ اوغل و غیذلرنگذی آذشدرمق اچن. اُونگا گورا ثِذ عاقِل بولنگ هر بِر ثالغِنا ثُو دِیب یُوردمانگ، هر بِر گَبلانَا عالِم دیب اِقتداء اَدمانگ، هر بر کتاب نی گُورِب اوقیجق بولمانگ، اُوذ مذهبنگذ و مَسلکینگدا بُولن، اصل و نسل نا یَتِک بُولن اُوذ مُقتدی به و مَرجَع تقلیدنگذنگ یُولندن چقمانگ المدام خدای چاغِرِب، اُوذنگذِی، و اَهل اولادنگذی و بارچا مسلمان دوغن لرنگذی، بیک طنگری درگاهِندَن دِلاب دورنگ، رَبَّنَا لاَ تُزِغ قُلُوبَنَا بَعدَ اِذ هَدَیتَنَا، یَا حَنَّان یَا مَنَّان، یا ذا الکَرَمِ وَ اللُّطفِ وَالاِحسَانِ اَلطِف بِنا فِی الدُّنیَا وَالآخِرَةِ، سُبحَانَ رَبِّنَا رَبِّ العِزَّةِ عَمَّا یَصِفُونَ وَ سَلاَمٌ عَلی المُرسَلِینَ وَ الحَمدُللهِ رَبِّ العَلَمینَ.

الحاج عبدالرحمن آخوند تنگلي طانا

آدرس: ايران ـ استان گلستان ـ شهرستان علي آباد كتول

روستای عرفان آباد ـ حوزه علميه عرفانیه

تحذیر الاخوان عن مکاید حزب الشیطان

یا

تاریخچه وهابیت

(فارسی)

بنام خداوند بخشنده ی بخشایشگر

مقدمه

حمد و ثناء بر پروردگار جهانیان و درود و سلام بر سرور ما حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و سلم، سرور جمله ی مخلوقات، و درود و سلام بر جمیع آل و اصحاب و اتباع ایشان تا روز قیامت اما بعد: برادران عزیز مسلمان بدانید و هوشیار باشید! فرقه ای را که بر ضد دین شما بوجود آورده اند بشناسید! از گروهی که دین شما را نابود می سازد بهراسید! آن فرقه فرقه ی «وهابیه» است.

شخصی که آئین وهابیت را ابداع کرد «محمد نجدی» است، وی فرزند «عبد الوهاب» و نوه ی «سلیمان تمیمی» است از این رو با نام «محمد نجدی ابن عبدالوهاب» شهرت یافته است، آئینی که «محمد نجدی» بوجود آورد باید به کلمه ی «ابن عبدالوهاب» اضافه شده و می بایست «آئین ابن عبدالوهابی» گفته شود اما با تخفیف «آئین وهابی» اطلاق می گردد، این نام را مسلمانان به آنها نهاده اند اما آنان خویش را «سلفیه» خوانده و پیروی گذشتگان را مدعی اند، همچنین آنان خویش را «اهل توحید» دانسته و مدعی اند که موحد واقعی خودشان بوده و سایر مردم مشرک هستند بدین ترتیب مردم را با این نام فریب می دهند. آنان خودشان را «اهل توحید» می پندارند. به اعتقاد آنان، تنها کسانیکه به یگانگی خداوند اعتقاد دارند، خودشان هستند. بدین ترتیب مردم را گمراه می سازند. تبلیغات و دعوت آنان منحصر در مشرک شمردن سایر مسلمین و موحّد انگاشتن خویش است. 

سرزمینی که وهابیت از آن پدید آمد سرزمین «مسیلمۀ الکذاب» است که ادعای پیامبری نمود، سرزمینی که پیامبر علیه الصلاۀ و السلام در حق آن فرموده است: «در سرزمین نجد، هرج و مرج و فتنه ها بوجود آمده و شاخ شیطان پیدا خواهد شد»، شکل گیری و پیدایش این تفکر (مرام وهابیت) بسال «1143» هجری قمری است.

چونگی پیدایش وهابیت

جد محمد بن عبدالوهاب، سلیمان تمیمی چوپانی فقیر بود. او در یکی از شبها خواب دید که شعله های آتش از درون خود بیرون آمده و تمام نقاط زمین را فرا می گیرد و هر کسی هم که از اطراف او می آمد می سوزاند. سلیمان تمیمی نزد خوابگذاری رفته و خواستار تعبیر آن خواب شد. وی خواب ایشان را اینگونه تعبیر کرد: «از تو فرزندی بدنیا خواهد آمد که صاحب نیرو و قدرت بوده و انسانهای بسیاری را هلاک خواهد کرد». تعبیر آن خواب گذار تحقق یافته، سلیمان تمیمی صاحب نوه شد. آن نوه در شهری بنام «عُیینه» از سرزمین نجد، سنة 1111 هجری قمری چشم به جهان گشود. او را محمد نامگذاری کردند.

پدر محمد، عبدالوهاب یکی از برجسته ترین علماء عصر خویش و مردی عابد و با تقوا از مذهب حنبلی بود. محمد بعد از رسیدن به سن بلوغ، از پدر خود شروع به تحصیل علم نمود. پس از مدتی، شهر خود را به قصد مکه مکرمه ترک گفت. وی پس از اتمام مراسم حج به شهر مدینه رفته و نزد شیخ عبدالله بن ابراهیم مشغول تحصیل شد. در مدت اقامت خود نزد ایشان، پیوسته از زائرین مرقد مطهر پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم عیبجویی می کرد. سپس به نجد آمده و دوباره از آنجا به بصره نقل مکان کرد. مدتی در حلقه درس شیخ محمد مجموعی حاضر بود. در این مدت از معتقدات مردم بصره ایراد گرفته و نسبت به آنها اظهار بی حرمتی می کرد. مردم بصره وی را از شهر بیرون راندند. او نیز به ناچار شهر «حریمله» یکی از شهرهای نجد را برای سکونت اختیار کرده و به آنجا پناه برد. اما همچنان بر عقیده خود استوار بود و دست از عیبجویی از مقدسات مردم نجد بر نمی داشت.

پدرش عبدالوهاب وی را نصیحت کرده و پند و اندرز بسیار می نمود و دلائل بیشماری بازگو می کرد تا او را از راهش منصرف نماید. اما او گوش به حرف پدر نداده مدتی مدید را با وی به دعوا بسر می برد. شیخ عبدالوهاب سنة 1153 هجری قمری چشم از جهان فرو بست. پس از فوت وی، محمد شروع به آشکار نمودن عقیده خود کرده و مردم بسیاری را گمراه ساخت.

چگونگی پیدایش وهابیت توسط انگلیس

 در تاریخ 1710 میلادی، وزارت مستمرات انگلستان از بین افراد خلاق و زیرک و خبره 9 نفر را به عنوان جاسوس انتخاب کرده و به ممالک اسلامی گسیل داشت. پنج نفر از آن نه جاسوس به لندن بازگشته و ما بقی نیز مراجعت ننمودند. جاسوسی که به مصر روانه شده بود مسلمان شده و در همانجا ماندگار شد. و جاسوسی هم که به یمن رفته بود ناپدید گردید. جاسوسی که به روسیه رفته بود به جهت روسی الاصل بودن، در زادگاه اصلی خویش ماندگار شد. و جاسوسی که به عراق رفته بود در شهری بنام «عمّاره» مبتلا به مرض وبا شده و در همانجا از دنیا رفت. یکی از آن پنج نفر مراجعت کننده، شخصی با نام «همفر»، جاسوسی بسیار زیرک و خبره بود. او را جهت کشف و ارزیابی نقاط ضعف دولت عثمانی به ترکیه فرستاده بودند.

همفر مستقیماً به شهر استانبول رفته و با نام مستعار «محمد» به مدت دو سال در خانه شیخ «احمد افندی» زندگی کرد. در این دو سال همفر زبان ترکی را به طور کامل آموخته و قرآن را با معنی فرا گرفت. در این مدت، همفر هر ماه چگونگی وضع امپراطوری عثمانی را به اداره مستعمرات انگلیس اطلاع می داد. وی پس از دو سال به لندن بازگشت. وزیر مستعمرات اهتمام خاصی به او داده و از نتیجه کار وی بسیار اظهار خرسندی کرد.

وزارت مستعمرات در مر حله دوم، او را برای جاسوسی به عراق فرستاد. در همین سفر بود که همفر، با محمد بن عبدالوهاب آشنا شد. روابط خود را با وی محکم تر کرده و به سطح علم و عقیده وی پی برد و فهمید که او جوانی جاه طلب و مقام پرست است. بسیار از خود راضی، و نیز از دولت عثمانی شدیداًَ متنفر است. بهیچوجه دارای تعصب مذهبی نیست، بلکه بالعکس از مجتهدین گذشته عیبجویی کرده و بسیار بلند پرواز و متکبر می باشد. همفر از آشنایی با او بسیار خشنود بود. از تحقق دو مأموریت مهم محوله به او، توسط این شخص مطمئن بود. مأموریت اول: شورانیدن مردم علیه امپراطوری عثمانی و آماده ساختن کسی را که بر آنها رهبری کند. مأموریت دوم: به وجود آوردن مذهبی تازه بر علیه مسلمین که بین آنها فتنه می افکند. کوتاه سخن اینکه، همفر محمد را زیرکانه زیر نظر داشت و در مسائل بسیاری با او به بحث می نشست. هرگاه محمد در مواردی بر خلاف مذاهب چهارگانه اظهار عقیده ای می کرد همفر، خود را موافق آن نشان داده و تشویق می نمود.

همفر همه جا و در همه حال با محمد بود و لحظه ای او را ترک نمی گفت. هنگامی که محمد شروع به عیبجویی از سران مذاهب و مجتهدین گذشته کرد، همفر خوابی دروغین را بر وی تعریف کرده و گفت: «ای محمد! من در خواب پیامبر صلی الله علیه و سلم را دیدم که بر روی منبر نشسته و مردم را ارشاد می نمودند. اطراف ایشان را بزرگانی احاطه کرده بودند که من هیچکدام از آنها را نمی شناختم. در آن هنگام، گویی آفتابی طلوع کرده باشد، در حالیکه از سر و روی مبارکت نور می بارید، تو وارد مجلس شدی. پیامبر بلا فاصله از جا برخاسته و بر تو تعظیم نمود. تو را در آغوش گرفت و از پیشانی تو بوسید و گفت: «ای محمد! تو وارث حقیقی من در امور دنیا و آخرت مسلمانان هستی». تو گفتی: «یا رسول الله من نمی توانم علم و عقیده ی خود را برای مردم ابراز کنم چون از آسیب آنان در امان نیستم». پیامبر اکرم در جواب تو گفتند: «ای محمد! ارزش و لیاقت تو بیش از این است. هرگز ترسی به دلت راه مده».

محمد پس از شنیدن این خواب دروغین با خوشحالی بسیار و شعف وصف ناپذیری، تصمیم به ایجاد مذهب و آئین تازه ای گرفت. همفر نیز با مشاهده چنین وضعی، طی تماسی با وزارت مستعمرات، از آنان خواست که دستورات تازه ای را بر او مخابره نماید. وزارتخانه متبوع، در جواب وی اینگونه اعلام کرد:

باید دستورات شش ماده ای به محمد قبولانده شده و لازم است، دیر یا زود مفاد آن دستورات در بین مردم  به اجرا گذاشته شود. دستورات عبارتند از: 1ـ کسانی که مذهب ابداعی محمد بن عبدالوهاب را نمی پذیرد، فتوا به کافر بودن آنان داده شده و باید اعلام گردد که جهاد با آنان فرض است. 2ـ به بهانه بر چیدن آثار بت پرستی، کعبه باید منهدم گردد. 3ـ باید اعراب را بر علیه امپراطوری عثمانی شورانید. 4ـ گنبد و بقعه هایی که بر روی مقابر اولیاء و بزرگان بنا شده اند همگی باید منهدم گردد. و لو اینکه در مکه یا مدینه باشد. 5ـ در ممالک اسلامی باید اغتشاش و هرج و مرج به وجود آورد. 6ـ باید قرآن هایی را چاپ و در دسترس عموم مردم قرار داد که از نسخه های قدیم کم یا زیاد شده باشند.

همفر با آرامش و طمانینه بسیار و بنا به اقتضاء وقت، چهار ماده از دستورات شش ماده ای مذکور را به محمد قبولاند و برای انجام آنها قول حتمی و لابدی از او گرفت. اما از قبول انهدام کعبه و تحریف قرآن سر باز زد و امتناع ورزید. از مقابله با حکومت عثمانی بسیار می ترسید و می گفت: «اگر ما این عقیده را ظاهر کنیم بعید نیست حکومت عثمانی بر ما لشکر کشی کرده و همه ی ما را نابود سازد».

فعالیت محمد در بوجود آوردن مذهبی جدید

محمد بن عبدالوهاب از سال 1143 هجری قمری به بعد درفکر ایجاد مذهبی جدید برای خود بود تا مردم را بسوی آن دعوت نماید. آخر الامر با «محمد بن سعود» رئیس شهر درعیّه ائتلاف کرده و پرچم بدعت و ضلالت خود را بر فراز جزیرۀ العرب برافراشت. محمد بن سعود اولین امیر وهابیهاست. وی از سنه 1158 تا 1178 هجری قمری امارت را در اختیار داشته و بسال 1765 میلادی پس از مرگش، «عبدالعزیز» فرزند ارشد وی به جانشینی او انتخاب شد. دولت انگلیس با مساعدت و یاری این دو محمد، و با دادن امکانات فراوان، آنان را وادار به جنگ با امراء اعراب کرد و بوسیله ی آنها به اهداف شوم و پلید خویش نائل گشت. بدین ترتیب مسلمین را نیز تضعیف و پراکنده ساخت.

مرگ محمد بن عبدالوهاب بسال 1206 هجری قمری است. علماء برای تاریخ مرگ وی جملة «بَدَا هَلاکُ الخَبِیثِ» را وضع نموده اند. یعنی مرگ پلید آشکار شد. اگر حروف این جمله با حساب ابجدی جمع شود سال مرگ وی مشخص می گردد. هنوز سلطه ی وهابی ها زیاد وسعت نیافته و شر آنان به اطراف بسیار سرایت نکرده بود که آنان به قصد تضییع عقائد مردم و به نیت ایجاد فتنه و آشوب بین مسلمین، 30  تن از علماء خود را جهت بحث و مناظره به حرمین شریفین روانه کردند. اهل حرمین نیز شنیده بودند که در مشرق زمین فرقه ای جدید به وجود آمده است. اما از حقیقت آن مطلع نبودند. 

امیر وقت مکه «شریف مسعود» نام داشت که از طرف دولت عثمانی به امارت مکه منصوب شده بود. شریف مسعود خواستار مناظره ی آنان با علماء حرمین شد. در نتیجه بحث و گفتگو، علماء وهابی مغلوب از این مناظره مکه را ترک کردند. سپس به دستور شریف مسعود خیابان های مکه اعلام شد «هر کسی که به عقیده ی وهابیت درآید، تعرّض به جان و مال آنها حلال است».

سنة 1168 هجری قمری، شریف مسعود فوت کرده و «شریف مساعد» به جانشینی وی منصوب شد. شریف مساعد در زمان امارت خود، راه وهابیها را به مکه بست و اجازه ی ورود به آنان نداد. در سال 1184 هجری قمری امارت شریف مساعد پایان یافته و «احمد بن سعید» جانشین وی گردید. در آنزمان، امیر عبدالعزیز رهبری وهابیها را عهده دار بود. وی نیز چند تن از علماء خود را همانگونه که در زمان شریف مسعود ارسال کرده بودند به مکه اعزام نمود. علماء مکه، پس از امتحان و پی بردن به عقیده ی آنان با صدور اعلامیه ای، به عموم مردم اعلان کردند که: «ورود وهابی ها به مکه و پا نهادن آنها بر خاک حرم، حرام و ناجایز است».

سنة 1185 هجری قمری شریف سرور امارت مکه را بر عهده گرفت. در دوران امارت وی نیز وهابی ها از ادای مناسک حج محروم بودند. در سال 1202 هجری قمری «شریف غالب» امارت مکه را عهده دار شد. در زمان امارت ایشان نیز وهابیها را به مکه راه ندادند. برای دانستن تمامی تفاصیل این نبردها، میتوانید به کتاب «میزان الاعتدال فی بیان الحق و الضلال» که تمامی جزئیات و تفاصیل این جنگها را در آن ذکر کرده ام، مراجعه نمائید.

شریف غالب در سال 1207 هجری قمری و در ماه شعبان، جهت اطلاع دولت مرکزی عثمانی از پیدایش فتنه وهابیت و به قدرت رسیدن آنها در منطقه، «سید محسن بن عبدالله و سید حسین» مفتی مذهب مالکی را به دارالسلطنت اعزام نمود. اما دولت مرکزی هیچ ارزشی به اخبار و سخنان آنها قائل نشد. شریف غالب برای بار دوم در سال 1212 هجری قمری به منظور دفاع از حملات وهابی ها، از دولت مرکزی استمداد کرده و خواستار پوشش نظامی آنان شد. بدین منظور «شیخ احمد ترکی» را ارسال کرد. اما آنان به سخنان و عرایض ایشان نیز جواب نداده و به گفته های وی هیچگونه ترتیب اثری ندادند. لذا شریف غالب ناچار به مدت 15 سال با آنان به تنهایی به مبارزه پرداخت و در 56 نبرد رو در روی هم قرار گرفتند.

شریف غالب پس از سالها مبارزه و نبرد، در سال 1213 هجری قمری اواخر ماه جمادی الاولی تن به صلح و آتش بس با امیر عبدالعزیز رهبر وهابی ها داد. همان سال، تنها «احمد بن ناصر» یکی از علماء وهابی از امنیت و آرامش نسبی حاصله استفاده کرده و به اتفاق چند تن از یاران خود برای ادای مناسک حج به مکه مکرمه آمد. اما امیر عبدالعزیز نتوانست آنها را در این سفر همراهی کند. وی توانست یکسال بعد یعنی در سنة 1214 هجری قمری با استفاده از صلح و امنیت موجود، به همراه افراد کثیری از قوم خود جهت ادای مناسک حج به مکه آید. عبدالعزیز به اتفاق شریف غالب زیر چادری که در محلی بنام «ابطح» بر پا کرده بودند نشسته و با هم به گفتگو پرداختند. در سال 1218 هجری قمری امیر وهابی ها، عبدالعزیز مرد و «سعود» به جانشینی وی برگزیده شد. امارت سعود از سال 1218 تا 1229 هجری قمری به طول انجامید.

چگونگی تسلط وهابی ها بر طائف

در زمان امارت سعود جنگهای بسیاری رخ داد. در زمان امارت وی بود که وهابی ها به شهر طائف هجوم آورده و مسلمانان آن شهر را قتل عام کردند. حتی نوزادان شیر خواره را نیز به قتل رسانیدند. آنان وارد مساجد شده و مسلمانان در حال نماز را نیز از بین بردند. کلیه ی کتابها را بر داشته و به گودالها و به معابر عمومی انداختند. هزاران کتاب از جمله قرآن، احادیث، نسخه هایی از صحیح مسلم و بخاری و بسیاری از کتابهای فقه و فنون دیگر، همگی را از بین بردند و نابود ساختند. تمامی خانه ها و منازل را جستجو کرده، طلا و جواهرات آنها را به یغما بردند. همه ی اموال و اثاثیه ی مردم را جمع آوری کرده، و پس از پرداخت خمس آن، همچون اموال غنیمت گرفته شده از کفار، میان خود تقسیم کردند. چنین اعمال وحشیانه ای که وهابی ها مرتکب شده اند بسیار است.

چگونگی تسلط وهابی ها بر مکه

در سال 1218 هجری قمری، هشتم ماه محرم ظهر روز شنبه، امیر سعود همراه با لشکر خویش وارد مکه شد. روز دوم ورود به مکه به دستور سعود کلیه ی مردم در کنار کوه صفا تجمع کردند. پس از اجتماع مردم، امیر سعود طی دستوری مبنی بر بیعت آنها با وی، از همه ی آنها خواست تا از شرک و بت پرستی پرهیز کنند و به صراط مستقیم روی آورند. سپس به فرمان سعود کلیه ی مقبره ها با خاک یکسان شد. تمامی گنبد و بقعه ها ویران گشت. مردم کلنگ و تیشه بدست گرفته و شروع به تخریب مرقدهای متبرکه کردند.

بقعه هایی که بر روی مراقد مطهرة حضرت خدیجه ام المؤمنین رضی الله عنها، علامه علی القاری، حضرت آمنه مادر گرامی حضرت محمد صلی الله علیه و سلم، عبدالمطلب، ابوطالب و گنبدی که بر روی چاه زمزم و دیگر بقعه هایی که بر روی مقابر شخصیت های بزرگ اسلام بنا شده بودند همگی را ویران و منهدم ساختند. وهابی ها پس از تخریب هر گنبد و مقبره ای با نواختن ساز و دهل اظهار شادمانی و سرور می کردند. آنها نسبت به مقابر شخصیت های بزرگ اسلام جسارت و بی حرمتی بسیاری روا می داشتند. حتی پس از تخریب مقبره ی حضرت سید محجوب قدس الله سره بر خاک آنحضرت بول کردند.

آنان طی مدت 3 شبانه روز کلیه ی مقبره های شهر مکه را تخریب کرده و آثار اولیاء و بزرگان را بکلی از بین بردند و نابود ساختند. حاصل کلام، سعود امیر وهابی ها با شریف غالب جنگهای بسیاری نمود. خون بسیاری از مسلمین را ریخت و افراد کثیری از خود را نیز از دست داد. بدین ترتیب شهرهای مکه و مدینه را صاحب شد.

در زمان امارت وی مردم از زیارت مقبره ی مطهر پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم محروم بودند. در شهرهای «ینبع» و مدینه منوره و اطراف آن، گنبد و بقعه هایی که بر روی مقبره ی اولیاء و بزرگان و اصحاب پیامبر بنا شده بودند، همگی را منهدم ساخت.

مقبره ی ابراهیم فرزند گرامی حضرت محمد صلی الله علیه و سلم و مقبره ی دختران آن حضرت، فاطمه، رقیه، و به غیر از مقبره ی خدیجه و میمونه، تمامی مقابر زوجات مطهرات پیامبر، مقبره ی حضرت عباس و حمزه عموهای پیامبر، مقبره ی حضرت صفیه عمه پیامبر، مقبره ی عثمان بن مظعون برادر ناتنی پیامبر، مقبره ی امام حسن نوه ی پیامبر، مقبره ی عبدالله پدر بزگوار پیامبر، مقبره ی امام زین العابدین نتیجه ی پیامبر و مقبره ی نوه ی ایشان امام جعفر صادق، مقبره ی حضرت عقیل و عبدالله بن مسعود و عبدالرحمن بن عوف و سفیان بن حرث، مقبره ی عبدالله فرزند جعفر طیار، مقبره ی فاطمه بنت اسد و سعد بن معاذ، مقبره ی نافع غلام ابن عمر، مقبره ی اسمائیل فرزند امام جعفر صادق، مقبره ی امام مالک مؤسس مذهب مالکی، مقبره ی مالک بن سنان پدر ابی سعید الخدری و مقابر بسیاری از بزرگان دیگر را نیز بکلی از بین بردند و نابود ساختند.

چگونگی اخراج وهابیها از حرمین شریفین

سنة 1807 میلادی مطابق با 1222 هجری قمری «سلطان سلیم خان» پادشاه دولت عثمانی، طی دستوری از «محمد علی باشا» امیر مصر خواست تا به حرمین شریفین لشکر کشی کرده و وهابیها را از آنجا اخراج نماید. محمد علی باشا برای مقابله با آنها لشکری آماده کرده و فرزند خود «طوسون باشا» را فرمانده ی آن قرار داد. وی از علماء «شیخ مهدی، سید احمد طحطاوی» و از اقشار مختلف جامعه، زبده و ماهر را به همراه این لشکر به طرف حجاز روان کرد. در این نبرد لشکر محمد علی باشا شکست خورده و با تلفات زیادی مراجعت نمود.

محمد علی باشا دوباره در سال 1227 هجری قمری با تدارکی بسیار و لشکری عظیم آماده ی  نبرد با وهابیها شد. این لشکر در ماه ذیقعده وارد مدینه منوره شد و «ابن مضیان» امیر وقت مدینه را که از طرف وهابیها به امامت منصوب شده بود دستگیر و تحت الحفظ روانه مصر کرد. در این نبرد لشکر محمد علی باشا وهابی ها را شکست داده و آنها را از حرمین شریفین اخراج نمود. «شیخ عبدالملک قلعی» مفتی شهر مکه، یکی از علماء زبده و برجسته ی عصر خویش، بنا به درخواست شریف غالب، جمله زیبایی را در مورد اخراج وهابیها از حرمین شریفین وضع نموده است. آن جمله «قُطِعَ دَابِرُ الخَوَارِجِ» است.  یعنی ریشه ی خوارج بریده شد. اگر حروف این جمله با حساب ابجدی جمع شود، تاریخ اخراج وهابیها (1227) را مشخص  می کند.

لشکر محمد علی باشا در شهرهای مکه و طائف مستقر شده و تحت اوامر شریف غالب به نابودی وهابیهای اطراف پرداخت. آنان عده ی کثیری از وهابیها را به هلاکت رسانیده و سران آنها را دستگیر نمودند. از جمله ی آنها «عثمان مضایفی» است که پس از دستگیری به مصر فرستاده شد. در یکی از روزها، محمد علی باشا دستوری از طرف دولت مرکزی مبنی بر دستگیری شریف غالب و ارسال آن به مرکز دریافت کرد. در پی این دستور، محمد علی باشا با هر گونه نیرنگ و ترفند ممکنه، وی را دستگیر کرده و راهی دار الحکومه نمود. سپس با تصمیم دولت مرکزی وی را با همه اهل خانواده و تمام اموال و دارائی به شهر «سالونیک» واقع در کشور یونان تبعید کردند. شریف غالب در سال 1231 هجری قمری در همان شهر فرمان حق را لبیک گفته و دار فانی را وداع گفت. مدت امارت ایشان بر مکه تقریباً 27 سال است.

محمد علی باشا به جهت فریب دادن شریف غالب و دستگیری و ارسال آن به دارالسلطنت، مردم بسیاری از وی رنجیدند. نظر و عقیده ی بسیاری از اشراف و بزرگان عرب از وی برگشت. مخلصان و دلبستگانش او را رها کرده و به صف دشمنانش پیوستند. لذا حامیان او تقلیل یافته و قیمت ها در بازار رو به ازدیار گرائید. هیچ کاروانی برای جابجائی و حمل و نقل بارها یافت نمی شد. آذوقه هایی که از مصر به مکه ارسال می شد، همگی به لشکر محمد علی باشا اختصاص یافته و مردم عادی از آن محروم بودند. بهمین علت گرانی بسیار در مکه بوجود آمد.

وقایعی که پس از امیر سعود به وقوع پیوست

در ماه ربیع الثانی به سال 1229 هجری قمری، «سعود بن عبدالعزیز» امیر شهر درعیه و رهبر وهابی ها از دنیا رفت. سعود کبیر نیز به او گفته اند. زیرا به غیر از این سعود، 4 سعود دیگر نیز وجود داشت. پس از فوت سعود، فرزند او «عبدالله» به جانشینی وی منصوب گردید. محمد علی باشا برای مبارزه با وهابی ها، لشکر عظیمی تجهیز کرده و به میدان نبرد ارسال نمود. اما وهابی ها راه را بر آنان بسته و مانع رسیدن آب به لشکریان وی شد. مسلمانان نیز به ناچار به مبارزه با آنان پرداختند. در نتیجه، لشکر محمد علی باشا شکست خورده وعده ی بیشماری از مسلمانان نیز به شهادت رسیدند.

در ماه جمادی الثانی سال 1229 هجری قمری، از مصر لشکر کمکی عظیمی مجهز به اسلحه و مهمات فراوان به همراه پول و ثروت بسیار به محمد علی باشا رسید. وی با دادن رشوه به سران اعراب آنان را حامی و هم پیمان خود گرداند. بدین ترتیب هر کجا که دشمن داشت آنرا مغلوب خود ساخت. محمد علی باشا در سال 1230 هجری قمری طوسون باشا و لشکر وی را در حجاز مستقر کرده و خود نیز راهی مصر شد. وی توانست در ماه رجب به وطن خویش باز گردد.

در سال 1230 هجری قمری و در ماه شعبان  میان طوسون باشا و عبدالله بن سعود، صلح و آتش بس برقرار شد. زیرا عبدالله بن سعود طبعی حلیم داشت و جنگ و خونریزی را نمی پسندید. بدین ترتیب صلح میان مسلمانان و وهابی ها بر قرار شد. طوسون باشا تا رسیدن ماه ذی القعده در حجاز بود. سپس در ماه ذی الحجه حجاز را به مقصد مصر ترک گفت. وی در سال 1231 هجری قمری به مرض طاعون مبتلا شده و از دنیا رفت.

محمد علی باشا به سال 1232 هجری قمری برای مقابله با وهابی ها فرزند خود ابراهیم باشا را به حجاز روانه کرد. او نیز با لشکری عظیم و با تدارکاتی بسیار وارد حجاز شده و با وهابی ها مبارزات متعددی نمود. او ثروت کلانی را برای رشوه دادن به سران اعراب صرف نمود. بدین ترتیب به هر شهری وارد می شد مردم بدون هیچ گونه مقاومتی تسلیم وی می شدند. در ماه جمادی الاول همان سال هنگامی که ابراهیم باشا و لشکریانش وارد شهر موتان شدند وهابی ها سرسختانه مقاومت کرده و به جنگ مسلمانان پرداختند. جنگ سختی بین طرفین در گرفت. مسلمانان بسیاری از وهابی ها را کشته و تعداد زیادی را نیز به اسارت گرفتند و دارائی و اموال آنان را نیز میان خود تقسیم نمودند.

ابراهیم باشا به شهرهای وهابی نشین یورش برده و با آنان جنگید. بدین ترتیب عده ی کثیری از مسلمانان به شهادت رسیدند و ثروت های هنگفتی نیز نابود گشت. در ماه ذیقعده به سال 1233 هجری قمری شهر درعیه به تصرف ابراهیم باشا در آمد. وی امیر آن شهر و رهبر وهابی ها، عبدالله بن سعود و اهل خانواده، قوم و خویش و بسیاری از دوستان و آشنایان و یاران او را دستگیر کرده و به مصر ارسال نمود. از آنجا نیز به دارالسلطنت فرستاده شد. حکومت مرکزی عثمانی جهت عبرت سایرین همگی را در میدان ایاصوفیه ی شهر استانبول به دار آویخت. مدت حکومت عبدالله بن سعود از سنة 1229 تا 1234 هجری قمری ادامه یافت. بدین ترتیب حکومت سعود اول به پایان رسید.

اولین سعودی که وهابی گشت همین سعود است که پدر عبدالله بود. لذا او را سعود کبیر نیز می نامند. چهارمین پدر سعود کبیر نیز سعود نام دارد. اما وی وهابی نبوده بلکه قبل از پیدایش وهابیت، مسلمان از دنیا رحلت کرده است. حاصل کلام: عبدالله فرزند سعود کبیر، سعود کبیر فرزند عبدالعزیز فرزند محمد، محمد فرزند سعود، سعود فرزند مُقرِن، مقرن فرزند مرخان، مرخان فرزند ابراهیم است. پس سعود کبیر، نتیجه ی سعود بن مقرن می باشد.

ابراهیم باشا پس از تصرف شهر درعیه، اموال آل سعود و آل محمد بن عبدالوهاب را بزور تصاحب کرد و زن و مرد و فرزندان آنان را نیز از سرزمین خویش تبعید نمود. بسیاری از آنان را به مصر فرستاد و شهر درعیه را نیز ویران نموده و خود از آنجا نقل مکان کرد.

پس از رفتن ابراهیم باشا و لشکریان وی از شهر ویران شده ی درعیه، افراد فراری یعنی کسانی که بعلت هجوم مسلمانان فرار کرده بودند دوباره به درعیه مراجعت نموده و به آباد سازی شهر مشغول شدند. یکی از آن مراجعت کنندگان مشاری بن سعود نام داشت. وی عموی عبدالعزیز و از جمله ی کسانی بود که ابراهیم باشا آنان را دستگیر کرده و به مصر فرستاد بود.

هنگامی که لشکر حامل اسراء به شهر حمراء رسید، مشاری از دست آنان گریخته و به شهر درعیه مراجعت نمود. او فراریان را جمع کرده و به بازسازی شهر مشغول شد. وهابی ها مشاری را رهبر خویش قرار دادند. با گذشت زمان، قدرت و توانایی آنان بیشتر شده و دولت آنان گسترش یافت و عده ی  کثیری نیز مطیع آنان گشت. هنگامی که محمد علی باشا از مشاری و فعالیت های وی مطلع گشت، لشکری تدارک دیده و حسین بگ را فرمانده ی آن قرار داد. حسین بگ توانست با لشکریان خود مشاری را دستگیر کرده و به مصر ارسال نماید. اما در بین راه، مرگ مشاری فرا رسیده و از دنیا رفت. پس از مرگ مشاری، ترکی بن عبدالله برادر زاده ی وی رهبری وهابی ها را بر عهده گرفت.

تغییر پایتخت وهابی ها

در سنة 1235 هـ ق، ترکی بن عبدالله شهر ریاض را از قلمرو پادشاه مصر بیرون آورده و به ممالک تحت سلطه ی خود افزود. سپس آنرا پایتخت خویش قرار داد. از آن پس پایتخت سعودیها از درعیه به ریاض انتقال یافت. ترکی بن عبدالله، خواهر زاده ای بنام «مشاری بن عبدالرحمن» داشت. وی نتیجه ی مشاری مذکور بود. عاقبت میان دایی و خواهر زاده اختلافی افتاده و مشاری دایی خود، ترکی را به قتل رسانید و مقام وی را صاحب شد. ترکی بن عبدالله نیز فرزندی بنام «فیصل» داشت. او در سال 1249 هـ ق مشاری را کشته و تخت پدر خویش را تصاحب کرد. حکومت ترکی بن عبدالله از سنة 1235 تا سنة 1249 هـ ق ادامه یافت.

فیصل بن ترکی پس از پدر خویش سرزمین نجد را به تصرف خود درآورد. کار وی رفته رفته رواج یافت. در نتیجه ادعای مالکیت سرزمینهای تحت حاکمیت اجداد خویش را نمود. هنگامی که خبر فیصل بن ترکی و اوضاع آن به محمد علی باشا رسید، برای مقابله با وی لشکری را تدارک دیده و «خورشید باشا» را فرمانده ی آن قرار داد. خورشید باشا به مبارزه با فیصل پرداخت. کشتار عظیمی رخ داده و خونهای بسیاری ریخته شد. آخر الامر خورشید باشا در سنة 1255 هـ ق در ماه مبارک رمضان، فیصل و دو فرزند وی «عبدالله و محمد» به همراه برادر او «جَلوی» را دستگیر کرده و به مصر ارسال نمود.

پس از دستگیری فرزندان و نوه های ترکی بن عبدالله و ارسال آنان به مصر، خورشید باشا «خالد بن سعود» را به عنوان جانشین فیصل انتخاب کرده و به امارت برگزید. خالد فرزند سعود، فرزند عبدالعزیز، فرزند محمد، فرزند سعود، از جملة اسیرانی بود که ابراهیم باشا بعد از دستگیری آنان را به مصر فرستاده بود. اوائل کار، خالد جوان و بی تجربه بود. او بجهت اینکه نزد محمد علی باشا تربیت یافته و رشد نموده بود عقیده ای سالم داشت. بهمین علت محمد علی باشا طبق دستوری، از خورشید باشا خواست که، خالد امیر سرزمین اجداد خویش گردد. خورشید باشا پس از براندازی حکومت فیصل و انتخاب خالد به عنوان جانشین وی، خود به همراه لشکریان به مصر بازگشت.

دو سال از امارت خالد بن سعود نگذشته بود که «عبدالله بن ثُنَیَّان بن ابراهیم بن مسعود» بر علیه او قیام کرد. وهابی ها چون اعتماد و رضایت کافی از خالد نداشتند، عبدالله بن ثنیان را بر علیه وی شورانیدند. خالد از دست عبدالله گریخته و به مکه پناه آورد و تا وقت مرگ نیز بین مکه و جده سرگردان بود. بدین ترتیب حکومت نجد بدست عبدالله بن ثنیان افتاد.

فرار خالد و حکومت عبدالله بر نجد، در زندان مصر به گوش «فیصل بن ترکی» رسید. فیصل با هزار مکر و حیله، از زندان گریخته و به وطن خود مراجعت نمود. او راهزنان را جمع آوری کرد و در تاریخ 1258 هـ ق حدود20 روز عبدالله بن ثنیان را محاصره نمود. عاقبت عبدالله را اسیر کرده و در زندان، او را با خفه کردن به قتل رسانید. بدین ترتیب حکومت نجد را دوباره در دست گرفت. فیصل 24 سال حکومت کرد. وی اواخر حکومت خود نابینا گشت و در سال 1282 هـ ق از دنیا رفت.

سنة 1264 هـ ق، محمد علی باشا پادشاه مصر به علت کسالت، حکومت را به فرزند خود «ابراهیم باشا» سپرد. اما یازده ماه از حکمرانی وی نگذشته بود که او نیز به علت کسالت در ماه ذی الحجۀ از دنیا رفت. سپس «عباس باشا فرزند طوسون باشا» به پادشاهی برگزیده شد. در سال 1265 هـ ق و در ماه مبارک رمضان، محمد علی باشا دستور حق را لبیک گفته و از دار فانی رحلت نمود.

فیصل قبل از مرگ، سنت پیشینیان خود را بجای آورده و فرزند خود «عبدالله» را ولیعهد خویش قرار داد. بعد از مرگ فیصل، عبدالله جانشین گردید. اما برادران عبدالله به مقابله با او برخاسته و برای تصاحب امارت و سلطنت به نزاع با وی پرداختند. در نتیجه امارت را از دست عبدالله گرفته و به «سعود» فرزند دیگر فیصل سپردند. دومین سعودی که از آل سعود به امارت رسید همین سعود است.

در سنة 1290 هـ ق و در شهر ریاض رهبر وهابی ها، سعود بن فیصل در گذشت. پس از مرگ وی امارت دوباره به دست «عبدالله بن فیصل» افتاد. اما امارت وی رو به سستی و ضعف گرائید. زیرا در زمان امارت او شهرهای «احساء» و «قطیف» از دست وهابی ها خارج شده و به قلمرو حکومت عثمانی پیوست. امیران این شهرها نیز از طرف آنان برگزیده شد. «ابن رشید» امیر جبل شَمَر نیز در اختیار حکومت عثمانی بود.

حاصل کلام: بعد از اینکه دست پادشاه مصر از نجد کوتاه شد، دو نوع حکومت در سرزمین نجد به قدرت رسید. اول: حکومت آل سعود در محلی بنام «قصیم» که پایتخت آنان ریاض نام داشت. دولت انگلیس، جهت تضعیف حکومت عثمانی آل سعود را تقویت می نمود. زیرا «وهابیت» تشکیلاتی بود که خود آنها بر ضد مسلمانان بوجود آورده بودند. دوم: حکومت آل رشید در محلی بنام «جبل شَمَر» که در قدیم به جبل طی معروف بود. پایتخت آل رشید «حائل» نام داشت. دولت عثمانی نیز جهت تضعیف وهابی ها، حکومت آل رشید را یاری و مساعدت می نمود. اما متأسفانه کلیه رعایای آل رشید وهابی بودند.

در سال 1307 هـ ق عبدالله بن فیصل فوت کرد. سپس برادر وی «عبدالرحمن بن فیصل» جانشین وی شد. عبدالرحمن 5 ماه بر ریاض حکومت نکرده بود که ابن رشید به ریاض لشکرکشی نمود. مردم ریاض در مقابل او سرسختانه مقاومت کردند و اجازه ندادند تا او وارد شهر شود. جنگ میان عبدالرحمن و ابن رشید بسیار شدت گرفت. عبدالرحمن وقتی که دید قدرت و توانایی ابن رشید بسیار زیاد است، دو راه بیشتر برای خود تصور نکرد. اول اینکه می بایست در مقابل ابن رشید استقامت کرده و با او مبارزه می نمود. که در اینصورت اصلاً توازن و برابری بین دو لشکر وجود نداشت. زیرا ابن رشید به سبب پشتیبانی و حمایت دولت عثمانی، از قدرت و توانایی بسیاری برخوردار بود.

و دوم اینکه می بایست تسلیم او شده و نوکری وی را می نمود. که در این صورت نیز غیرت و حیثیت وی اجازه ی چنین کاری را به او نمی داد. زیرا راهی که ابن رشید می رفت مخالف با عقیده ی اجداد و نیاکان وی بود. به همین علت، عبدالرحمن بن فیصل با خود گفت: تنها راهی که برای من باقی مانده، آن است که ترک دیار کرده و جلای وطن نمایم. از این روز در سنة 1309 هـ ق به همراه همسر و فرزندان خود از ریاض نقل مکان کردند. ابتداء به شهر «احساء» رفته و سپس به طایفة «بنی مرۀ» پناه آورد. بعد به کشور «قطر»، سپس به بحرین و از آنجا نیز به «کویت» نقل مکان نمود.

آنان به مدت 10 سال در کویت زندگی کردند. «عبدالعزیز» فرزند عبدالرحمن بن فیصل در مدت اقامت خود در کویت، رشد نموده و بر علیه آنان اقداماتی انجام می داد. اما ریاض دیگر در اختیار ابن رشید بوده و حکومت نیز از وهابیان آل سعود رخت بربسته بود.

چگونگی بازگشت حکومت به آل سعود

عبدالعزیز پس از رسیدن به دوران جوانی و بلوغ، در فکر این بود که سرزمین از دست رفته ی اجداد خویش را بدست آورده و روح تازه ای بر کالبد خاموش وهابیت بدمد. وی جهت دستیابی به این هدف، نزد امیر کویت رفته و از او استمداد نمود. امیر کویت خواهش او را برآورده ساخته و40 شتر،30 تفنگ و200 ریال به او بخشید. عبدالعزیز با استفاده از امکانات بدست آمده، حدود 40 راهزن را فراهم کرده و به طرف ریاض حرکت نمود. آنان پس از مدتی انتظار و بنا به اقتضاء وقت به ریاض یورش بدند.

در سنة 1319 هـ ق، عبدالعزیز شهر ریاض را در اختیار خود گرفت. این روز، روزی بود که حکومت آل سعود پس از مدتی مدید حیاتی دوباره یافته بود. عبدالعزیز به تدریج از روستاها و طوایف اطراف ریاض، «خرج» و «محمل» ، «شعیب»، «وشم»، «حوطۀ»، «افلاج» و «وادی الدواسر» را به تصرف خود درآورد. او در سال 1324 هـ ق شهر «قصیم» را از آن خود ساخت و در سال1330 هـ ق، شهرهای «احساء» و «قطیف» را صاحب شده و عمال عثمانی را از شهر بیرون راند. وی در سنة 1343 هـ ق مکه مکرمه را پایتخت خود قرار داد. از آن پس، عبدالعزیز را مَلِک حجاز و نجد نامیدند. زیرا قبل از آن، وهابی ها رهبران  خود را «امیر» و «سلطان» و «امام» می خواندند.

در سال 1932 میلادی مطابق با 1351 هـ ق، وهابی ها سرزمین خویش را «کشور عربستان سعودی» نام گذاری کردند. بنا به تقدیر پروردگار بزرگ و به علت کشیده شدن حاکم مطلق این سرزمین یعنی دولت عثمانی به سوی جنگ جهانی اول، شراره های رو به زوال وهابیت، مجدداً شعله ور شد. تندباد بدعت و ضلالت به وزیدن گرفت و دوباره آتش بی مذهبی به سرعت مشتعل گردید. سیطره ی منافقین فراخ شده و مسلمین نیز در تنگنای آن محاصره گشتند. دشمنان دین بر مسلمین چیره شده و پرچم گمراهی را در بلاد آنان عَلَم کردند. کشور انگلیس که قبلاً به طور مخفیانه وهابیها را یاری می کرد، از آن پس به گونه ای آشکار حمایت و مساعدت می نمود. و عبدالعزیز و حکومت وی را نیز به رسمیت شناخت. انگلیس، از مرام وهابیت دولتی بوجود آورد که بر علیه مسلمانان طراحی شده بود.

ملک عبدالعزیز نیز، عهد و پیمان و قراردادهای متعددی با انگلیس بست. عبدالعزیز پادشاه وهابی ها، در سال 1362 هـ ق ضمن خطبه ای که در مکه مکرمه ایراد کرد مراتب تشکر و امتنان خود را از دولت انگلیس بیان کرده و فرموده ی پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم: «مَن لَم یَشکُرِ النَّاسَ لَم یَشکَرِ اللهَ» را به «مَن لَم یَشکُرِالاِنکَلِیزَ لم یَشکُرِ اللهَ» تفسیر نمود. یعنی کسی که شکر انگلیس را بر جای نیاورد، شکر خداوند را اداء نکرده است.

برادران عزیز مسلمان، این است آئین و مرام وهابیت! عبدالعزیزی که فتوی داد: گفتن یا رسول الله و جاری کردن نام مبارک حضرت محمد صلی الله علیه و سلم بر زبان کفر است، اینک حکم بر وجوب شکر انگلیس کافر می نماید.

در سال 1928 میلادی، پدر عبدالعزیز «عبدالرحمن بن فیصل» در سن 78 سالگی فوت کرد. او قبل از مرگ، سلطنت فرزند خود و گستردگی مملکت وی از خلیج فارس تا دریای سرخ را مشاهده نمود. ملک عبدالعزیز اولین پادشاه وهابی هاست. حکومت وی از سال 1309 تا سال 1373 هـ ق ادامه یافت. او به مدت 64 سال حکومت کرد و در سال 1373 هـ ق در ماه ربیع الاول از دنیا رفت. عبدالعزیز36 فرزند داشت بعد از مرگ وی، یکی از فرزندان او بنام «سعود» تخت و سلطنت را بدست گرفت و پادشاه گردید.

سعود دومین پادشاه وهابی هاست. وی به علت بی کفایتی و ضعف در سیاستهای داخلی و خارجی، قبل از مرگ در سال 1384 هـ ق تخت و سلطنت را به برادر و ولیعهد خویش، «فیصل» سپرد. سپس تا پایان عمر، در کشور یونان زندگی کرد. اما پس از مرگ، جسد وی را به ریاض منتقل کرده و به خاک سپردند. او در سال 1388 هـ ق از دنیا رفت. سومین پادشاه وهابیها «فیصل» نام دارد و سومین فرزند عبدالعزیز نیز می باشد. وی در سن 13 سالگی به کشورهای انگلستان، فرانسه، بلژیک و بسیاری از کشورهای اروپایی دیگر نیز سفر کرد. او در زمان سلطنت برادر خویش «سعود» پست نخست وزیری را عهده دار بوده و در اداره ی مملکت وی را یاری می نمود.

ملک فیصل در سال 1343هـ ق برادر خویش سعود را برکنار کرده و خود بر تخت پادشاهی جلوس کرد. اما او نیز در سال 1395 هـ ق بدست برادر زاده ی خویش «فیصل بن مساعد» کشته شد. پس از کشته شدن فیصل، برادر وی «خالد بن عبدالعزیز» جانشین وی گردید. خالد چهارمین پادشاه وهابی ها بود که در سال1402 هـ ق از دنیا رفت.

پس از در گذشت خالد برادر وی «فهد بن عبدالعزیز» جانشین او گردید. ملک فهد پنجمین پادشاه وهابی هاست پس از مرگ ملک فهد، برادرش ملک عبدالله بعنوان پادشاه عربستان منصوب گردید که هم اکنون نیز حرمین شریفین را صاحب بوده و بر جزیرۀ العرب حکمرانی می کند.

نتایجی که می باید از تاریخ آل سعود گرفت

کسانی که در تاریخ آل سعود سیر کرده و به طرز تشکیل حکومت آنان پی برده اند، آنانی که از اصل پیدایش محمد بن عبدالوهاب آگاهی یافته و از همبستگی و ائتلاف وی با ابن سعود و همچنین از خیانتهایی که به اتفاق یکدیگر انجام داده اند عمیقاً مطلع گشته اند، آنهایی که می دانند، آل سعود جهت براندازی و تضییع دین مبین اسلام، با همفکری کفار، خونهای مسلمین را پایمال کرده و در نتیجه، تشکیل یک حکومت را ترتیب داده اند، قطعاً خواهند فهمید که مرام وهابیت به هیچ وجه مذهبی اسلامی نبوده و یک مرام سیاسی بیش نمی باشد.

تاریخ می آموزد: «نجد» محل پیدایش وهابیت، چگونه مورد مذمت پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم قرار گرفته و نیز وعده ی پیدایش شاخ شیطان را از آن سرزمین داده است. تاریخ می آموزد: چگونه، مسلمین «محمد بن عبدالوهاب» مؤسس وهابیت را از شهر خود اخراج کرده و او را از سرزمین خویش رانده اند. تاریخ نشان می دهد: چگونه به هنگام مرگ وی جمله ی «بَدَا هَلَاکُ الخَبِیثِ» را وضع نموده اند. تاریخ نشان می دهد: چگونه مستر همفر، جاسوس انگلیس به ممالک اسلامی آمده و پس از آشنایی و طرح دوستی با محمد بن عبدالوهاب، توسط همین شخص آیینی بر علیه مسلمین به وجود آورده است.

تاریخ به صراحت کامل بیان می کند: چگونه علماء مسلمین و وهابی ها در زمان امارت شریف مسعود با هم مناظره نموده و پس از مغلوب کردن آنان، فتوی به حلال بودن جان و مال آنها داده اند. تاریخ می فهماند: چگونه شریف غالب به آنان لشکرکشی کرده و با مبارزه در 56 جبهه، خون آنها را ریخته است. تاریخ می گوید: چگونه وهابیها در شهرهای مکه و مدینه و در سایر شهرهای اطراف، گنبد هایی را که بر روی مقابر اولیاء و بزرگان بنا شده بودند، همگی را تخریب و با خاک یکسان نموده اند، چگونه همه ی آثار متبرکه را نابود ساخته اند. تاریخ خبر می دهد: به هنگام اخراج وهابیها از حرمین شریفین، چگونه شیخ عبدالملک مفتی با حساب ابجدی جملة «قُطِعَ دَابِرُ الخَوَارِجِ» را برای تاریخ اخراج آنان وضع نموده است.

تاریخ می آموزد: به هنگام کشیدن حکومت عثمانی به سوی جنگ جهانی، چگونه دولت انگلیس از فرصت استفاده کرده و حکومت عربستان سعودی را بر علیه مسلمین پایه گذاری کرده است. کوتاه سخن اینکه، همه ی کسانی که در عصر حاضر به فهم و شعور نسبی رسیده اند با چشم و گوشهای خود دیده و شنیده اند، چگونه عمّال آل سعود در سال 1407 هـ ق هشتم ماه ذی الحجه ، قریب به 400 تن از حجاج ایرانی و زائرین بیت الله الحرام را قتل عام نموده و کوچه و خیابانهای مکه را با خونهای آن عزیزان رنگین نموده اند.

تغییر شکل وهابیها

از اینکه وهابی ها، «عمامه»، سنت رسول الله را کنار گذاشته و همچون زنان روسری بر سر می نهند، معلوم می گردد که آنان سنت رسول الله را ترک کرده و از سیرت آن حضرت جدا گشته اند. زیرا به غیر از آل سعود هیچ ملتی نیست که مردان آنها روسری بر سر گیرند. اگر سایر اعراب نیز چنین کاری انجام می دهند فقط به تبعیت و تقلید از آل سعود، آن را مرتکب می شوند. به هیچ وجه در اصل فرهنگ آنان چنین چیزی نبوده است. بلکه اصل فرهنگ اعراب، گذاشتن عمامه است. چنانچه پیامبر صلی الله علیه و سلم در حدیثی صحیح به صراحت می فرماید: العَمَائِمُ تِیجانُ العَرَبِ یعنی عمامه ها تاج های اعراب است.

و در بعضی از طرق دیگر نیز آمده است: فَاِذَا وَضَعُوا العَمَائِمُ وَضَعُوا عِزَّهُم. یعنی هرگاه اعراب عمامه های خود را کنار نهند گویا عزت و شرف خود را کنار می گذارند. حدیث دیگری در این خصوص آمده است که می فرماید: اَلعِمَامَۀ عَلَی القَلَنسُوَۀِ فَصلٌ مَا بَینَنَا وَ بَینَ المُشرِکِینَ یُعطَی یَومَ القِیامَۀِ بِکُلِّ کَورَۀٍ یُدَوِّرُهَا عَلَی رَأسِهِ نُوراً. یعنی گذاشتن عمامه بر روی کلاه علامت و نشانه ایست ما بین مسلمین و کفار. یعنی مسلمانان بر روی کلاه عمامه نهاده و کفار فقط کلاه بر سر می گذارند. کسانی که عمامه بر سر گذاشته اند، روز قیامت به ازاء هر چرخش عمامه، نوری از طرف خداوند به آنان اعطاء خواهد شد.

آل سعود از این نور عمامه محروم خواهند بود. آنان جهت متمایز ساختن خود از سایرین، و به گمان اینکه گذاشتن روسری برای آنها مایه ی افتخار است، شرافت و نعمات آخرت را از دست داده اند. حاصل کلام، مرام وهابیت مرامیست سیاسی که بر علیه دین اسلام و مذاهب اسلامی تدوین گردیده است و به هیچ وجه مذهبی اسلامی و مسلکی اجتهادی نیست. وهابیت همیشه و در همه حال از مسلمین عیب جویی می کنند. به کلیه مجتهدین سلف و بزرگان دین توهین و ناسزا روا می دارند. کسانی را که به آنان نپیوسته اند مشرک می شمارند. دینی را که از حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و سلم تاکنون، طی هزار و چهار صد سال و اندی به دست ما رسیده است، باطل و خرافات می پندارند. بدین ترتیب عقاید مسلمانان را نیز تضعیف می نمایند. آنان هیچ دشمنی به غیر از مسلمانان ندارند. زیرا مسلمین نزد آنان مشرک محسوب می شوند.

سخنانی که وهابیها بر ضد دین گفته اند

محمد بن عبدالوهاب نجدی در صفحة 31  کتاب خود بنام «کتاب التوحید» چنین گفته است: «اِنَّ الاِستَعَاذَۀَ بِالمَخلُوقِ شِرکٌ» یعنی استمداد و یاری خواستن از مخلوقات کفر است. وی در صفحه ی 64 کتاب دیگر خود «کشف الشبهات» چنین گفته است: «اِنَّ شِرکَ الاَوَّلِین اَخَفُّ مِن شِرکِ  اَهلِ وَقتِنَا» یعنی شرک پیشینیان ما، از شرک مردم به ظاهر مسلمان عصر حاضر سهل تر است. و نیز در اول همان کتاب چنین نوشته است: «فَاَوَّلَهُم نُوحٌ» یعنی اولین پیامبران حضرت نوح است. پس با این گفتار، رسالت حضرت آدم و حضرت شیث را انکار کرده است.

عبدالرحمن بن حسن، نوه ی محمد بن عبدالوهاب در صفحة 20 کتاب خود بنام «فتح المجید» چنین گفته است: مردم عصر حاضر، شرک را برای خود دین قرار داده اند. و نیز در صفحة 108 کتاب مذکور چنین گفته است: «شیوخ، صوفیان و صاحبان طریقت، همگی داعیان شرک هستند». و همچنین در صفحة 160 کتاب مذکور در خصوص مذمت مقبره ی پیر طریقت حضرت سید احمد بدوی در مصر گفته است: «وَ قَبرُهُ اَکبَرُ الاَصنَامِ فِی الدِّیَارِ المِصرِیَّۀ» یعنی مقبره ی سید احمد بدوی بزرگترین بتها در سرزمین مصر است. این است تهمت و بی احترامی که وهابی ها به بزرگترین اولیاء و مشایخ ما روا می دارند.

و نیز در صفحة 167 کتاب مذکور چنین گفته است: «یَا سَیِّدِی فُلاَنُ اُنصُرنِی» یعنی هرگاه شخصی «ای سرورم فلان پیر، مرا یاری کن» بگوید، او مشرک شده و از دایره ی ایمان خارج می شود. لذا اگر آن شخص توبه کرد که چه بهتر است توبه کند و گرنه لازم که وی کشته شود. این چنین است کافر و بی دین انگاشتن وهابی ها، کسانی را که یا رسول، یا پیر می گوید.

در زمان حکومت ملک عبدالعزیز، امامت مکه مکرمه بر عهده ی شخصی وهابی بنام «ابو السمح محمد عبد الظاهر» بود. وی در صفحة 55 کتاب خود بنام «حیات القلوب» مذهب های شاذلی، خلوتی، نقشبندی، رفاعی، احمدی، تیجانی و سایر طریقت ها را خرافات دانسته است. در دنباله ی این سخنان، چنین گفته است: «هَذِهِ الطُّرُقُ الصُّوفِیَّۀُ وَالمَذَاهِبُ الفِقهِیَّةُ یَنبِذُهَا الاِسلَامُ وَ لاَیَعرِفُهَا وَ قَد بَرَّأَ اللهُ رَسُولَهُ مِنهَا کُلَّهَا» یعنی اسلام همه ی این طریقت های صوفیه و مذاهب فقهیه را طرد می کند. اسلام آنها را نمی شناسد. و خداوند متعال، پیامبر و رسول خود حضرت محمد صلی الله علیه و سلم را از همه ی آنان بی زار گردانیده است. این چنین است مسلمان نشمردن وهابی ها، کسانی را که مذهب اختیار کرده و طریقت صوفیه برگزیده اند.

و نیز در صفحة 78 کتاب مذکور چنین گفته است: «اَمَّا دَعوَی التَّمَذهَبِ وَ المَذَاهِبُ فَهِیَ مِنَ البِدَعِ الضَّالَّۀِ الَّتِی فَرَّقَتِ الاُمَّۀَ قَدِیماً وَ حَدِیثاً» یعنی کلیه ی مذاهب فقهی و گفتن اینکه تمسک به یکی از آنان لازم است، همه از راههای ضلالت و گمراهی هستند که تازه بوجود آمده اند. و نیز در همان صفحه از کتاب مذکور، چنین گفته است: «وَ اِنِّی مُستَعِدٌّ لِمُنَاظِرَۀِ اَیِّ مُخَالِفٍ فِی ذَلِکَ وَ مُبَاهَلَتِهِ اِن اَصَرَّ عَلَی جَوَازِ التَمَذهَبِ» یعنی من حاضر و آماده ام با کسانی که مخالف گفته های من هستند، مناظره و مباهله نمایم. اگر در عقیده ی خود که می گویند: تمسک به یکی از مذاهب اسلامی لازم است، اصرار ورزند.

برادران عزیز مسلمان، این چنین است دشمنی وهابی ها با شما! کسانی که متمسک به یکی از مذاهب اسلامی هستند نزد آنان کافر محسوب می شوند. همانگونه که علم آنان اندک است، عقل آنان نیز بسیار کوتاه است. زیرا با یک کلام به کافر بودن همه ی مسلمانان جهان فتوی می دهند. و همچنین در صفحة 101 کتاب مذکور چنین گفته است:

وَتَرُوحُ تَدعُو الاَولِیَاءَ تَألُّهاً  * وَ تَقُولُ یَا بَدَوِی یَا جَیلاَنِی

یَدعُونَهُم مُتَوَسِّلِینَ بِزُعمِهِم  * وَ دُعَاؤُهُم شِرکٌ بِنَصِّ قُرآنِ

یعنی تو پیش اولیاء و بزرگان رفته، در حالی که آنان را معبود پنداشته ای، مورد خطاب قرار می دهی و می گویی: ای سید احمد بدوی و ای عبدالقادر جیلانی. زائرین به گمان خویش آنها را وسیله قرار می دهند. اما این کار شریک آوردن برای خداوند است که قرآن کریم آشکارا آن را بیان می کند. این است عقیده ی وهابیها! کسانی را که متمسک به اولیاء شده و به زیارت آنان می روند، کافر می پندارند. اگر در جواب آنها بگوییم: «با آنکه به زیارت اولیاء می رویم، ولی آنان را معبود نمی دانیم و قبر آنها را نیز عبادت نمی کنیم بلکه به جهت اینکه آنها نزد خداوند محبوب هستند، آنان را واسطه قرار داده و به حرمت و عزت آنان از خداوند طلب حاجت می کنیم» باز می گویند: شما کافر شدید. زیرا در صفحه ی 67 کتاب آنان «القول السدید فی مقاصد التوحید» چنین نوشته است: اِنَّ مَن اِعتَقَدَ اَنَّ اللهَ هُوَ الفَاعِلُ وَ اَنَّهُم وَسَائِطُ بَینَ اللَهِ وَ بَینَ مَن دَعَاهُم وَ استَغَاثَ بِهِم یَکفُرُ. یعنی اگر کسی اینگونه باور داشته باشد که خالق افعال، خداوند بوده و اولیاء و مشایخ نیز بین زائر و خداوند واسطه هستند، مسلماً آن کافر خواهد بود. این تهمتی که وهابی ها به مسلمانان روا می دارند. به اعتقاد آنان هیچ مسلمانی به غیر از خود آنها وجود ندارد. چگونه می توان با آنها همراه بود. چطور می توان با آنان همراه بود. چطور می توان با آنان همسفر شد. راه آنان به سوییست و راه مسلمانان به سوی دیگر.

در صفحه ی 81  کتاب «تمییز المحظوظین» چنین آمده است: از لحاض دینداری، اروپائیها، آمریکائیها و بلشوکیها از خانقاه نشینان، چلّه نشستگان و از همه ی سران مذاهب و طریقت ها، به احکام قرآن نزدیک ترند. برادران مسلمان، به حرفهایی که وهابی ها می گویند توجه نکنید! به اعتقاد آنان یک شخص آمریکائی کافر، از حضرت امام اعظم رحمۀ الله علیه و از حضرت بهاءالدین نقشبندی بهتر است. آیا ممکن است شخص مسلمان این حرف را بگوید؟ آیا چنین سخنانی می تواند برازنده ی یک فرد مسلمان باشد؟ آنان هیچ میزانی بر گفتار خود ندارند و هر چه را می خواهند به زبان می رانند.

حضرت علامه سید احمد زینی دحلان در صفحه ی 230 کتاب خود بنام «خلاصۀ الکلام» چنین نوشته است: اِنَّ بَعضَ اَتبَاعِهِ یَقُولُ: عَصَایَ هَذِهِ خَیرٌ مِن مُحَمَّدٍ لِاَنَّهَا یُنتَفَعُ بِهَا فِی قَتلِ الحَیَّهِ وَ نَحوِهَا وَ مُحَمَّدٌ قَد مَاتَ وَ لَم یَبقَ فِیهِ نَفعٌ اَصلاً وَ اَنَّهَا هُوَ طَارِشٌ وَ مَضَی. یعنی گروهی از اتباع محمد بن عبدالوهاب چنین می گویند: این عصای من از محمد (منظور حضرت محمد صلی الله علیه و سلم) بهتر است. زیرا از عصای خود می توانم در کشتن مارها و حیوانات موزی دیگر بهره ببرم. ولی محمد دیگر مرده و هیچ نفعی هم از او به جای نمانده است. او فقط یک قاصد بود که پیغامش را آورد و رفت.

برادران عزیز مسلمان! کسی که سید و سالار دو جهان، دوست محبوب پروردگار، حضرت محمد صلی الله علیه و سلم را به اندازه ی یک عصای چوبی نداند، چطور می توان آن شخص را مسلمان شمرد؟ چگونه می توان آنها را دین دار دانست؟ در فساد عقیده، هیچ فرقه ای همانند وهابی ها وجود ندارد.

و نیز علامه زینی دحلان در همان صفحه از قول وهابیها چنین نقل کرده است: اَلزَّانِیَۀُ اَقَلَّ اِثماً مِمَّن یُنَادِی بِالصَّلاَةِ عَلَی النَّبِیِ فِی المَنَائِرِ. یعنی گناه زن فاحشه و زناکار، از گناه کسی که بر روی مناره ها رفته و به پیامبر صلوات می فرستد کمتر است. یعنی عقیده ی وهابیها، گناه فرستادن یک صلوات بر روح پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلّم، از گناه زنا کاری نیز بیشتر می باشد. برادران عزیز مسلمان! هیچ عقیده ای در وهابی ها نیست. آنان ابن الوقت هایی هستند که هر روز به رنگی در آمده و می درخشد.

«مصطفی ابو یوسف الحمامی» در رد عقاید وهابیت و تفهیم باطل بودن مرام آنان به مردم کتابی با نام «غوث العباد ببیان الرشاد» را تألیف نموده است. وی در کتاب خود، چنین گفته است: «یُصَرِّحُ فِی غَیرِ خِجلٍ اِنَّ بِنتاً صَغِیرۀً خَادِمَۀً اَصدَقُ مِن رَوَاهِ البُخَارِی اَلَّذِی یَعُدُّهُ عُلَمَاءُ الاِسلاَمِ اَصَحَّ کِتَابٍ فِی السُّنَّۀِ. یعنی یکی از وهابی ها با بی شرمی، صراحتاً گفت: دختر کوچک خدمت کار نیز از راویان صحیح بخاری راستگوتر است، صحیح بخاری که علماء اسلام در حدیث صحیح ترین کتاب می دانند، این است توهینی که وهابیها به بزرگترین سند شریعت ما وارد می کنند.

نتایجی که از گفتار وهابی ها باید گرفت

 وهابی ها با بر کنار کردن حضرت آدم و حضرت شیث و حضرت ادریس و دیگر پیامبران از مقام رسالت، و با گفتن اینکه در تمسک به مذهب و طریقت مسلمانیت نیست، و با بیان این نکته که آمریکائیها و روس ها از مشایخ و اولیاء به دین نزدیک تر هستند، و با گفتن اینکه مقبره ها همه، بت بوده و مقبره ی پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم نیز بزرگترین بتهاست، و با بیان این که عصای دست من از حضرت محمد صلی الله بهتر است و گناه فرستادن صلوات بر آن حضرت از گناه زناکاری نیز بزرگتر است، و با مشرک شمردن کسی که یا رسول، یا ولی می گوید، و با سعی و تلاش در تضعیف و تکفیر اولیاء و صوفیان و متمسکین به مذهب، و گفتن سخنان خائنانه به آنان، می فهمانند که دشمنان آنها فقط مسلمانان هستند. بنابراین اکثر کارهایی که مسلمین انجام می دهند نزد وهابیها شرک یا بدعت محسوب می شود.

از همه ی این احوال معلوم می گردد، فرقه ی وهابیه گروهیست که حقیقتاً بر ضد مسلمانان طراحی شده است. آنان هیچ دشمنی بغیر از مسلمانان ندارند. هدف آنها فقط، ایجاد تفرقه و اغتشاش میان مسلمین است و با خرده گیری از کارهای آنان و با نسبت دادن به شرک و بدعت، تخریب اعتقادات آنها می باشد. وهابی ها، کارهایی را که شیطان لعین می بایست انجام می داد، انجام می دهند.

شخصیت هایی که وهابیت را محکوم کرده اند

شخصیت هایی که وهابیت را محکوم کرد ه اند، بسیار هستند چه در زمان گذشته و چه در حال حاضر. از جمله ی آنها، عالم مالکی شیخ احمد صاویست که وفات ایشان به سال1241 هجری قمری است. وی در حاشیه ی خود بر تفسیر جلالین جلد سوم صفحه ی 308 چنین گفته است: «وَ هُم فِرقَۀٌ بِاَرضِ الحِجَازِ یُقَالُ لَهُمُ الوَهَّابِیَّۀُ یَحسَبُونَ اَنَّهُم عَلَی شَئٍ اَلاَ اِنَّهُم هُمُ الکَاذِبُونَ اِستَحوَذَ عَلَیهِمُ الشَّیطَانُ فَأَنسَاَهُم ذِکرَ اللَهِ. اُولئکَ حِزبُ الشَّیطَانِ. اَلاَ اِنَّ حِزبَ الشَّیطَانِ هُمُ الخَاسِرونَ. نَسأَلُ اللَّهَ الکَرِیمَ اَن یَقطَعَ دَابِرَهُم. یعنی آنان کسانی از راه راست منحرف شده و گمراه گشته اند گروهی هستند که از سرزمین حجاز به وجود آمده و وهابی نامیده می شوند. آنها خویش را کسانی می پندارند. اما آگاه باشید که آنان دروغ گو هستند. شیطان بر آنان چیره شده و ذکر خداوند را از یاد آنها برده است. آنان از گروه شیاطین اند. آگاه باشید که گروه شیاطین زیان کاراند. از خداوند کریم می خواهیم ریشه ی آنان را قطع کند. آمین یا رب العلمین.

از آنجا که وهابی ها انسانهایی بسیار خائن و از خدا بی خبر هستند، ناشرهای دین فروش را خریداری کرده و این سخن حضرت الشیخ احمد صاوی را از ذیل آیه ی هفت سوره ی فاطر حذف کرده و به چاپ رسانیده اند. این سخنان در چاپ 2009 دار الکتب العلمیه ـ بیروت (4 جلدی) و همچنین در چاپ2010 دار الفکر لبنان (6 جلدی) وجود نداشته و آنان پس از حذف سخن یاد شده، اقدام به چاپ آن نموده اند. ابتداء، بر روی جملات یاد شده، لاک کشیده و اقدام به چاپ افست از نسخه ی قبلی نمودند که در آن چاپ، جملات حذف شده و محل حذف آن واضح و آشکار نمایان بود طوری که عام و خاص و همه ی اهل فن می توانست حذف شدن جملات یاد شده را به وضوح مشاهده نماید. سپس برای پنهان ساختن این خیانت خود، کتاب را مجدداً حروف چینی و تایپ کرده و محل حذف شده را نیز به کلی از بین بردند و هیچگونه اثری از خود بر جای نگذاشتند.

این کوچک ترین خیانتی است که وهابی نسبت به تفاسیر قدیمی و کتب متقدمین ما روا می دارند. حتی مؤلف کتاب «المنجد» از وهابیت «از بدعت و فتنه ی اسلام» یاد کرده است. اما وهابی ها در چاپ های بعدی آنرا تحریف کرده و بجای آن «وهابیت یک مذهب اسلامی» است نوشته و به چاپ رسانیده اند. وهابی ها در هر فرصتی از تحریف و دست کاری مقدسات ما مسلمین فروگزار نیستند.

و نیز عالم حنفی حضرت علامه ابن عابدین است که وفات ایشان به سال 1251 هجری قمریست. وی در کتاب خود بنام «رد المحتار» جلد 3 صفحه 209 چنین گفته است: «آنهایی که از راه راست منحرف شده اند، کسانی را که مخالف با آنان هستند کافر می پندارد. همانند تابعین ابن عبدالوهاب که همه ی مسلمانان را کافر می انگارند. آنان کشتن علماء اهل سنت و الجماعة را مباح دانسته اند». و نیز عالم حنفی حضرت علامه بدرالدین عینی است که به سال 855 هـ ق وفات یافته است. وی در کتاب خود بنام «عمدة القاری شرح صحیح البخاری» جلد 24 صفحه ی 90 چنین گفته است: «هَؤُلاَءِ القَومُ خَرَجُوا مِن نَجدٍ مَوضِعِ التَّمِیمِینَ» یعنی آنهایی که گمراه گشته اند، از سرزمین نجد و از میان تمیمی ها برخاسته است.

و نیز عالم بزرگ حنفی علامه عبدالحلیم لکنوی است که وفات وی به سال 1285 هجری قمریست. او در کتاب خود بنام «قمر الاقمار» صفحه ی 247 چنین گفته است: «وَ نَحوِهِم کَالوَهَّابِیِّ المُنکِرِ لِشَّفَاعَةِ» یعنی وهابی های منکر شفاعت، در فرط گمراهی همانند خوارج و معتزله هستند. و نیز عالم محقق حنفی، علامه عبدالحی لکنوی است که به سال 1304 هـ ق وفات یافته است. وی در کتاب خود بنام «عمدة الرعایه» جلد 2 صفحه ی312 چنین گفته است: «وَ اَنتَ وَهَّابِیٌّ اَی مَنسُوبٌ اِلیَ مُحَمَّد بنِ عَبدِ الوَهَّابِ النَّجدِیِّ صَاحِبِ الفَتَاوَی الزَّائِعَةِ» یعنی اگر شخصی به یک فرد مسلمان بگوید: «تو وهابی هستی. یعنی به آیین محمد بن عبدالوهاب نجدی، صاحب فتوی های باطل متمسک شده ای» پس لازم است که او تعزیر شود. یعنی تازیانه باید زده شود. زیرا جزای وهابی گفتن به یک شخص مسلمان همانند کافر انگاشتن آن شخص است.

و نیز عالم بزرگ شافعی، علامه سید احمد زینی دحلان است که وفات ایشان به سال1304 هجری قمریست. وی در کتاب خود بنام «الدرر السَّنِیَّه» صفحه ی 53 چنین گفته است: آنچه که از اقوال و افعال محمد بن عبدالوهاب نزد ما مسلّم گشت، وجود چیزیست که بر وی، خروج از قوانین اسلامی را واجب می نماید. و نیز عالم بزرگ حنفی حضرت الفاضل مولوی ملا صالح محمد است. وی در صفحة 351 کتاب خود با نام «نور العقائد» به هنگام بیان گروهای ضالّه می فرماید: «وَ الوَهَّابِیَّةُ» یعنی وهابیت نیز جزء گروه های گمراه شده هستند.

حاصل کلام، همه ی علماء اهل تسنن و تشیع بر باطل بودن وهابیت متفق هستند. نویسندگانی که وهابیت را محکوم کرده اند و عالمانی که در این خصوص کتاب نوشته اند، بسیارند. لذا اگر بخواهیم یکایک اسامی آنان را گفته و سخنان آنها را مکتوب نماییم مسلماً شنوندگان را خسته خواهد نمود. بدین علت و به مصداق سخن حکیمانه ی «خَیرُ الکَلاَمِ مَا قَلَّ وَ دَلَّ» یعنی بهترین سخنها سخنی ست که کوتاه بوده و به مقصود نیز دلالت نماید، سخن را کوتاه کرده و قطره ها را از دریاها نمونه قرار می دهیم. زیرا کسانی که از نعمت عقل و انصاف بی بهره اند، هر چند دلائل همانند دریا جاری شوند باز هم بی ثمر خواهد بود. نعوذ بالله من ذلک.

نشانه های وهابیت

1ـ وهابی ها هنگام صحبت، از توحید سخن گفته و خویش را موحد نشان می دهند. مردم را نیز به توحید دعوت می نمایند. هدف آنها نیز مشرک شمردن طرف مقابل است. زیرا هیچ یک از مسلمین بر فرض بودن توحید شکی ندارند و همه ی آنان موحد بوده و مشرک نیستند چون هیچ مشرکی مسلمان نبوده و هیچ مسلمانی مشرک نیست. ضِدَّانِ لاَ یَجتَمِعَانِ یعنی هیچگاه دو نقض کنار هم قرار نمی گیرند. از این رو، بدون مشرک انگاشتن طرف مقابل نباید آنان را به توحید دعوت نمود. لذا شخصی، با خواندن آیه ی توحید، مردم را دعوت به توحید نماید مطمئن باشید که وی وهابیست.

2ـ شخص وهابی به مذاهب ناسزا گفته و از مجتهدین عیب جویی می کند. اگر شخصی از بدعت بودن مذهب سخن گوید مطمئن باشید که او وهابیست.

3ـ شخص وهابی از طریقت بدگویی کرده و می گوید: «چه حاجت به مرشدی و صوفی گریست؟» شخصی که همه ی اینها را خرافات پندارد مطمئن باشید که وی وهابیست.

4ـ  شخص وهابی می گوید: «فقط از خداوند طلب یاری کنید. بغیر او، از هیچ کسی یاری نطلبید.» شخصی که استعانت از اولیاء و بزرگان را شرک پندارد مطمئن باشید که او وهابیست.

5ـ اگر شخصی چنین بگوید: «به زیارت قبور نروید. مردگان به شما محتاج اند. شما چرا از مردگان امیدوار می شوید؟» مطمئن باشید که وی وهابیست.

6ـ اگر شخصی چنین بگوید: «در اقامت و مسافرت سنت های نماز را ترک نمایید خواندن صحیح نیست» مطمئن باشید که او وهابیست.

7ـ اگر شخصی چنین بگوید: «وردهایی که بعد از هر نماز پنجگانه خوانده می شود لازم نیست. خواندن قرآن و دعا بعد از نماز بدعت است» مطمئن باشید که وی وهابیست.

8ـ اگر شخصی از اعلان دوم نماز ایراد گرفته و بگوید: «گفتن آن صحیح نیست» مطمئن باشید که وی وهابیست.

9ـ اگر شخصی چنین بگوید: «هیچ احتیاجی به خواندن سنت و احتیاط الظهر در نماز جمعه نیست» مطمئن باشید که وی وهابیست.

10ـ اگر شخصی چنین بگوید: «به نزد سادات و اولیاء نروید و از آنان یاری نطلبید. دعا و امثال آنها را برگردن نیاویزید» مطمئن باشید که وی وهابیست.

11ـ اگر شخصی چنین بگوید: «پس از خوردن غذا، دعا کردن صحیح نیست. خواندن قرآن و آیات بدعت است، مطمئن باشید که وی وهابیست.

12ـ اگر شخصی چنین بگوید: «بدنبال تدفین میت، نباید صدقه داد. خوردن از طعام آن صحیح نیست» مطمئن باشید که او وهابیست.

13ـ اگر شخصی چنین بگوید: «نباید سن میت را معلوم کرده و دور اسقاط نمود. زیرا این عمل فریب دادن خداوند است» مطمئن باشید که او وهابیست.

14ـ اگر شخصی چنین بگوید: «تبرک کردن لباس، پساب و دیگر اسباب و اثاثیه ی اولیاء و صلحاء صحیح نیست» مطمئن باشید که او وهابیست.

15ـ اگر شخصی چنین بگوید: مردگان دارای شنوایی نیستند. و کسانی را هم که به زیارت آنان می آیند نمی شناسد» مطمئن باشید که وی وهابیست.

16ـ اگر شخصی چنین بگوید: «نذر حیوانات به اولیاء و بزرگان صحیح نیست و خوردن گوشت آنان حرام است» مطمئن باشید که او وهابیست.

17ـ اگر شخصی چنین بگوید: «جشن گرفتن روز و ماه تولد پیامبر اکرم صلی الله علیه و سلم صحیح نیست و خواندن مولود نامه ی آن حضرت بدعت است» مطمئن باشید که وی وهابیست.

18ـ اگر شخصی چنین بگوید: «ختم خواجگان و ذکرهایی که در مساجد برگزار می شوند همگی بدعت است» مطمئن باشید که وی وهابیست.

19ـ اگر شخصی چنین بگوید: «خواندن نمازهای نافله در شبهای قدر، برائت و رغائب (یعنی اولین جمعه از ماه رجب) صحیح نیست» مطمئن باشید که وی وهابیست.

20ـ اگر شخصی چنین بگوید: «بدون ذکر سند آیات و احادیث، نباید کتابهای فقه و فتاوی را قبول نمود» مطمئن باشید که او وهابیست.

21ـ در پاسخ هر سؤالی، از آیات قرآن دلیل خواسته و بگوید: دلیل این سخن از آیات قرآن چیست؟ قطعاً بدانید که وی وهابی است؛ زیرا محل استناد احکام شرعی در اهل سنت و الجماعت تنها قرآن نیست. بلکه مبانی احکام شرعی در فقه اهل سنت و الجماعت ادله ی اربعه است. یعنی قرآن ـ حدیث ـ اجماع ـ قیاس. هر حکمی که مبتنی بر هر یک از این ادله ی اربعه باشد، برای هر فرد مسلمان کفایت کرده و می بایست بدان قناعت نماید.

انواع وهابیت

پس از شناخت علائم وهابیت، دانستن انواع آن نیز حتماً لازم است. اولین نوع وهابی، وهابی جلی است. وهابی بودن این شخص بین مردم آشکار است. او هیچگاه عقیده ی خود را از مردم کتمان نمی کند. وی به صراحت کامل می گوید: من مذهب را قبول ندارم. طریقت را نمی پذیرم و کسانی را هم که در این راه هستند همگی را مشرک می پندارم او آشکارا می گوید: مذهب اختیار کردن گمراهیست، صوفی گری ضلالت است. همانند وهابی های عربستان سعودی. آنان در خطبه های نماز جمعه و اعیاد، در جراید و مجلات، در رادیو و تلویزیون، در کتابها و رسالات این مطلب را بیان می کنند.

ضرر و زیان وهابی جلی کمتر از دو نوع دیگر است. زیرا هیچ آدم عاقلی، سخنان کسی را که به مذهب خود ناسزا گفته و از مسلک خویش بدگویی می نماید، قبول نمی کند. فریب حرفهای آن را خورده و از راه راست منحرف نمی شود. وهابی جلی، هیچگونه خطری بر جامعه ی ما ندارد. زیرا ملت ما، الحمدلله به مذهب خود پایبند و در دین خود محکم و استوار است.

دومین نوع وهابی، وهابی خفی ست. وهابی بودن این شخص را مردم متوجه نمی شوند. او در باطن هیچگونه اعتقادی به مذهب نداشته و منکر طریقت است. و اکثر مسلمین نیز به عقیده ی وی مشرک می باشند. اما با اینحال نیز، وهابی بودن خود را به مردم بروز نمی دهد. او در میان مردم و اجتماع، خود را مذهبی نشان داده و در خطبه ها و سخنرانیها از سران مذاهب و اولیاء و مجتهدین مدح و تمجید می نماید. تمام حرکات خود را با زیرکی انجام می دهد. ولی در هر فرصتی، وهابیت را تبلیغ می کند و به دوستان و رفیقان معتمد خود، خواندن کتابهای وهابیت را توصیه می نماید.

او برای اشخاص مذهبی اینگونه تبلیغ می کند: «از دلائل احکام فقهی مطلع شوید. از آیات و احادیث، سند احکام فقهی را بیابید. احکامی که بدون سند هستند معتبر نیستند» با چنین حرفهایی اذهان مردم را پر می کند. اگر یک روحانی چنین بگوید: «من در فلان فتاوی دیدم که فلان چیز صحیح بوده و فلان چیز صحیح نیست» بلافاصله می پرسد: سند آن چیست؟ آیا سند این حکم، آیت است یا حدیث؟ این شخص وهابی خود بهتر می داند که:

ـ فتاوی محل ذکر سند و دلیل نیست.

ـ فتاوی منحصر در احکام است.

ـ دلائل نزد مجتهد است.

ـ قول مجتهد، دلیل بر مقلد است.

اما با این حرفها، عقیده ی طرف را خراب ساخته و رأی وی را از فتاوی باز می گرداند. اگر آن شخص روحانی، یک حدیث را بعنوان دلیل ذکر کند، فوراً در جواب می گویند: «آیا این حدیث از صحیح بخاریست یا از صحیح مسلم؟» اگر آن روحانی در جواب بگوید: «من چنین حدیثی را از هیچکدام از آنها نیافتم» در جواب می گویند: «این حدیث موضوع و یا ضعیف است. دست از این حدیث بردار» این چنین، عقیده ی مردم را خراب می سازد.

تبلیغ این وهابی خفی به مردم چنین است: «هرگاه مسئله ای از یک روحانی شنیدید، فوراً سند آن را از وی بخواهید. اگر توانست از آیات و احادیث صحیح، دلیلی بر حکم خود بیاورد قبول کنید و گرنه قبول نکنید. زیرا هر حکمی که امام اعظم ابوحنیفه داده باشد، حتماً دلیلی از آیات قرآن بر حکم خود دارد» بهمین علت اشخاص عوامی که بدست این وهابی خفی پرورش یافته اند می پرسند: «آیا برای گفته های خود از قرآن دلیلی داری؟» اگر در جواب بگوید: «دلیلی از قرآن نیست» فوراً عقیده ی وی از آن حکم بر می گردد. این چنین، انسانهای بی سواد را از راه، منحرف می سازد.

اما آنهایی که عالم هستند می دانند، شریعت دارای چهار ادلّه است. 1ـ قرآن 2ـ حدیث 3ـ اجماع 4ـ قیاس. هرگاه مذهب حنفی به انجام حکمی دستور نماید، حتماً با استناد به یکی از این چهار ادلّه بوده است. وهابی خفی، بدون اینکه وهابی بودن خود را آشکار نماید، مردم را لامذهب می سازد. آنان گرگهایی هستند که پوست گوسفند را به تن کرده اند. هلاکت مردم توسط وهابی خفی، شدیدتر از هلاکت، توسط وهابی جلی است. بسیار آگاه باشید!!! اینان، مزدوران وهابی جلی هستند. افرادی که دین و مذهب خود را در برابر پول به فروش رسانیده اند.

سومین نوع وهابی، وهابی غبی ست. این وهابی، از روی نادانی، نفهمی و از ناتوانی در تمییز دادن مذهب خویش و وهابی ملوّن به رنگ وهابیت می گردد. این وهابی خود را حنفی می پندارد، به فقهاء و مجتهدین معتقد است، به مشایخ و اولیاء مخلص. اما در بعضی از مسائل فکر می کند که نظر وهابی ها با حنفی ها یکی است. احناف اگر عملی را منع کنند به علت کراهیت، آن را منع می نمایند. اما وهابی ها به خاطر شرک انگاشتن آن عمل، مردم را از آن باز می دارند. حنفی ها وصف بعضی از کارها را منع می کنند. وهابی ها اصل آن را منع می نمایند.

این وهابی غبی، بسبب اینکه نمی تواند این اختلافات را تمییز دهد ساز وهابی ها را می زند. ادعای او حنفی بوده اما عمل وی، عمل وهابیهاست. کتابهایی که می آموزد و آموزش می دهد همگی کتابهای حنفی بوده اما سخنان وی، سخنان وهابیهاست. متوجه نیست که در مه سرگردان است. بواسطه ی حماقت خود، از جمله ی افراد زیانکار و فریب خورده قرار می گیرند. آنهایی که جامعه ی ما را به خطر می افکند، این دو نوع وهابی هستند. یعنی وهابی خفی و وهابی غبی. اوّلی به سبب مکر و حیله ی خود مردم را از مذهب منحرف می سازد. دوّمی به سبب حماقت خود، مصیبتی برای دین می گردد.

حاصل کلام، وهابی ها کرمی هستند که به ریشه ی اسلام راه یافته اند. اسلام به هیچ وجه از کفار شکست نخواهد خورد. بلکه اسلام را مسلمان نماها، از اسلام روی گردانها  از بین خواهند برد. من به همه ی برادران مسلمان خودم توصیه می کنم اسلام و دشمنان آن را بشناسند و به انواع فرقه های وهابیت آگاهی یابند. فرزندان خود را جهت تحصیل به کشور عربستان سعودی و یا به کشورهایی که عربستان سعودی در آنجا دانشگاه دایر کرده است نفرستند.

اوّلاً خود آگاه باشید که نوع آخر وهابی، شما را فریب ندهد. ثانیاً از فرزندان خود نیز غافل نشوید که مبادا به تله ی آنان گرفتار آمده و از دستانتان خارج شوند. هیچگونه حقیقتی در وهابیت نیست. وهابیت یک سرابی بیش نیست. مبادا به گمان اینکه آب وجود دارد، به طرف سراب پیش روید. راهی که ما در آن هستیم، همانند آفتاب نیمروز واضح و آشکار است. اما راه وهابیت، از شب دیجور بی ستاره و بی مهتاب نیز تاریک تر است. باطل بودن این عقیده را با استناد به دلائل عقلی و نقلی به اثبات می رسانم.

بنده، با توفیقات خداوند تبارک و تعالی آماده ام تا باطل بودن راه کسانی را که به عقیده ی وهابیت درآمده اند و یا گرایش به وهابیت دارند، توضیح دهم. انشاء الله تعالی هر کسی که مایل به صحبت است، بنده کمر همت را بسته و آستین ها را بالا زده ام. هدف، تفاخر و یاوه گویی نیست. بلکه مقصودم، نشان دادن استحکام دین اسلام است. اگر هم نتوانستید به سراغم بیائید، کتابی که در این مورد نوشته ام «هدایة الخلق الی سبیل الحق» و «لزوم الاقتصاد فی العمل و الاعتقاد» را درس گرفته و بخوانید. و یا کتاب دیگر بنده «میزان الاعتدال فی بیان الحق و الضلال» را به دقت مطالعه نمایید. با مطالعه ی دقیق آن، تاریکی شک و شبهه ای که در قلب افراد وهابی و اشخاص متمایل به آنان وجود دارد بر چیده شده و نورانیت جزم و یقین بر جای آن خواهد نشست. و با درخشندگی ایمان و اخلاص مزین خواهد گشت.

و باز توصیه ی اکید من به برادران عزیز و مسلمان خودم خصوصاً جوانان تحصیل کرده و با سواد این است: هیچگاه به تبلیغاتی که از طریق اینترنت و یا ماهواره از سوی عوامل نامشخص و مجهول الهویت صورت می گیرد، گوش فرا ندهند و به آن اهمیت ندهند؛ زیرا کفار با صرف میلیاردها دلار و با صرف هزینه های سنگین، افراد سست ایمان و ضعیف الاعتقاد را خریداری می نمایند.

این مزدوران و جیره خواران کفار، با نام اسلام و با شعار دین و شریعت، مسلمین را از راه بدر کرده و بدین طریق نقشه های کفار دین ستیز را بر روی مسلمین پیاده می کنند. این نقشه و توطئه ای است که کفار برای نابودی دین اسلام کشیده و می خواهند بدین طریق مسلمین را به جان هم انداخته و آنها را از هم جدا نمایند. آنان از جهانی شدن احکام اسلامی و حکم فرما شدن قانون الهی به هراس افتاده و سرمایه های هنگفتی را برای ایجاد تفرقه و اختلاف فی ما بین مسلمین صرف می نمایند.

آنان ابتداء، سرزمین های اسلامی را تکه تکه کرده و با دادن اندکی حاکمیت به رهبران و زمامداران آنان، همه ی آنها را وابسته ی خود کرده و مطیع خویش گرداندند. بدین ترتیب عظمت و شوکت مسلمین را تضعیف نمودند. اما بدان راضی نشده و باز از بین هر مذهب اسلامی، عده ای را شناسایی کرده و با خریدن آنان، افرادی را برای درهم شکستن آن مذهب مهیا و آماده ساخته اند. اکنون می بینیم که فرمایش گهربار حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و سلم هم اکنون تحقق پیدا کرده است آنجا که می فرماید: «لِکُلِّ اُمَّةٍ عِجلٌ یَعبُدُونَهُ وَ عِجلُ اُمَّتِی الدَّرَاهِمُ وَالدَّنَانِیرُ» یعنی هر ملتی، بسان امت بنی اسرائیل دارای گوساله ای هستند که با عبادت بدان، از دین خارج می گردند. گوساله ی امت من نیز پول است. آنان در برابر پول، دین و مذهب خود را فروخته و ایمان و اعتقاد خود را ویران می نمایند. لذا افراد عالم نمای دین فروش بسیار هستند و اینگونه افراد را بشناسید و از آنان برحذر باشید. هیچگاه به سخنان آنان گوش فرا نداده و فریب آنان را نخورید.

مزدوران وهابی خفی و غبی به شما اینگونه القاء می کنند: «عالمان دینی و موحدین واقعی برای شما از آیات قرآن و از احادیث صحیح پیامبر دلیل می آورند. هرگاه شما سخنان آنان را قبول نکنید از دایره ی اسلام خارج شده و کافر می شوید!». برادران عزیز مسلمان! سخنان آنان، فقط برای فریب دادن شما بوده و جز آن چیز دیگری نیست. با استدلال به آیات قرآن و احادیث رسول اکرم صلی الله علیه و سلم، حقانیت آن عقیده و صحیح بودن آن ثابت نمی شود. هیچگاه فکر نکنید که با استدلال به آیات و احادیث، صحت آن گفتار و حقانیت آن عقیده ثابت می گردد. زیرا تمامی فرقه های ضاله و گمراه، برای اثبات گمراهی خود، دست به دامان آیات قرآن و احادیث رسول اکرم صلی الله علیه و سلم شده و آنان را برای خود دلیل و گواه می آورند.

وهابی ها و بهائی ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند. آنان نیز برای اثبات انحراف و گمراهی خود و برای رسیدن به اهداف خود به ظاهر، قرآن را گواه می گیرند و بدان استناد می کنند، گرچه بدان معتقد نباشند. در زمان خلافت هارون الرشید، یک عالم مسیحی برای اثبات عقیده ی خود به این آیه تمسک کرده و آنرا تلاوت نمود: «اِنَّمَا المَسِیحُ عِیسَی ابنُ مَریَمَ رَسُولُ اللهِ وَ کَلِمَتَهُ اَلقَاهَا اِلَی مَریَمَ وَ رُوحٌ مِنهُ» نساء171 یعنی همانا مسیح عیسی فرزند مریم، رسول خدا و کلمه ای است که خداوند آنرا به سوی مریم فرستاد و روحی از خداوند متعال است.

منظور وی این بود که، حضرت عیسی علیه السلام جزئی از خداوند متعال است. با این گفتار خداوندی عیسی علیه السلام را ثابت کرده و مردم را به حیرت وا داشته بود. در آن زمان عالم وارسته ی ترکمان شیخ علی بن حسین مروزی در برابر آن این آیه را تلاوت نمودند: «وَ سَخَّرَ لَکُم مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الاَرضِ جَمِیعاً مِنهُ» جاثیه13 یعنی پروردگار، هر آن چیزی که در آسمانها و زمین است، همه ی آنها به نفع شما و برای بهره برداری شما آفرید و همه ی آنها از خداوند متعال است.

پس بنا به گفته ی شما، هر چیزی که از خداوند متعال باشد، جزء خداوند بوده و مستحق عبودیت باشد، لازم می آید تمامی مخلوقاتی که در آسمانها و زمین هستند، همه و همه جزء خداوند بوده و مستحق عبودیت باشد. آن عالم مسیحی در پاسخ این استدلال، عاجز مانده و محکوم و لاجواب ماند.

و باز کفار در یک برهه از زمان، نوزادی را که تازه به دنیا آمده بود، «لا» نام گذاری کرده و وی را با آن نام خطاب قرار می دادند. پس از رسیدن به سن بلوغ، به ایشان یاد دادند که ادعای پیامبری کرده و مدعی رسالت شود. به او یاد داده بودند که این حدیث پیامبر عظیم الشأن علیه السلام را مورد استناد قرار دهد: «لا نَبِیٌ بَعدِی» یعنی«لا» پس از من پیامبر خواهد بود. او حدیث شریف را غلط خوانده و معنای غلط بدان می داد. عبارت و معنای صحیح این حدیث اینچنین است: «لا نَبِیَّ بَعدِی» یعنی هیچ پیامبری پس از من نبوده و تا قیام قیامت، شریعت اسلام ساری و جاری خواهد بود.

با توجه به این موارد، هر کسی که به آیات قرآن و احادیث پیامبر استناد می کند، لزوماً بر حق بودن گفتار و عقاید وی ثابت نمی گردد. همانگونه که عالم مسیحی به آیات قرآن استناد می کرد و یا آن کافر به حدیث پیامبر تمسک می جست. آیا می توان گفتار و عقائد آن را حق پنداشت؟ وهابی ها نیز بسان کفار، این آیه را برای شما خوانده و با ترجمه و تفسیر غلط آن، شما را گمراه کرده و از انبیاء و اولیاء و از زیارت آن باز خواهند داشت: «اِنَّکَ لاَ تُسمِعُ المَوتی» نمل80 یعنی تو نمی توانی سخنانت را به گوش مرده گان برسانی. لذا مرده ها چیزی را نمی شنوند، حتی پیامبران و اولیاء الله، همه گی با هم برابر بوده و چیزی را درک نمی کنند و نمی شنوند. چرا می خواهید به زیارت افرادی بروید که حرفهای شما را نمی شنوند و چیزی را درک نمی کنند؟ چه فایده ای در اینگونه زیارت وجود دارد؟ و نظیر این آیات را برای رسیدن به اهداف خود، غلط و اشتباه معنی کرده و مردم را گمراه می سازند. معنی صحیح این آیه اینچنین است: تو نمی توانی به افراد کافر، حق و حقانیت را بقبولانی و آنان را وادار به پذیرش حق نمائی.

مراد از مرده گان در این آیه، کفار است و منظور از «لاَ تُسمِع» نیز گرفتن جواب موافق از طرف مقابل است. خداوند متعال این آیه را برای افاده ی«عدم پذیرش حق از سوی کفار» به حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و سلم نازل فرموده و بیان می دارد که؛ کفار هر چقدر که تو دعوت و تبلیغ نمائی، باز کفار به ندای تو جواب موافق نداده و اسلام را پذیرا نمی شوند و آنرا قبول نمی کنند. در مقابل، مسلمین به ندای تو لبیک گفته و جواب موافق به دعوتت می دهند و اسلام را پذیرا می شوند. «اِن تُسمِع اِلاَّ مَن یُؤمِنُ بِآیَاتِنَا» نمل81 یعنی تو فقط می توانی به کسانیکه به آیات قرآن ایمان آورده اند، حقیقت را بقبولانی و جواب موافق از ایشان دریافت نمائی.

در این آیه و در آیه ی قبلی، مراد از «لاَ تُسمِعُ» هیچگاه شنیدن با گوش نبوده بلکه قبولاندن حق و حقیقت مد نظر می باشد. هر گاه مراد از آن، شنیدن با گوش باشد. پس لازم می آید که فقط مسلمین با گوش هایشان قدرت سماع را داشته و کفار قادر به شنیدن با گوشهایشان نباشند. این سخن کاملاً کذب بوده و هیچگاه واقعیت ندارد خداوند متعال از چنین سخنانی مبرا و پاک است. خداوند متعال در مذمت کفار می فرماید: «صُمٌّ بُکمٌ عُمیٌ فَهُم لاَ یَعقِلُونَ» بقره 171 یعنی کفار، کر، لال و کور هستند، هیچگاه حقیقت را نمی شنوند، بهیچوجه حقیقت را به زبان نمی آورند، و با دیدن معجزات پیامبر و با مشاهده ی حقیقت، عبرت نمی گیرند و حق را نمی پذیرند. آنان قادر به فهم استدلال نبوده و انسانهایی نادان هستند. این معنی دقیق و واقعی آیه ی مذکوره است.

اما هر گاه آیه ی مذکوره را طوری دیگر ترجمه و تفسیر کرده و بگوئیم: آنان (کفار) سوراخ گوششان پُر و افرادی کر هستند که قادر به شنیدن صدا نیستند، زبان آنان از سخن گفتن عاجز بوده و افرادی لال هستند، چشمهای آنان کور و افرادی ناتوان و نابینا هستند، آنان دیوانگان زنجیری هستند. دادن چنین معانی ظاهری و تحت اللفظی برای این آیه و تفسیر آن به طریقه ی یاد شده، جهالت بزرگ و نادانی آشکار است. تفسیر و ترجمه ی آیه ی مذکوره (اِنَّکَ لاَ تُسمِعَ المَوتَی) نیز اینچنین است. دادن معانی تحت اللفظی برای آن و بسنده کردن به روش ترجمه ی ظاهری، جهالت و نادانی بزرگی است.

برادران عزیزم! برای استدلال از قرآن و احادیث، قوانین و ضوابط خاصی وجود دارد، علوم قرآنی و علوم حدیث دارای اصطلاحات پیچیده ای است که هر گاه از آن اطلاعات کافی در دست ندارید و از اصول فقه و از ادله ی اربعه، معلومات کافی و وافی در اختیار نداشته باشید، سعی نکنید به سخنان هر منحرفی گوش فرا دهید و آنرا یاد گیرید. خصوصاً در عصر حاضر که در مقابل هر فرد متدین و حقیقت طلب، هزاران مخالف را ساخته و پرداخته کرده و وارد جامعه نموده اند. برای گمراه نمودن شما و انحراف شما عزیزان، هزاران شبکه های ماهواره ای، انواع گوناگونی از کتابها، سی دی ها را تهیه کرده و در اختیار شما مردم عزیز قرار داده اند تا شما و خانواده ی شما، فرزندان و دختران و پسران شما را از راه بدر کنند و گمراه سازند.

بنابراین می بایست شما بسیار فهیم و هوشیار باشید و هیچگاه بدنبال سراب و سخنان واهی و بی اساس نروید، هر گوینده ای را عالم پنداشته و بدیشان اقتداء نکنید، بلافاصله با دیدن کتابی، سعی نکنید آنرا مطالعه کرده و آنرا یاد گیرید. کتابهایی را در دست گیرید که در مذهب شما بوده و در مسلک شما تدوین و تألیف شده باشد، کتابهایی را بخوانید و مطالعه کنید که مؤلف آنرا دانسته و اصل و نسب آنرا بشناسید.

همیشه دنباله رو مجتهدین مذهب بوده و از افرادی پیروی کنید که دنباله رو مجتهدین مذهب هستند. پیوسته به درگاه حضرت حق دعاء کنید و از ایشان بخواهید تا خود و خانواده و اهل و اولادتان و همه ی مسلمین را همیشه محفوظ بدارد و این دعاء را بسیار قرائت کنید: «رَبَّنَا لاَ تُزِغ قُلُوبَنَا بَعدَ اِذ هَدَیتَنَا یا حَنَّانُ یَا مَنَّانُ یاَ ذَالکَرَمِ وَ اللُّطفِ وَ الاِحسَانِ اَلطِف بِنَا فِی الدُّنیَا وَ الآخِرَةِ».

خداوند تبارک و تعالی جمیع امت محمد صلی الله علیه و سلم را از انحراف باز داشته و اعتقادات آنها را از هر گزندی سالم نگه بدارد. سبحان ربنا رب العزة عما یصفون و سلام علی المرسلین والحمدلله رب العالمین.

مؤلف: الحاج عبدالرحمن آخوند تنگلی

مترجم: محمود آخوند تنگلی